 |
| PublicDomainPictures / pixabay |
Μόλις πληροφορήθηκα ότι η Τουρκία (στις 31 Μαΐου - ενδεχομένως για να προλάβει την αναμενόμενη ανάδειξη του θέματος στην επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ σε επίπεδο Υπουργών την επόμενη εβδομάδα), έκανε το τραγικό, πλην όμως εξόχως αποκαλυπτικό λάθος, να απαντήσει με επίσημη επιστολή του εθνικού της αντιπροσώπου στο ΝΑΤΟ, στη διαμαρτυρία του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη συνεχιζόμενη παράνομη και χωρίς καν κατηγορία κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.
Συγκεκριμένα η Τουρκία αποκαλύπτει τις προθέσεις της και απαντά ότι «θα έχουν δίκαιη δίκη, εφ᾽ όσον η Ελλάδα "εκδώσει αμέσως τους οκτώ δολοφόνους"». (Δείτε το φωτοτυπημένο απόσπασμα στο τέλος του κειμένου)
Η επίσημη αυτή επιστολή του Τούρκου εκπροσώπου στο ΝΑΤΟ είναι καταφανής πλέον παραδοχή (διεθνώς) ότι κρατούνται ως όμηροι, με σκοπό να επιβάλλουν την βούλησή τους σε άλλο κράτος και να υπάρξουν ανταλλάγματα. Είναι όπλο πλέον για μας και αποτελεί προσβολή του διεθνούς δικαίου, αφού η κράτηση ομήρων συνιστά διεθνές αδίκημα.
Είναι γεγονός ότι η σύλληψη ομήρων από κράτος/κρατική οντότητα προκειμένου να εκβιάσει ένα άλλο κράτος, δεν έχει εξετασθεί διεξοδικά στην διεθνή νομολογία, πλην ελαχίστων περιπτώσεων όπως είναι αυτή του Ιράν προς τις ΗΠΑ.
Επειδή όμως η Τουρκία ως “κράτος εκβιαστής - ταραξίας” το κάνει πλέον κατ’ εξακολούθηση και απροκάλυπτα (δείτε το άρθρο που αναφέρω παρακάτω στο Foreign Policy), είναι αναγκαίο να εξετασθεί το ζήτημα από πλευράς διεθνούς δικαίου σε βάθος (η «κοινωνία αξιών» έχει αναφερθεί πολλάκις με δημόσιες παραστάσεις στην ανάγκη αυτή).
Σε αυτό μπορεί να είναι αξιοποιήσιμα εν πολλοίς και τα παρακάτω:
• Διεθνής Σύμβαση του ΟΗΕ κατά της σύλληψης – κράτησης ομήρων του 1979 (INTERNATIONAL CONVENTION AGAINST THE TAKING OF HOSTAGES). (Την έχει υπογράψει και η Τουρκία)
• Σύμβαση περί προλήψεως και τιμωρίας των εγκλημάτων των στρεφομένων κατά των διεθνώς προστατευομένων προσώπων του 1973.
• “Additional Protocols to the Geneva Conventions in 1977”, το οποίο απαγορεύει απόλυτα κάθε ενέργεια σύλληψης ομήρων, σε κάθε χρόνο και τόπο είτε γίνεται από πολίτες είτε από στρατιωτική οντότητα.
• Σημαντικές Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, S/RES/579 (1985) και S/RES/1566(2004) (και πιθανώς και άλλες αποφάσεις που ένας διεθνολόγος/νομικός θα τις γνωρίζει καλά για να τις αξιοποιήσει συνδυαστικά).
• Σημαντικά επίσης είναι και τα όσα αναφέρονται στο συγκεκριμένο άρθρο του " Foreign Policy: https://foreignpolicy.com/.../turkeys-new-foreign-policy.../ "
Θεωρώ ότι δεν έχουμε κάνει σε διεθνές επίπεδο όσα είναι απαραίτητα για να υποστηρίξουμε με διεθνολογικά / νομικά επιχειρήματα την παράνομη αυτή σύλληψη-κράτηση.
Επίσης δεν θα πρέπει να την θεωρούμε ως ξεχωριστή περίπτωση αλλά να την εντάξουμε σε μία κατηγορία περί πρακτικών ομηρίας από την Τουρκία, με προσπάθεια διεύρυνσης του υποστηρικτικού νομικού πλαισίου που έχει δημιουργηθεί μέχρι τώρα εντός των διεθνών Οργανισμών (EU, NATO, OHE) και σε συνεργασία με άλλες χώρες που θα κριθούν κατάλληλες και θα συμφωνήσουν.
Ταυτόχρονα, επικουρικά των ανωτέρω, η ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης έπρεπε να είναι στις βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης.
