Το 2016 συζητούσα με ένα φίλο μου, ο οποίος ενδιαφερόταν να βρει ένα μικρό ακίνητο για το καλοκαίρι και διάφορες ανάπαυλες. Κοιτούσε λοιπόν σε μια ακτίνα που ξεκινούσε από τη Ραφήνα και το Μάτι και έφτανε μέχρι Νότια Εύβοια, Άνδρο και Τζια. Τα οικονομικά του βέβαια ήταν μετρημένα.
Του Στρατή Μαζίδη
Συζητούσαμε λοιπόν ένα βράδυ γιατί ήθελε τη γνώμη μου. Η κουβέντα πήγε και στο Μάτι. Εκεί τα σπίτια ήταν πιο παλιά και ακριβότερα, ωστόσο δεν υπήρχε θάλασσα στη μέση και ναύλα.
Δε σας τα πολυλογώ. Μου λέει «κοίτα να δεις, ωραίο το Μάτι. Πράσινο από τη μία, θάλασσα από την άλλη και κοντά στην Αθήνα. Αλλά δε θα πάρω». Τον ρωτώ γιατί και μου απαντά «κοίτα να δεις. Η περιοχή έχει χτιστεί άναρχα κι αυθαίρετα. Δεν υπάρχει μια προκυμαία να πας να περπατήσεις, να βγεις μια βόλτα. Τα Σαββατοκύριακα θα γίνεται ο χαμός. Και βέβαια δεν στο κρύβω, αν πιάσει μια φωτιά, θα καούμε ζωντανοί. Δεν υπάρχουν δρόμοι. Δεν υπάρχει τίποτε».
Τελικά δεν κατέληξε στο Μάτι. Σήμερα μπορεί και να μη ζούσε. Ή να ζούσε και να είχε καεί η οικογένειά του.