Οκτώ χρόνια πολύπλευρης κρίσης σε τούτη τη χώρα των πομφολυγωδών επαίνων και των ανέμων είναι πάρα πολλά για καιρούς, όπου τα άγρυπνα μερόνυχτα της κοινωνικής αγωνίας μετρούν τις στιγμές με το ρυθμό των αιώνων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το συναίσθημα της αστάθειας της ευθύνης, η συνείδηση της έλλειψης σταθερού προσανατολισμού, η απιστία στη στερεότητα και την επάρκεια του πολιτικού συστήματος, το δίλημμα μπροστά στα προβλήματα της καθημερινότητας, η ταλάντευση μας να αποδεχθούμε την εθνική αξιοπρέπεια που μας προσφέρεται τεμαχισμένη από την κομματική σκοπιμότητα, συνθέτουν το μέγιστο δράμα τούτης της κοινωνίας.
Κάθε πολιτική ενέργεια και πράξη δεν παραλείπει να μας υπενθυμίσει την έλλειψη εθνικής στρατηγικής και αξιολογικού κριτηρίου, που έσβησε από τη "ξηρασία ευθύνης", ενώ έχουμε όλοι μαζί "κουρελιάσει" όλα τα αγαθά ενός πολιτισμού που είμαστε οι κοινοί τους κληροδόχοι.
Το χειρότερο είναι ότι συχνά βρίσκουμε ένα πρόχειρο μέσο, ένα πειστικό άλλοθι για τη φυγή μας από την πραγματικότητα, έχοντας κάποιοι από εμάς υψώσει το φράχτη της απομόνωσης και του ερμητισμού μας. Το αποτέλεσμα; Η πολιτική θρασύτητα να επελαύνουσα να μας "βγάζει τη γλώσσα", έχοντας μετατρέψει την τέχνη της πολιτικής σε τέχνη του υπογαστρίου.
Και αντί η πολιτική να είναι η μόνη μέθοδος που μεταφέρει τις μεγάλες προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση και το μόνο δυνατό μέσο για να προσδοθεί κύρος και δύναμη στις πράξεις που εκπηγάζουν από τις ιδέες αυτές, η ασκούμενη πολιτική σε τούτο τον τόπο, όχι απλώς δημιουργεί συνέπειες που υποθηκεύουν το μέλλον, αλλά και πεδικλώνει τον πνευματικό πολιτισμό ή του ζητεί να κρατήσει θέσεις αντίθετες προς την ίδια του τη φύση.
Η πολιτική θα έπρεπε μάλλον να επηρεάζεται από τον πνευματικό πολιτισμό σε τρόπο που στους συμβιβασμούς της, στις προσαρμογές και στην κηδεμονία της κοινωνίας, να μην παρασύρεται σε υπερβολές και να μην υπηρετεί πρόσκαιρες σκοπιμότητες.