Ένα παιδί, ένας καλός μαθητής με ευαισθησίες κι ανησυχίες εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη ζωή. Την αυτοκτονία, ορισμένες φορές, μπορείς να την πεις και φόνο ή ακόμη και δολοφονία. Άλλωστε η συστηματική παρενόχληση, η στοχοποίηση και η προσπάθεια απομόνωσης εμπεριέχει και δόλο.
Του Στρατή Μαζίδη
Ωστόσο για άλλη μια φορά το σχολείο δεν...ήξερε. Δεν...κατάλαβε. Δε...φαντάστηκε. Έχοντας δει διάφορα περιστατικά κατάλαβα πως οι Διευθύνσεις των δημοσίων σχολείων έχουν ως κανόνα (διότι έχουμε και φωτεινές εξαιρέσεις) το "αρκεί να μη συμβεί τίποτε σε ώρα ευθύνης μας". Μπορεί δηλαδή να υπάρχει ένα καλόπαιδο με παραβατική συμπεριφορά εκτός σχολείου αλλά "αφού έγινε εκτός, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι".
Οι Διευθύνσεις είναι ως επί το πλείστον ευθυνόφοβες. Ακόμη και εντός σχολείου να δημιουργηθεί ζήτημα, κοιτούν απλά πως θα περάσει ο χρόνος, να τελειώσει η χρονιά ή οι χρονιές και να κληρονομηθεί το πρόβλημα στην επόμενη εκπαιδευτική βαθμίδα κι εν τέλει την ίδια την κοινωνία. Αλλά εδώ έχουμε και περιπτώσεις όπου το παράδειγμα της παρενόχλησης δίνεται από τον ίδιο τον εκπαιδευτικό.
Σε κάθε περίπτωση τα παιδιά περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους στο σχολείο. Την πιο ζωτικό και αποδοτική ώρα της ημέρας βρίσκονται εκεί. Δεν μπορεί λοιπόν το σχολείο να παρακολουθεί ως θεατής και κάθε φορά να πέφτει από τα σύννεφα.
Η ευθύνη του σχολείου πρέπει να βγαίνει και εκτός του στενού ωραρίου όταν και όποτε χρειάζεται. Το σχολείο δεν είναι το πρωτόκολο μιας δημόσιας υπηρεσίας να πετά το μπαλάκι από πάνω του. Απεναντίας, εξ ορισμού έχει την μπάλα και καλείται να κάνει παιχνίδι.
Σε όλες λοιπόν αυτές τις τραγωδίες, για να το προσεγγίσουμε και λίγο θεατρικά, το σχολείο έχει κορυφαίο συμπρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με τους γονείς.
---
photo: Counselling / pixabay