Η ευθύνη; Για ποια ευθύνη μιλάμε σε τούτο τον τόπο; Τα σαπρόφυτα του νοσηρού πολιτικού συστήματος δεν επωμίζονται καμία ευθύνη.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Παριστάνουν τον "Πόντιο Πιλάτο" μπροστά στην όποια καταστροφή γνωρίζει ο τόπος τούτος, με μόνη τους αγωνία πως να αποπροσανατολίσουν τις ανθρώπινες αγέλες, σε τεράστιες γεωγραφικές εκτάσεις, διδάσκοντας στις επερχόμενες γενιές πως να λησμονούν την έννοια άνθρωπος και πως να απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη ατομική αξιοπρέπεια στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστατου μορίου μιας απαθούς και θρασύτατης συμπεριφοράς.
Τούτος ο λαός δεν χρειάζεται αυτούς τους "αγελαδάρηδες" της πολιτικής. Αυτή την "ευθύνη" , ο πολύπαθος πολίτης δεν τη χρειάζεται. Η έκπτωσή της σαν κινήτρου ψυχικού, ευαισθησίας και σαν διεγερτικού της συνείδησης είναι μια από τις οριστικές απώλειες στη μερίδα των ζημιών της ιστορίας τούτης της κοινωνίας.
Είναι καιρός, πριν προκύψουν κι άλλες συμφορές, και μάλιστα εθνικές, ο λαός να συνειδητοποιήσει ότι ο θεατρινισμός των πολιτικών της ανευθυνότητας και της ανικανότητας, των στημένων διλημμάτων και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, όπως η χθεσινή εικόνα ενός πρωθυπουργού στο υποτιθέμενο κέντρο επιχειρήσεων των ασχέτων με την "επιχείρηση" αντιμετώπισης της καταστροφής, το μόνο που επιβεβαιώνει είναι την γελοιότητα τούτων των Σαρδανάπαλων της πολιτικής...
Σε τι μπορεί να ενδιαφέρει την ανθρώπινη αγωνία η χθεσινή επικοινωνιακή εικόνα του πρωθυπουργού και των παρατρεχάμενων του; Σαν τι να είναι εκείνο που έχει να χαρίσει την ανθρώπινη προσδοκία για έργο αποτελεσματικό; Αγωνίες και προσδοκίες, κοινωνικά γκρεμίσματα και ανθρώπινος πόνος μέσα από τα αποκαίδια εξαιτίας της πολιτικής αναλγησίας, ταλαιπωρούν την "καθαρή" πρόθεση και συνείδηση, την όραση, την αίσθηση, ακόμη και την νόηση, από την επαφή τους κάθε φορά με το τραγικό γεγονός.
Τα επάλληλα επιστρώματα της πολιτικής παχυδερμίας και θρασύτητας σε τούτο το τόπο μας επιφυλάσσουν κι άλλες τραγωδίες. Οσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι από τον Τσίπρα σήμερα και τους επερχόμενους αύριο, ότι έχουμε να κάνουμε με άτομα των οποίων οι ψυχικοί πόροι έχουν φράξει και δεν μπορεί να αναπνεύσει η μύχια συνείδησή τους, τόσο θα γινόμαστε συλλέκτες συμφορών.
Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με την άτεκνη προσδοκία; Το ερώτημα τούτο θα πρέπει να αφυπνίσει όσους αντικρίζουν με την απάθεια του ανεύθυνου το "έργο" των "αγελαδάρηδων" της πολιτικής. Το ερώτημα τούτο πρέπει να ταλαιπωρήσει την εσώτερη συνείδησή τους.
Η χθεσινή καταστροφή, είναι εθνική καταστροφή! Και είναι αποτέλεσμα όχι των φυσικών συνθηκών μόνο, αλλά της πολιτικής ανευθυνότητας και της παχυδερμίας, της αναποτελεσματικότητας ενός κρατικού μηχανισμού στελεχωμένου από τρωκτικά και ανίδεους.
Θρηνούμε σήμερα, όχι για πολύ βέβαια, γατί έχουμε τούτο χαρακτηριστικό της λήθης, που εκμεταλλεύεται η πολιτική πονηρία, για τα θύματα και τις υλικές καταστροφές από τις πολυμέτωπες φωτιές. Θα έπρεπε να θρηνούμε, ωστόσο, για την αδυναμία μας να αντιδράσουμε και την ανοχή μας σ' ό,τι διαδραματίζεται γύρω μας σαν αποτέλεσμα της πολιτικής βλακείας και του πολιτικού καιροσκοπισμού.
Η χθεσινή "εικόνα", στο κέντρο επιχειρήσεων, ενός ανεπαρκούς και στις παρυφές της γελοιότητες πρωθυπουργού, λιποτάκτη της ευθύνης του, έτοιμου πάντα να ενδώσει στις παρορμήσεις του κομματικού ενστίκτου και να δικαιολογήσει την κυβερνητική ανευθυνότητα με τη φράση "ασύμμετρη απειλή", που του υπαγόρευσαν οι τεχνίτες των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη, που αρνείται να συνωστίζεται στις ανθρώπινες αγέλες, οι οποίες κινούνται σε τούτο τον τόπο κάτω από τη βέργα του κάθε απίθανου γελαδάρη της εγχώριας πολιτικής...