Του Στέλιου Συρμόγλου
Κανείς από τους δύο μονομάχους δεν έχει αντιληφθεί ότι η Ιστορία τους έχει προσπεράσει προ πολλού. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια "μεγάλη πραγματικότητα", ζωντανή καθώς μια μηχανή, που θα τους καθηλώσει και θα τους αναγκάσει να αντικρίσουν άμεσες υποχρεώσεις, υποχρεώσεις βάναυσες.
Ποιο άλλο δράμα θα μπορούσε να αιχμαλωτίσει τους αβδηρίτες της πολιτικής εξόν από τούτο το δράμα το ολοκληρωτικό της κοινωνίας, που είναι συνάμα και δράμα προσωπικό, γιατί οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα οι υποκριτές, οι υπαίτιοι και οι φωτογράφοι τούτης της πραγματικότητας;
Οταν διεκδικούν απλώς τη μέθεξη στην πρωταρχική συγκίνηση των ύβρεων, τι θα μπορούσε να απομείνει από την πραγματική τους δουλειά που είναι ο χειρισμός των δυσεπίλυτων προβλημάτων της χώρας, πέραν της χυδαίας τέρψης τους;
Και κάθε φορά που η μέθεξη αυτή της χυδαιότητας της πολιτικής εκδιπλώνεται στη Βουλή, απομακρύνεται η ίδια η πολιτική από τη πραγματική διάσταση της με το καθημερινό γεγονός. Και ο Ελληνας αναγκάζεται να μάχεται με τους δαίμονες του και να αυτοπαιδεύεται, είτε για να προσαρμοστεί στην αδυσώπητη πραγματικότητα είτε για να δραπετεύσει.
Η προσαρμογή αντιπροσωπεύει στη συνείδησή του τη δουλεία σε όσα αποφασίζουν γι' αυτόν ερήμην της θέλησής του, Η απόδραση τη ψευδαίσθηση ή και τη γοητεία της δειλίας μπροστά στη συλλογική ευθύνη για την οικοδομή του παρόντος.
Οι πρωτεργάτες της πολιτικής ανευθυνότητας μπορεί να αλληλοβρίζονται στη Βουλή, με το εναγώνιο λαχάνιασμα τους να κερδίσουν τις εντυπώσεις, βασιζόμενοι στην "προβατοποιημένη λογική" του πλήθους που το σάπιο πολιτικό σύστημα για δεκαετίες φρόντισε να καλλιεργήσει, αλλά ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι ο πραγματικός εχθρός του τόπου τούτου είναι προσωπικός εγωισμός τους και το πρόσκαιρο κομματικό συμφέρον, γιατί το επιδεικνύουν σε κάθε περίσταση.
Τούτη η χώρα δεν ευτύχησε να έχει πολιτικούς με έρμα ευθύνης.
Ακόμη και οι ολίγιστοι έντιμοι πολιτικοί κυμαίνονται ανάμεσα στις έννοιες της κοινωνικής και της ατομικής ευθύνης, άλλοτε συγχύζοντας τη μια με την άλλη, άλλοτε προσχωρώντας στη μια για να αποκλείσουν την άλλη κι άλλοτε αρνούμενοι και τη μια και την άλλη και καταντώντας έτσι παράδοξα πολιτικά και πνευματικά μαλάκια, που δεν έχουν ούτε πολιτική ή ιδεολογική ραχοκοκκαλιά ούτε σίγουρο ψυχικό σχήμα...