Νοσοκομείο Ευαγγελισμός... Ένα ταξί σταματάει έξω από τα επείγοντα, βγαίνει ο οδηγός, ανοίγει το πορτμπαγκάζ βγάζει ένα "Π" και το αφήνει έξω από την πόρτα του συνοδηγού. Μέσα από το αμάξι με πολύ αργό ρυθμο εμφανίζονται δύο πόδια που προσπαθούν να πάρουν θέση μπρος από το μεταλλικό στήριγμα. Απ' την γωνία που στέκομαι διακρίνω δύο χέρια όλο ζαρες, να σφίγγουν τρεμάμενα το πλαίσιο του αμαξώματος δίνοντας ώθηση στο σώμα να σηκωθεί όρθιο. Καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει στο χώρο κάποια βοήθεια, πηγαίνω προς τα κει. Βλέπω μια γιαγιά, αρκετά μεγάλη, ιδιαίτερα περιποιημένη. Της απλώνω το χέρι, βοηθώ στο ανασηκωμα και φέρνω μπροστά της το στήριγμα.
- Μόνη σας;
- Μόνη
- Να σας πάω μέχρι μέσα;
- Ευχαριστώ
Πήγαμε ως το γραφείο κίνησης αργά αργα, εκείνη μπροστά, εγώ λίγο πιο πίσω σε απόσταση. Κάθε βήμα δέκα εκατοστών κρατούσε κοντά στα πέντε δευτερόλεπτα. Αναρωτήθηκα πόσος χρόνος να χρειάστηκε για να φτάσει ως εδώ. Δεν την ρώτησα τίποτα, στεκομουν απλά πίσω της, διακριτικά μήπως και θελήσει κάτι που δεν θα μπορούσε μόνη της. Είχε επιλέξει το μόνη της ή στάθηκε αναγκαίο το να είναι μόνη. Ποιος ξέρει; Όπως και να χε το σεβάστηκα. Απλά αναρωτήθηκα γιατί και πώς. Που να φανταστώ τι θα μου αποκάλυπτε το μεγαλείο ενός γερασμένου ανθρώπου.
Σε λίγο φτάσαμε στο γραφείο, ζήτησε έναν παθολόγο και μετά παλι αργά αργά φτάσαμε έξω από τους νοσηλευτές.
- Τι έχετε;
Μια γλυκιά, ήρεμη φωνή, αργή σαν το βήμα της, απάντησε.
- Έχω σπάσει τον γοφό μου και την λεκάνη μου και ενώ ήμουν μια χαρά ξαφνικά σήμερα πρηστηκαν τα πόδια μου. Ανησύχησα και ήρθα.
- Ποιος σας συνοδεύει;
- Κανείς
Ο γιατρός σαστισε. Σε λίγο θα σαστιζομασταν όλοι.
- Τι εννοείτε κάνεις; Πως ήρθατε; Πως θα πάτε να σας εξετάσουν;
- Ήρθα με ταξί.
- Με ταξί; Γιατί δεν καλέσατε ένα ασθενοφόρο;
- Δεν ήθελα να ενοχλήσω. Είστε πολύ ταλαιπωρημένοι. Υπάρχουν τόσοι καμμενοι που τα χρειάζονται.
Ναι, το μισώ αυτό το είδος που λέγεται άνθρωπος, που μισεί, που εκμεταλλεύεται, που φθονεί και καταστρέφει ό,τι υπάρχει γύρω του.
Αλλά αυτο, το ίδιο είδος είναι που αγαπώ και λατρεύω, όταν με κάνει να κλαίω, σαν μικρό παιδί, από συγκίνηση, για την αγάπη που προσφέρει, για την ταπεινότητα που δείχνει, για την αλληλεγγύη του. Που μετράει τα κουράγια του και όταν τα βρει να έχουν πιάσει πάτο, κοιτάζει γύρω του και τον πάτο τον βλέπει περίσσευμα και δείνει όπου η ανάγκη δίψα για προσφορά.