Χθες στο ενδιάμεσο των αγώνων του Μουντιάλ βγήκα να κάνω ένα μεγάλο περίπατο. Σε κάποια στιγμή η πορεία μου με έφερε να κατηφορίζω τον κεντρικό δρόμο της πόλης που ζω. Εκεί λοιπόν βλέπω ένα νεαρό ζευγάρι λίγο παράμερα να αρχίσει να φιλιέται και να μην σταματά.
Του Στρατή Μαζίδη
Ε μικρά παιδιά είναι, λες, ας το χαρούν όσο ακόμη μπορούν να είναι ανέμελοι. Αλλά ξαφνικά διακρίνω μια τρίτη γυναικεία παρουσία. Το κινητό της οπλισμένο, αρχίζει να καταγράφει. Δεν σταματούσε το ζευγάρι, δεν σταματούσε κι η οπερατέρ η οποία λίγο ακόμη και ανάμεσα στα χείλη τους θα έβαζε το τηλέφωνο.
Συνέχισα να κατεβαίνω αφήνοντας τα γυρίσματα να συνεχίζονται. Τι να συνέβαινε άραγε; Μια αδιάκριτη τρίτη άρχισε από μόνη της να βιντεοσκοπεί μια τρυφερή στιγμή των φίλων της; Ή μήπως να το ζήτησε το ζευγαράκι; Φαντάζει περισσότερο πιθανό. Άρα δε φιλάς αυτόν που είναι μαζί σου, φιλάς όλους εκείνους που περιμένεις να δουν το βίντεο μόλις το ανεβάσεις στα κοινωνικά δίκτυα μετά από λίγα λεπτά.
Περισσότερη χαρά σου δίνουν οι ψεύτικες φατσούλες, οι ηλεκτρονικές επιδοκιμασίες και τα γραπτά μηνύματα από τον ίδιο τον άνθρωπο που στέκεται δίπλα σου. Δεν τον/την φίλησες επειδή αυτό ήθελες, ένιωθες κι είχες ανάγκη αλλά για να ακούσεις τα επιφωνήματα μέσα από την ηλεκτρονική κλειδαρότρυπα.
Πραγματικά δεν ήταν αυτό που νόμιζα.
---
photo: Free-Photos / pixabay