Ένας 15χρονος μαθητής αυτοκτόνησε προχθές, γιατί του έκαναν bulling στο σχολείο. Πριν λίγα χρόνια ένας λίγο μεγαλύτερος σπουδαστής τεχνικής σχολής έχασε τη ζωή του από το bulling που του έκαναν οι συμφοιτητές του.
Του Θανάση Κ.
Αλλά η κοινωνία αρνείται να δει τα απλά αίτια αυτής της μεγάλης μάστιγας.
* Πρώτον, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοί που κάνουν το bulling. Είναι κυρίως το εκπαιδευτικό σύστημα που ανέχεται το bulling.
Και η κοινωνία ολόκληρη που δεν κάνει κάτι γι’ αυτό…
* Δεύτερον, τα παιδιά – κι ιδίως τα μικρότερα παιδιά – ήταν και θα είναι πάντα «σκληρά» μεταξύ τους. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το «ξορκίσει», ή να το αποδώσει στην «τηλεόραση» ή στα «ηλεκτρονικά παιγνίδια» ή στην «βία που υπάρχει γύρω μας».
Η «ενδιάθετη βία» μέσα στα παιδιά υπήρχε πάντα, πολύ πριν μπει στη ζωή μας η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιγνίδια.
Η βία υπάρχει μέσα στα παιδιά, εκδηλώνεται ιδιαίτερα στα πρώτα βήματα της κοινωνικοποίησής τους – κι είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν να κοντρολάρουν κατά την κοινωνικοποίησή τους.
Γι’ αυτό και ανέκαθεν τα παιδικά παραμύθια (τον καιρό που δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε κινηματογράφος, ούτε ηλεκτρονικά παιγνίδια) είχαν πάντα μέσα τους πολλή «συμβολική βία»: Με δράκους που σκότωναν και τελικά σκοτώνονταν. Με «κακούς» που σκοτώνονταν τελικά από «καλούς». Με «μάγισσες» που έκαναν τερατώδη πράγματα, μέχρι που έβρισκαν τελικά το τέλος που τους άξιζε. Και με «καλές νεράιδες» που εξισορροπούσαν αυτή τη «μάχη» ανάμεσα στις υπέρκοσμες δυνάμεις του καλού και του κακού…
Τα παιδικά παραμύθια εκτόνωναν τη βία που είχε μέσα του το παιδί στο «φαντασιακό πεδίο», για να μην την εκτονώσει στην πραγματικότητα, στο αδελφάκι του ή σε άλλο συνομήλικό του.
Κι εκτονώνοντας τη βία, τα παραμύθια την απαξίωναν και έδιναν παιδαγωγικό μήνυμα: Το «κακό» πάντα έχανε! Το «καλό» πάντα κέρδιζε. Το μυαλό νικούσε την ωμή δύναμη. Ο ηρωισμός αναδεικνυόταν ως αρετή, όταν ο μικρός τα έβαζε με τον γίγαντα και τον κέρδιζε, ο Δαυίδ κατατρόπωνε τον τερατώδη Γολιάθ, ο «Κοντορεβιθούλης» νικούσε τον κακό δράκο κι έσωζε τον εαυτό του και τα αδέλφια του…
Η βία γινόταν λυτρωτική για την επικράτηση του καλού και του δίκαιου. Ενυπήρχε στις ψυχές των παιδιών, έτσι κι αλλιώς - αλλά εκτονωνόταν σε φαντασιακό πεδίο και αποκτούσε ηθική διάσταση.
* Το μήνυμα ήταν απλό, σαφές και εύληπτο για όλους:
-- Μη χρησιμοποιείται βία μεταξύ σας, αν δεν θέλετε να γίνετε οι «κακοί» που τελικά θα τιμωρηθούν!
Έτσι λειτούργησε η παραδοσιακή παιδαγωγική σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς. Έτσι λειτουργούσαν τα παραμύθια, είτε ως θρησκευτικοί μύθοι, είτε ως απλές παιδαγωγικές διηγήσεις.
