Όταν μια φράση ενός απαίδευτου και θρασύτατου πολιτικού προκαλεί αναλύσεις και διαξιφισμούς και επιχειρούνται εξηγήσεις και επεξηγήσεις και ερμηνείες, ακόμη και ετυμολογία των ασυνάρτητων λέξεων του, τότε όλοι μαζί βρισκόμαστε στις παρυφές της γελοιότητας!..
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι σαν να μαχόμαστε με το δαίμονα μας και να αυτοπαγιδευόμαστε, είτε για να προσαρμοστούμε σε μια πραγματικότητα που υπερβαίνει τη συνείδηση μας, είτε για να δραπετεύσουμε από τη συλλογική ευθύνη για την κατάντια του παρόντος.
Ο Αλέξης Τσίπρας, και ο κάθε Ταρτούφος της εγχώριας πολιτικής, είναι εκτρωματικές αποφύσεις της δικής μας ανευθυνότητας και επιπολαιότητας. Γιατί, σε περιόδους ηρεμίας σε τούτο τον τόπο, έστω τις λίγες που μπορούν να ανασυρθούν από τη μνήμη μας, η ευθύνη μας δεν αφορούσε ούτε το παρόν ούτε και το μέλλον. Και μέσα σ' ένα περιθώριο ραθυμίας και νωθρότητας, που επέτρεπε και την ανάπτυξη του ωχαδερφισμού, βυθιζόμασταν στην ασκεψία και την άγονη προσδοκία.
Η περιγραφή "ολόκληρης της πραγματικότητας" δεν μας αφορούσε. Δεν μας αφορά εν πολλοίς και σήμερα, με αποτέλεσμα να βρίσκομαι πάντα προσχηματικές δικαιολογίες για την πολιτική συμπεριφορά μας και την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής αγωγής.
Και κάπου εδώ πρέπει να αναζητήσουμε και τον ελλείποντα δεσμό που συνδέει την ατομική συνείδηση και την ατομική ευθύνη με τη συνείδηση του πλήθους. Εδώ στην ίδια περιοχή, θα πρέπει να αναζητήσουμε ακόμη τα θεμελιωτικά στοιχεία που μπορούν να στηρίξουν την κοινωνική θέληση για περισσότερη σοβαρότητα, για συνεννόηση και για ουσιαστική δημοκρατία.
Διαφορετικά ο Τσίπρας, κι όσοι θα δρασκελίσουν το κατώφλι του Μαξίμου, αργά ή γρήγορα, θα "τρομοκρατούν" τουλάχιστον τους σκεπτόμενους αυτού του τόπου με φράσεις κενού περιεχομένου περί "ανάληψης πολιτικής ευθύνης", με το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας για το αύριο να μας μετατοπίζει δεκαετίες πίσω και με τις όποιες σκέψεις μας να παραμένουν σιωπηλές, χαμένες στην ερημιά της ψυχής μας.
Η εμβαθυντική έρευνα της κατάστασής μας, η αυτοκριτική, η συνειδητοποίηση της "προβατοποιημένης λογικής" μας, θα φέρει στο φως τη μέγιστη από τις αντινομίες τούτης της κοινωνίας, που καθρεπτίζεται σ' όλους σχεδόν τους πολιτικούς της κατάντιας του τόπου: τη διάσταση της θεωρίας από την έμπρακτη προβολή της, όπως τόσες φορές επισήμανε τούτη η γραφίδα...
Η αυτοανάλυση πετυχαίνει να διευκρινήσει και τα πιο απόκρυφα ελατήρια του ψυχικού μηχανισμού, έστω κι αν φτάσει σ' ένα οριακό σημείο που αντιπροσωπεύει το non plus ultra στην εσωτερική τούτη αναζήτηση της ευθύνης μας.
Η ατομική ανεξαρτησία εξάλλου, που είναι μια μορφή γνήσιας ελευθερίας, προυποθέτει τη συνείδηση μιας επαυξημένης ευθύνης του ατόμου, απέναντι της εποχής του, απέναντι της κοινωνίας. Οσο η ατομική ανεξαρτησία μας περιχαρακώνεται σε ιδεοληψίες και "βολέματα", στη λήθη και την αμνημοσύνη, στην ανιστόρητη λογική μας, τόσο τα πολιτικά εκτρώματα θα είναι οι επιλογή μας.
Και πολιτικοί με καθεστωτική νοοτροπία θα μας κοροιδεύουν "κατάμουτρα", αναλαμβάνοντας την "πολιτική ευθύνη" , ενώ εμείς θα προσπαθούμε να αναλύσουμε την πολιτική βλακεία και γελοιότητα και ταυτόχρονα θα διαφωνούμε μεταξύ μας, ενίοτε με χυδαιότητα και μνησικακία, παίρνοντας έτσι οι θελήσεις μας προσανατολισμούς αντίθετους από την ορθολογική πορεία που υπαγορεύουν οι τόσες συναρτήσεις των συντελεστών της σύνεσης, της συγκρότησης και της ατομικής ευθύνης.
Την αμείλικτη τούτη αλήθεια ας τη δεχθούμε, για να καλυτερέψουμε. Να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από την κυριαρχία της μαζικής επιβολής και της μαζικής πολιτικής, γιατί ο πρώτος όρος του πολιτισμού είναι η ανεξαρτησία. Κι αν το άτομο δεν είναι ελεύθερο ή ικανό να αντισταθεί στην πίεση που του γίνεται για να ενταχθεί σε μια τεράστια φάλαγγα πολιτικής βλακείας, ο πολιτισμός πεθαίνει και μαζί του η ελπίδα για την ιδια την κοινωνία...
Ο Τσίπρας μπορεί να "αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη" εκ του ασφαλούς, γιατί ούτε ιδεολογική ραχοκοκκαλιά διαθέτει ούτε ψυχικό σχήμα, αντίθετα διαθέτει εύκαμπτη σπονδυλική στήλη και ακόμη μεγαλύτερο απόθεμα θρασύτητας ως απότοκο της απαιδευσίας του και του καιροσκοπισμού του.Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο Τσίπρας, είμαστε εμείς που καιρό τώρα είμαστε αντιμέτωποι με τη βαθύτατη κρίση της ατομικής ευθύνης!