Και όμως τον έρωτα εμείς τον ποιούμε, εμείς τον πλάθουμε, εμείς τον ζωγραφίζουμε μα και εμείς τον βάζουμε σε καλούπια. Εμείς τον πονάμε, εμείς τον ζούμε, εμείς τον κλαίμε και εμείς τον σκοτώνουμε. Πεθαίνει όμως; Πεθαίνουν οι απραγματοποίητοι έρωτες, και τί τελικά είναι οι απραγματοποίητοι έρωτες; Δεν υπάρχει ορισμός για τον απραγματοποίητο έρωτα, ορίζεται εκ του αποτελέσματος πως ποτέ ο ένας δεν έγινε τελείως δικός του άλλου, ποτέ δεν κατάφεραν την έλξη σωματική ή πνευματική να την καθοδηγήσουν στη μονιμότητα και στην εφ’ όρου ζωής απόλαυση της. Ίσως έτσι να είναι και το κάρμα τους, οι απραγματοποίητοι έρωτες να μένουν χωρίς ερωτική στέγη, να περιπλανιούνται όπως οι ψυχές με τη μόνη διαφορά πως ξέρουν ποιος είναι το άλλο τους μισό αλλά οι συνθήκες να μην τους αφήνουν να προχωρήσουν.
Πρωτοδημοσιεύθηκε στη "Φωνή της Πάφου"
Τον έρωτα δεν τον βιώνουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή, και όσοι πιστεύουν πως ερωτεύονται καθημερινά ή κάθε τόσο με νέο σύντροφο απλά δεν έχουν βιώσει τον έρωτα, ή τον έχουν βιώσει και τον απαρνιούνται αφού τους πλήγωσε. Είναι όμως οι μεγάλοι έρωτες απραγματοποίητοι από τη φύση τους ή εμείς επιλέγουμε τους δύσκολους έρωτες να μην τους ξεπερνάμε; Υφίστανται και τα δύο! Το σύστημα έχει σκοτώσει τον εμπειριοκριτισμό και την κριτική στον έρωτα, την ελευθερία και το φουτουριστικό επίπεδο του πάθους όπου ο άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου επιθυμεί να ερωτευτεί, να ζήσει όσα ευτυχώς δεν έβαλε σε κατηγορίες και σε κουτάκια, να επανασταστατήσει εναντίον της έλλειψης πάθους.
Τα μυστικά, τα παράνομα, τα ανυπέρβλητα, τα σκοτεινά ή και τα τόσο φανερά, τα ειλικρινή, τα όσα βρίσκονται δίπλα μας όταν σου δώσουν τη ζωή που δεν είχες μέχρι σήμερα σε κατακτούν και τα κυνηγάς για να τα αποκτήσεις. Δεν είναι είδωλα σε καθρέφτες τα συναισθήματα, είναι η όψη μιας άλλης παράκοης οπτικής της ζωής που αναζητά να δει μέσα από τον καθρέφτη το πάθος, να γίνει ιδεολάτρης.
Άνθρωποι μονάχοι, παντρεμένοι, δεσμευμένοι, απόλυτοι, φλου, αυτοί που είχαν κάποιες αρχές στη ζωή τους αναγκάστηκαν να τις καταπατήσουν. Η ηθική δεν έχει καμία σχέση με το πάθος. Όταν βιώνει κανείς τον έρωτα και επιθυμεί την ολότητα του άλλου και δεν μπορεί να την έχει, όταν ο άλλος ζει παράλληλες ζωές, όταν εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις για τις αυπνίες σου στην κολλητή σου, όταν οι ώρες μένουν καρφωμένες στην πρώτη συνάντηση, στο πρώτο παγωτό τότε ναι ο έρωτας βρίσκεται μέσα σου, αλλά όχι και στη ζωή σου μιας και δεν μπορείς να τον μοιραστείς ανοικτά. Η ακραία βεβήλωση του εγωισμού και οι στιγμές που δεν θα σου αφιερώσει ποτέ, τα όσα θα υποσχεθείς και δεν θα τα δώσεις, όσα θα σου δώσει και θα τα πάρει πίσω, όσα απλά θα φύγουν με το τέλος που πάντοτε θα το βασανίζει ένα ‘αν’, ένα ‘πώς’ και ένα γοερό κλάμα. Δεν ξέρω αν αξίζει να ζήσετε ένα απραγματοποίητο έρωτα, αλλά όσοι το πράξατε μετά η ζωή σας και η σκέψη σας θα σταματήσει πάντα εκεί στο ‘ναι, δεν είμασταν ποτέ 100% μαζί’ και αυτό θα σας αλώνει τη ζωή, τη σκέψη και τη βεντέτα με το εγώ σας αιώνια!
---
φωτο: epicioci / pixabay