Η Παλαιά Διαθήκη έχει τέτοια «παιδαγωγική βία», οι αρχαιοελληνικοί μύθοι το ίδιο, τα λαϊκά ευρωπαϊκά παραμύθια το ίδιο, τα αραβικά και τα κινέζικα παραμύθια το ίδιο.
Πάντα με απαξία σε βάρος του «κακού», και τελική επικράτηση του «καλού».
* Κι ύστερα ήλθε η… «σύγχρονη παιδαγωγική» κι ανέτρεψε τα πάντα. Κατάργησε τη βία στα παραμύθια. Κι έφτιαξε αφηγήσεις… «πολιτικής ορθότητας», όπου η εξουσία ήταν το «κακό» που έπρεπε να απαξιωθεί και να γελοιοποιηθεί, η «αμφισβήτηση» ήταν το «καλό» κι έπρεπε να παιδάκια να εθιστούν στην αμφισβήτηση των πάντων από πολύ μικρά, ενώ η «αδελφοσύνη» όλων - “καλών” και “κακών” - ήταν η αναπόφευκτη «αίσια κατάληξη».
Η πλήρης απουσία της «παιδαγωγικής βίας», εμπόδιζε να υπάρξει φαντασιακή εκτόνωση της βίας που τα παιδιά έχουν μέσα τους. Αλλά και της απαξίας. Έτσι τα παιδιά δεν την εκτονώνουν φαντασιακά και την εκτονώνουν πραγματικά - μεταξύ τους…
--Δεν διδάσκονται βιωματικά ότι «το κακό τιμωρείται» (μέσα από τα παθήματα των κακών στα «παραμύθια»).
--Δεν διδάσκονται καν τη διάκριση του κακού από το καλό - και του δίκαιου από το άδικο.
Το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια κάτι έλεγε στα παιδιά: Ότι μπορεί ο λύκος να είναι «κακός» και να απειλεί να φάει τα τρία γουρουνάκια – πράγμα που είναι μέσα στη φύση, άλλωστε – αλλά αρκεί το ένα μικρό γουρουνάκι να είναι έξυπνο και προνοητικό για να σώσει τα αδέλφια του παγιδεύοντας και σκοτώνοντας τελικά τον «κακό το λύκο». Ισχυρότατο παιδαγωγικό μήνυμα.
Η λεγόμενη «σύγχρονη παιδαγωγική» απάντησε με το «Ρουνι- Ρούνι το κακό γουρούνι»: Αντέστρεψε το κλασικό παραμύθι! Τώρα είναι ένα γουρούνι που κυνηγάει τα μικρά λυκάκια – κάτι εντελώς έξω από τη φύση. Και τελικά δεν τιμωρείται ο «κακός», δεν κερδίζουν οι «καλοί», απλώς στο τέλος όλοι… «αδελφώνονται»!
Το μήνυμα είναι πως αν όλοι αδελφωθούμε – καλοί και κακοί - τελειώνουν τα προβλήματα! Δηλαδή εντελώς αντιπαιδαγωγικό: Δεν μαθαίνουν τα παιδιά να ταυτίζονται με το καλό και να πολεμάνε το κακό. Τα μαθαίνουν να εξισώσουν – να ισοπεδώνουν - το καλό με το κακό.
Ομοίως, ο «Μορμόλης» διαπαιδαγωγούσε… «μικρούς αναρχικούς» που κορόϊδευαν «τον κόσμο των μεγάλων»…
Φτιάχνονταν πια παραμύθια για μεγάλους, δηλαδή που τα βρίσκουν «χαριτωμένα» οι ενήλικες, χωρίς να έχουν κανένα παιδαγωγικό νόημα για τα παιδιά – κι αυτό αποτέλεσε το πιο χονδροειδές αντιπαιδαγωγικό σφάλμα.
