Η Ελλάδα κάηκε, καίγεται και θα καίγεται με τα θύματα στις πυρόπληκτες περιοχές να στοιβάζονται στην αγωνία ενός ήδη ταλαιπωρημένου λαού και πάνω στο "στοιβαγμένο" πόνο των θυμάτων της πολύπλευρης καταστροφής να "στήνεται" μια ακόμη κακότεχνη πολιτική παράσταση με στοιχεία γκροτέσκο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
"Εμπορευματοποίηση" ενός ακόμη ελληνικού δράματος από τους "εργάτες" των πρόσκαιρων εντυπώσεων και τα "αρπακτικά" της πολιτικής θρασύτητας.
Ομαδικός ευνουχισμός της νοημοσύνης των πολιτών. Οι Ελληνες μπροστά στη μοίρα τους. Με τους πολιτικούς των προσωπείων να εκμεταλλεύονται κάθε δραματικό γεγονός, απολακτίζοντας με την υπερτροφία του ατομικισμού τους τη δική τους ευθύνη, και δημιουργώντας μια μαζική ψυχολογία σύγχυσης και υποταγής του πλήθους, που οφείλεται στη "θολούρα" του ενστίκτου των πολιτών από την πολλαπλότητα των προβλημάτων, αλλά κυρίως στην αδυναμία της οργάνωσης των ατομικών θελήσεων.
Ο συνεκτικός πηλός της συμφωνίας γύρω από ένα ελάχιστο κοινό ιδεώδες, ακόμη και μπροστά στο ίδιο το δράμα μας, έχει εκλείψει. Κι αυτό εκμεταλλεύεται η συντεταγμένη εξουσία. Πυρπολημένες οι αισθήσεις των πολλών, ενισχύουν την αναχωρητική διάθεση άλλων τόσων, με αποτέλεσμα να αφήνεται το πεδίο ελεύθερο στην πολιτική θρασύτητα.
"Στήνονται" οι κυβερνητικές παραστάσεις, με υποβλητικό σκηνικό που παραπέμπει στο "απαύγασμα" της πολιτικής ευαισθησίας, αν και σε τελευταία ανάλυση αποβλέπουν στην "άμβλωση" της σκέψης και στην εθελούσια παράδοση στον καταναγκασμό του πολιτικού κονφορμισμού.
Κι εμείς; Εμείς γινόμαστε πρόθυμοι θεατές κακόγουστων πολιτικών παραστάσεων, δηλαδή επί της ουσίας παθητικοί αποδέκτες των τετελεσμένων, έτοιμοι να δεχθούμε τις "συγκινητικές" ενίοτε δηλώσεις των ανεύθυνων της πολιτικής.
Και ανίκανοι να δρασκελίσουμε τα "πτώματα" των κομμάτων, δρασκελίζουμε τα απανθρακωμένα πτώματα των συνανθρώπων μας με πρόσκαιρες εκδηλώσεις ευαισθησίας και άφατου πόνου, για να περάσουν μερικές μέρες και να επιστρέψουμε εκεί που "βολευόμαστε" συνήθως: στην ανούσια ζωή μας, στην πολιτική απάτη και στην αυταπάτη μας.
Και με την κάθε μέρα που θα περνά χωρίς να καρπίζει η ελπίδα σε τούτο τον τόπο, θα οδηγηθούμε στη Στιγμή και στην ουσία της Στιγμής, όπου θα έχουμε ως πολίτες παραμεριστεί στην απαθή ροή του χρόνου.