Μέχρι τώρα, σε τούτα τα χρόνια της κρίσης, στεκόμαστε στην πόρτα του μεγάλου θεάτρου του τόπου τούτου, αναμένοντας την έξοδο των πρωταγωνιστών για να πληροφορηθούμε τις φάσεις του δράματος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Απλοί θεατές των δρώμενων χωρίς να προσφέρουμε στον εαυτό μας τον παλμό της συγκίνησης που οικοδομεί τις πεποιθήσεις, χωρίς να ενδιαφερόμαστε να αδράξουμε τον πηλό του μέλλοντος. Ενα μέλλον που θέλει να συμπορευτεί με "ζωντανούς" κι όχι με τα "πτώματα' που σωρεύουν οι ανερμάτιστες πολιτικές και οι κομματικές σκοπιμότητες.
Ζούμε σε μια παραίσθηση δημοκρατικής και ελεύθερης ζωής. Τα αποτελέσματα: βραδυπορεία, καθυστέρηση, λαχάνιασμα, χωρίς να φτάνουμε ποτέ στους σταθμούς του προορισμού μας, παραμένοντας ουραγοί και με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη των ξένων πρωτοβουλιών.
Ζούμε το διάστημα της σιωπής που μεσολαβεί ανάμεσα στη φθορά και στην αποσύνθεση, με τη φθορά να παίρνει τις διαστάσεις της εθνικής καταστροφής, κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα , θεατές του ίδιου δράματος των πρόχειρων πολιτικών αυτοσχεδιασμών, αποφεύγοντας να δούμε κατάματα το αίτημα της νέας εποχής. Και ανεχόμαστε την αργία του πνεύματος και αποδεχόμαστε τα συνθήματα για να τα ακολουθήσουμε με παθητική μίμηση.
Εχουμε καταπειστεί ότι ο τόπος τούτος δεν μπορεί να διεκδικήσει την πρωτοπορία. Παλαιότερα ζούσαμε με τις απηχήσεις κι όταν ακόμη οι ήχοι από μακρού είχαν σιγήσει. Σήμερα ζούμε με βολικές συνήθειες, με το πνεύμα της ευκολίας και της αδάπανης ικανοποίησης, συνήθως πρόσκαιρης και επιφανειακής.
Η εκτεταμένη κρίση θα έπρεπε να μας είχε πείσει ότι χρειάζεται επίμονη και θαρραλέα επαφή με την πραγματικότητα, με τις αιτίες του κακού, για να μπορέσουμε να διακριβώσουμε τα νοσηρά στοιχεία που προκαλούν σε μια κοινωνία την αποσύνθεση.
Και η κατάσταση που βιώνουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι η απογυμνωμένη αλήθεια, είναι καρπός της έξαλλης συνουσίας μιας κοινωνικής δειλίας και φοβίας με τον κένταυρο της πολιτικής αναλγησίας και της ανικανότητας. Κι αυτό οδηγεί σε μια ισοπεδωτική εκμηδένιση κάθε μελλοντικής προοπτικής.