Το «ποιος έκανε πιπί στο Μισισίπι» στήθηκε απλώς και μόνο γιατί έκανε ομοιοκαταληξία στον τίτλο του. Δεν είχε κανένα απολύτως νόημα για τα παιδιά. Ούτε μπορούσε να σημαίνει τίποτε, αν στη θέση του Μισισίπι έμπαινε ο ποταμός Νείλος ή ο ποταμός Νέστος. Η ομοιοκαταληξία κατέρρεε…
Κι όμως αυτό το έβρισκαν «πολύ χαριτωμένο» κάποιοι γονείς, αδιαφορώντας αν στο παιδάκι τους δεν έλεγε απολύτως τίποτε.
Η τάση αυτή, να φτιάχνοντας παραμύθια για να αρέσουν στους μεγάλους είναι αρκετά παλιά. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ίσως ήταν ο πρώτος διδάξας όταν έγραψε το «κοριτσάκι με τα σπίρτα». Εδώ ένα μικρό κορίτσι πεθαίνει μέσα στο κρύο αβοήθητο. Δεν το σκοτώνει κανείς (Δεν υπάρχει βία). Το «σκοτώνει» η αδιαφορία των γύρω του. Που το βλέπουν να τουρτουρίζει, αλλά δεν το βοηθούν. Κι αυτό, το δόλιο, ανάβει τα ένα-ένα σπίρτα που πούλαγε (και κανείς δεν αγόραζε) για να ζεσταθεί, μέχρι που έρχεται και παίρνει την ψυχούλα του η γιαγιά του.
Οι γονείς είδαν σε αυτή τη φρικώδη διήγηση το «ενδιαφέρον για τον πλησίον». Τα παιδιά είδαν ένα θάνατο χωρίς λόγο!
Για την παιδική ψυχή, ο θάνατος του δράκου από τον Κοντορεβιθούλη ήταν λυτρωτικός. Αλλά ο θάνατος του μικρού κοριτσιού με τα σπίρτα ήταν απολύτως τραυματικός! Γιατί δεν «δικαίωνε» κανένα, δεν τιμωρούσε το «κακό»…
Δεν είχε παιδαγωγικό νόημα!
Η «σύγχρονη παιδαγωγική» αφήνει ανεκτόνωτα κενά βίας στις ψυχές των παιδιών, καταργεί την απαξία της βίας, ισοπεδώνει «καλούς» και «κακούς», ενώ απευθύνεται στην ικανοποίηση των ενηλίκων και της «πολιτικής τους ορθότητας», όχι στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Είναι πέρα για πέρα αντιπαιδαγωγική! Εκκολάπτει ψυχές μικρών αναρχικών, μικρών απείθαρχων, μικρών έτοιμων να αμφισβητήσουν κάθε αρχή και κάθε αξία, έτοιμων να ασκήσουν βία όπου τα παίρνει.
* Το επόμενο μεγάλο σφάλμα της «σύγχρονης παιδαγωγικής», είναι η έλλειψη σχολικής πειθαρχίας.
Ισχυρίζεται πως το μάθημα «πρέπει να είναι παιγνίδι». Και πως ο δάσκαλος «δεν πρέπει να είναι τιμωρός».
Αυτά είναι κολοσσιαίες ανοησίες!
Το μάθημα πρέπει να είναι ευχάριστο, όπου μπορεί, πρέπει να γίνεται και συναρπαστικό, αλλά ΔΕΝ μπορεί να είναι «παιγνίδι»!
Το μάθημα ΔΕΝ είναι… «ψυχαγωγία»!
Ο δάσκαλος πρέπει να κερδίζει ως προσωπικότητα τους μαθητές του, αλλά δεν είναι «διασκεδαστής». Δεν είναι «κλόουν»...
Πρέπει να επιβάλει και την πειθαρχία, τιμωρώντας τα πιο ανήσυχα. Αυτά που δεν αφήνουν και τα υπόλοιπα να παρακολουθήσουν.
