Παρά το αίσιο τέλος που είχε η περιπέτεια των 12 μικρών ποδοσφαιριστών και του προπονητή τους στην Ταϊλάνδη, βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με μια νέα πρόκληση: τη νόσο των σπηλαίων.
Αναδημοσίευση από: onmed.gr
Τα πρώτα παιδιά που διασώθηκαν από τη σπηλιά φάνηκε πως ήταν καλά στην υγεία τους, ωστόσο αργότερα έγινε γνωστό ότι σε κάποιες από τις αιματολογικές εξετάσεις τους εντοπίστηκαν σημάδια λοίμωξης.
Τα πρώτα παιδιά που διασώθηκαν από τη σπηλιά φάνηκε πως ήταν καλά στην υγεία τους, ωστόσο αργότερα έγινε γνωστό ότι σε κάποιες από τις αιματολογικές εξετάσεις τους εντοπίστηκαν σημάδια λοίμωξης.
Γιατρός που συμμετείχε στην επιχείρηση διάσωσης δήλωσε στο πρακτορείο Reuters ότι σε νοσοκομείο της περιοχής στήθηκε ειδική πτέρυγα για να παρασχεθεί η απαραίτητη φροντίδα στην ποδοσφαιρική ομάδα. Η υποθερμία, δηλαδή η επικίνδυνη πτώση της θερμοκρασίας του σώματος, ήταν το χειρότερο σενάριο για τους μικρούς αθλητές και τον προπονητή της ομάδας «Wild Boars» (Αγριόχοιροι), υπαρκτή όμως είναι και η πιθανότητα λοιμώξεων και κυρίως ιστοπλάσμωσης, ευρύτερα γνωστή ως «νόσος των σπηλαίων».
Τι είναι η νόσος των σπηλαίων
Η νόσος των σπηλαίων, ιστοπλάσμωση στον ιατρικό χώρο, είναι μια σοβαρή λοίμωξη των πνευμόνων που προκαλείται από τον μύκητα ιστόπλασμα. Ο μύκητας εντοπίζεται συνήθως σε μέρη όπου υπάρχουν περιττώματα πουλιών ή νυχτερίδων, όπως σε μια σπηλιά. Η λοίμωξη είναι σχετικά συχνή στην Κεντρική και Νότια Αμερική.
Η ιστοπλάσμωση προκαλείται από την εισπνοή σπορίων του μύκητα. Όταν τα σπόρια εισέρχονται στους πνεύμονες μετατρέπονται σε μύκητες, οι οποίοι στη συνέχεια μπορεί να ταξιδέψουν μέσω του αίματος σε άλλα μέρη του σώματος.
Η προσβολή του οργανισμού από τον μύκητα δεν συνοδεύεται πάντοτε από εμφανή σημάδια της νόσου, καθώς αρκετοί είναι οι ασθενείς που παραμένουν ασυμπτωματικοί αν τα σπόρια παραμείνουν ανενεργά. Τα σπόρια μπορεί όμως να «ενεργοποιηθούν» σε περίπτωση που συνυπάρχει κάποια άλλη ασθένεια ή αποδυναμωθεί το ανοσοποιητικό σύστημα.
Όταν η ιστοπλάσμωση προκαλεί συμπτώματα, αυτά είναι όμοια με της γρίπης και περιλαμβάνουν τον πυρετό, την κόπωση και τον βήχα. Τα πρώτα συμπτώματα εκδηλώνονται συνήθως μεταξύ τριών έως 17 ημερών μετά την έκθεση στον μύκητα.
Για την αντιμετώπιση της ιστοπλάσμωσης δεν απαιτείται ειδική αγωγή και η λοίμωξη συνήθως υποχωρεί αυτόματα όταν κάνει τον «κύκλο» της. Στα σοβαρά περιστατικά χορηγείται αντιμυκητισιακή αγωγή, είτε σε μορφή χαπιού είτε ενδοφλέβια.
Ιδιαίτερα επικίνδυνη θεωρείται η ιστοπλάσμωση όταν προσβάλλει άτομα με αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό ή άτομα που λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικά φάρμακα (π.χ. λόγω χημειοθεραπείας). Όταν η λοίμωξη εξαπλωθεί σε άλλα μέρη του σώματος, όπως το συκώτι και τα επινεφρίδια, θεωρείται σοβαρή και απειλητική για τη ζωή.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία για την ιστοπλάσμωση, τα εκτιμώμενα ποσοστά θανάτου λόγω της λοίμωξης κυμαίνονται μεταξύ 4% και 8%.
Οι επιπλοκές της ιστοπλάσμωσης μπορεί να εκδηλωθούν χρόνια μετά την έκθεση στο ιστόπλασμα. Αν υπάρχουν στους πνεύμονες ανενεργά σπόρια και το άτομο εκδηλώσει κάποια άλλη πάθηση των πνευμόνων ή χρειαστεί να λάβει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα τότε υπάρχει κίνδυνος λοίμωξης. Έτσι, οι «Αγριόχοιροι» της Ταϊλάνδης δεν έχουν διαφύγει τον κίνδυνο της νόσου των σπηλαίων, καθώς δεν αποκλείεται να εκδηλώσουν τη λοίμωξη αρκετά χρόνια μετά την πρόσφατη περιπέτειά τους.
Πηγή: health.com
Κεντρική φωτογραφία: Reuters