Η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας φαίνεται, σύμφωνα με το λόγο του Νίτσε, από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται. Κι όταν τα παράσιτα είναι τόσα πολλά, όπως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, τότε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της κοινωνίας που περιπίπτει σε μια εσωτερική αστοργία.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Για πολλά χρόνια, ιδίως τα τελευταία χρόνια της κρίσης, όλα αυτά τα παράσιτα της πολιτικής, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, έχουν εθίσει το λαό στις πιο βάναυσες παραβιάσεις κανόνων της κοινωνικής και πολιτικής ηθικής. Δεν έχουν απλώς οδηγήσει το λαό στις παρυφές του εθνικού ολέθρου, αλλά το χειρότερο είναι ότι έχουν μεταποιήσει την κοινωνία σε παρασιτική και προσπάθησαν να της δώσουν το δικό τους ύφος.
Βέβαια, μόνο μια συνθετική ερμηνεία της ιστορίας θα ήταν ικανή να προσεγγίσει τον πυρήνα της ψυχής και του πολιτισμού ενός λαού και να αποκαλύψει το βαθύτερο Είναι του και τη συμπεριφορά του, ιδίως στις κρίσιμες καμπές της εθνικής του ζωής.
Η Ελλάδα έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται πια στο ποιο κόμμα, στη ποια κυβέρνηση ή κυβερνητικό συνασπισμό, θα διαδεχθεί την πολιτική της φυγής και της απόδρασης από την ευθύνη. Δεν αναμένεται τίποτα ή σχεδόν τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής. Θέμα πολιτικών συνειδήσεων. Θέμα αισθητικής στην πολιτική.
Μια ολόκληρη χώρα έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Πολίτες με μουδιασμένες συνειδήσεις, άλλοτε έμπλεοι οργής, άλλοτε απογοήτευσης κι άλλοτε παγιδευμένοι στην προσδοκία που καλλιεργεί η εκάστοτε κυβερνητική αυθαιρεσία, χάνουν τις πραγματικότητες που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική...
Η πρόσφατη τραγωδία, μια ακόμη για τούτο τον τόπο, ανέδειξε την πολιτική θρασύτητα, τον πολιτικό βερμπαλισμό και τη πολιτική δειλία, την ανυπαρξία του κράτους. Ανέδειξε μια συμπεριφορά πρωθυπουργού, ο οποίος με κυναιγυρική διάθεση υπηρετεί τον καιροσκοπισμό του. Εναν πρωθυπουργό χωρίς το απαραίτητο χρέος και δέος ενώπιον της αποστολής του. Και μια αντιπολίτευση υποψήφια να κατακρημνιστεί στα βάθη της πολιτικής λήθης και της απαξίωσης της.
Τον Τσίπρα και όλους τους τσιρκολάγνους της πολιτικής δεν τους αφορά το κάλεσμα της ιστορίας. Αλλωστε, αυτό το "κάλεσμα" έχει δύο όψεις: Τη θετική που συνδέεται με την ενόραση του μέλλοντος και την αρνητική, που απαιτεί το ξερίζωμα των νεκρών υπολειμμάτων του παρελθόντος. Χωρίς τη δεύτερη προσπάθεια, η πρώτη, το συνηθέστερον, ναυαγεί.
Και βέβαια όλοι αυτοί οι πολιτικοί ακροβάτες μεταξύ ανικανότητας και απελπισίας αγνοούν ότι η ιστορία είναι μια "ιδιότροπη μάγισσα", που τιμωρεί σκληρά εκείνους που δεν ακούνε εγκαίρως το κάλεσμά της.