Η «ευχαρίστηση» που παίρνουν οι μαθητές στο μάθημα, είναι όταν ο δάσκαλος κινητροδοτεί συνεχώς την έφεσή τους για μάθηση και κυρίως, όταν ξεκλειδώνει τα μυστήρια της γνώσης στους μαθητές του. Τότε κερδίζει το σεβασμό τους.
Κι όταν αντιληφθούν ότι κάνει και «το κάτι παραπάνω», για να τους δώσει κάτι παραπάνω, κερδίζει και την αγάπη τους. Και τότε δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους επιβάλει την πειθαρχία.
Αλλά μάθηση χωρίς πειθαρχία δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ! Μάθηση με «πλάκα» και «καζούρα» δεν γίνεται.
Και το βλέπετε γύρω σας συνεχώς. Οι ίδιοι νεαροί οι οποίοι στο σχολείο (όπου δεν πληρώνουν) πάνε και κάνουν χαβαλέ χωρίς να μαθαίνουν τίποτε, λίγες ώρες αργότερα πηγαίνουν στο φροντιστήριο, όπου πληρώνουν αδρά οι γονείς τους και είναι… «Παναγίες»! Τα ίδια ακριβώς άτομα.
Εκεί που εφαρμόζεται η «σύγχρονη παιδαγωγική», κάνουν πλάκα και χάνουν τον καιρό τους. Εκεί που εφαρμόζεται η πιο παραδοσιακή παιδαγωγική, λειτουργούν εντελώς διαφορετικά και «ξεστραβώνονται».
Όταν χαλαρώνει η πειθαρχία μέσα στην τάξη, χαλαρώνει και στο σχολείο γενικότερα. Όταν χαλαρώνει η πειθαρχία στο σχολείο, τότε χάνεται ο έλεγχος.
Κι όλα τα παιδιά γίνονται επιθετικά.
--Πολλές φορές για «αμυντικούς λόγους»: να προλάβουν την επιθετικότητα των άλλων.
--Κάποιες φορές ενστικτωδώς, γιατί βλέπουν πως «τα παίρνει», να εκμεταλλευτούν την αδυναμία κάποιων συμμαθητών τους.
--Και κάποιες φορές για λόγους αντεκδίκησης: για να πληρώσουν με «το ίδιο τίμημα» τη βία που τους άσκησαν οι συμμαθητές τους. Συχνότατα σε κάποιους άλλους συμμαθητές τους…
Αν δεν υπάρχει ενήλικος μέσα σε μια τέτοια «δυνητική ζούγκλα», να προστατέψει τα παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας και να τιθασεύσει τα παιδιά που βγάζουν επιθετικότητα - αν δεν υπάρχουν κανόνες που επιτρέπουν στο δάσκαλο να επέμβει έγκαιρα και να τιμωρήσει - τότε αυτή η ζούγκλα γίνεται τελικά εφιαλτική για όλους.
Και το πληροφορούμαστε όταν «σκάσει» κάποιο περιστατικό bulling. Συνήθως με τραγικές συνέπειες.
--Πόσες φορές, όμως ακούσατε γονείς να πηγαίνουν να διαμαρτυρηθούν σε δάσκαλο που τόλμησε να… «μαλώσει το παιδί τους»;
Χωρίς να ρωτάν, αν μπορεί να κρατήσει τάξη χωρίς να μαλώνει κανένα.
Χωρίς να αναρωτιούνται, τι ακριβώς θα έκαναν οι ίδιοι στη θέση του, αν είχαν απέναντί τους 25 παιδιά ή νεαρούς εφήβους έτοιμους για κάθε σκανδαλιά.
Και χωρίς, κυρίως, να αναρωτηθούν τι θα συμβεί στα παιδιά, αν οι δάσκαλοι αδιαφορήσουν πλήρως και τα αφήσουν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι τότε σίγουρα θα εμφανιστούν άγριες περιπτώσεις bulling.
