Θυμάμαι παλιά στις διακοπές, είχαμε στην παρέα ένα εξαιρετικό παιδί. Νομίζω τον έλεγαν Θανάση. Το πρόσωπό του από τη μια πλευρά ήταν καμμένο στο μάγουλο. Ο Θανάσης είχε δοκιμάσει να ανάψει φωτιά στο τζάκι του σπιτιού τους. Προσπάθησε να αντιγράψει τις κινήσεις που έβλεπε να κάνουν οι μεγαλύτεροι.
Του Στρατή Μαζίδη
Δεν υπολόγισε όμως το φούντωμα της φλόγας μόλις ρίξεις οινόπνευμα. Κάπως έτσι η πύρινη γλώσσα του έγλυψε το πρόσωπο σημαδεύοντάς το για πάντα. Μερικά χρόνια αργότερα βρέθηκα σε ένα φιλικό σπίτι. Φορούσαν ένα καινούριο πουκάμισο ριχτό απέξω. Κάποια στιγμή καθώς καθόμουν από την εξωτερική πλευρά του γραφείου ενός οικογενειακού μας φίλου, σκύβω να δω κάτι που ήθελε να μου δείξει. Δεν είχα προσέξει όμως το κερί που έκαιγε.
Μετά από δευτερόλεπτα αντιλαμβάνομαι την κοιλιά μου να ζεσταίνεται. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου τραβιέμαι και βλέπω τα ρούχα μου να έχουν αρπάξει φωτιά και αυτή να απλώνει. "Κυριάκο φωτιά! Καίγομαι!". Δεν κατάλαβα για πότε ο Κυριάκος ο μακαρίτης πετάχτηκε όπως ο σούπερμαν κι έσβησε τη φωτιά πέφτοντας ο ίδιος επάνω μου.
Ο Κυριάκος στην καλύτερη περίπτωση μου έσωσε το πρόσωπο. Για δευτερόλεπτα δεν έγινα όπως ο Νίκι Λάουντα. Έκτοτε έχω μια ιδιαίτερη προσοχή με αναπτήρες, σπίρτα κτλ.
Φανταστείτε όμως. Αν η φωτιά προξενεί τέτοιες συνθήκες ταινιών τρόμου σε σκηνές όπως οι παραπάνω, όπου στη μια περίπτωση έκαψε και ένα πρόσωπο, τι κόλαση πρέπει να επικράτησει στο Μάτι και την ευρύτερη περιοχή όπου η φωτιά κυριάρχησε και έτρεχε ταχύτατα.
φωτο: suhasrawool / pixabay