Ανευθυνότητα, υποκρισία, ασύστολα πολιτικά ψέματα, αγωνίες, προσδοκίες, μιζέριες και κοινωνικά γκρεμίσματα, όλα γύρω μας, ταλαιπωρούν την "καθαρή" συνείδηση και πρόθεση, καθώς η όραση, η αίσθηση και η νόηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζεστή επαφή με το καθημερινό γεγονός και την αδυσώπητη πραγματικότητα σε τούτη τη χώρα των παχυλών λόγων και της ανυπαρξίας έργων.
Του Στυλιανού Συρμόγλου
Η γονιμοποίηση της ευθύνης και της ειλικρίνειας συντελείται μέσα στον κάλυκα του στοχασμού με το σπέρμα του αισθήματος, ώστε να διεκδικήσει μια μέθεξη στην πρωταρχική ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και ισονομία, για δημοκρατία χωρίς αποφύσεις και προσφύσεις απάτης από τους πολιτικούς της παχυδερμίας και της ντεκαντέτσιας τούτου του τόπου.
Η γονιμοποίηση της ευθύνης και της ειλικρίνειας συντελείται μέσα στον κάλυκα του στοχασμού με το σπέρμα του αισθήματος, ώστε να διεκδικήσει μια μέθεξη στην πρωταρχική ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και ισονομία, για δημοκρατία χωρίς αποφύσεις και προσφύσεις απάτης από τους πολιτικούς της παχυδερμίας και της ντεκαντέτσιας τούτου του τόπου.
Οι παραπάνω σκέψεις προέκυψαν από μια πρόσφατη ανάρτηση του φίλου Γιάννου Γραμματίδη, ο οποίος συνόδευε τα ερωτήματά του με την άκρως αποκαλυπτική εικονόγραφηση τούτου του κειμένου. Για όσους δεν έχουν καθαρή όραση, θα ήταν απαίτηση πολύ βαριά να θέλουμε να κατανοήσουν την πραγματικότητα, την οποία οι τεχνίτες των πολιτικών προσαρμογών, την ζωγραφίζουν αφήνοντας την ουσιώδη πλευρά της στη σκιά.
Χρειαζόμαστε την καθαρή, την αθόλωτη όραση. Και τη τόλμη της όρασης, για να αναζητήσουμε το δεσμό που συνδέει την ατομική συνείδηση με τη συνείδηση του πλήθους, όπως τόσες φορές, συνήθως επί ματαίω, τόνισε τούτη η γραφίδα.
Και μολονότι είμαστε απαθείς παρατηρητές της λαίμαργης πολιτικής αναισθησίας, με τους πολλούς να υποφέρουν από το λαχάνιασμα της εναγώνιας και άτεκνης προσδοκίας με φόντο το Τίποτα, η δειλία και η φοβία για απώλεια των κεκτημένων μας χαλινώνουν την ορμή της δημιουργίας και κρατούν τη συνείδηση διστακτική μπροστά στις προκλήσεις της πολιτικής εξουσίας.
Και είναι αποθαρρυντική η διαπίστωση πως τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται πια με την εξήγηση που προσπαθεί να τους δώσει η οποιαδήποτε πολιτική δράση, που αποβλέπει μόνιμα στη στρατολόγηση αφελών και εύπιστων πολιτών, για να τους εγκλωβίσει σε μια λογική δικαιωμένη τόσες φορές από την εμπειρία της Ιστορίας, ότι δηλαδή είναι η λογική της ανελευθερίας.
Και δεν χρειάζεται εμβαθυντική έρευνα σε τούτο τον τόπο για να φέρει στο φως τη μέγιστη από τις αντινομίες των καιρών: τη διάσταση των πολιτικών λόγων από την έμπρακτη προβολή τους. Και η διάσταση αυτή, όπως είναι πρόδηλο, και όπως είναι άφευκτο, δημιούργησε το κενό στην πίστη για το αύριο τούτου του τόπου.