Και τότε (ΜΟΝΟΝ τότε) θα αναρωτηθούν:
--Μα που ήταν οι δάσκαλοι να το εμποδίσουν;
Απλούστατα, εσείς οι ίδιοι τους δέσατε τα χέρια! Κι ύστερα τους ψάχνετε.
Όπως ακριβώς οι διάφοροι «προοδευτικάριοι», που βρίζουν συνέχεια τους αστυνομικούς: «μπάτσους» - «γουρούνια»… κλπ!
Αλλά όταν μπουν διαρρήκτες στο δικό τους σπίτι, απαιτούν οι αστυνομικοί να έλθουν αμέσως και να συμπλακούν με τους δράστες για να τους σώσουν. Θέλουν τους αστυνομικούς – τους οποίους βρίζουν κάθε φορά που ασκούν βία – να έλθουν σπίτι τους και να ασκήσουν βία κατά των εγκληματιών που τους απειλούν.
Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι τους έχουν ήδη αφοπλίσει! Δεν διανοούνται καν, πως, βρίζοντας τους αστυνομικούς αδιακρίτως έχουν υπογράψει μόνοι τους, πως τη στιγμή που οι ίδιοι θα χρειαστούν αστυνομικούς δεν θα έλθει κανείς να τους βοηθήσει.
ΥΓ. Μένω έκπληκτος με την «ευαισθησία» κάποιων για το bulling.
Επί χρόνια έχουν αφήσει να κομματικοποιηθούν σχολεία και Πανεπιστήμια.
Επί χρόνια έχουν αφήσει αριστερίστικες ομάδες να ασκούν απρόσκοπτη βία μέσα στα Πανεπιστήμια, αλλά και σε πολλά Λύκεια.
Επί χρόνια οι καταλήψεις είναι «παραδειγματική βία» και κατάλυση κάθε έννοιας πειθαρχίας μέσα στο θεσμό της «οργανωμένης μάθησης».
Επί χρόνια οι δρόμοι είναι γεμάτοι από περίεργες αναρχικές ομάδες που κανοναρχούν την εχθροπάθεια, το μίσος και το bulling.
Τις αφίσες της ομάδας Antifa τις έχετε δει ποτέ; Και τι έχετε να πείτε;
Επί χρόνια γι’ αυτό το bulling κατά της μεγάλης πλειοψηφίας φοιτητών και μαθητών – αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης - δεν μιλάει κανείς.
Και ξαφνικά «ανακαλύπτουν» το bulling όταν κάποιο νέο παιδί βρεθεί σκοτωμένο. Τόσο υποκριτές. Τόσο κοντόφθαλμοι…
Έλεος πια!
Αλλά η κοινωνία αρνείται να δει τα απλά αίτια αυτής της μεγάλης μάστιγας.
* Πρώτον, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοί που κάνουν το bulling. Είναι κυρίως το εκπαιδευτικό σύστημα που ανέχεται το bulling.
Και η κοινωνία ολόκληρη που δεν κάνει κάτι γι’ αυτό…
* Δεύτερον, τα παιδιά – κι ιδίως τα μικρότερα παιδιά – ήταν και θα είναι πάντα «σκληρά» μεταξύ τους. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το «ξορκίσει», ή να το αποδώσει στην «τηλεόραση» ή στα «ηλεκτρονικά παιγνίδια» ή στην «βία που υπάρχει γύρω μας».
Η «ενδιάθετη βία» μέσα στα παιδιά υπήρχε πάντα, πολύ πριν μπει στη ζωή μας η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιγνίδια.
Η βία υπάρχει μέσα στα παιδιά, εκδηλώνεται ιδιαίτερα στα πρώτα βήματα της κοινωνικοποίησής τους – κι είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν να κοντρολάρουν κατά την κοινωνικοποίησή τους.
Γι’ αυτό και ανέκαθεν τα παιδικά παραμύθια (τον καιρό που δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε κινηματογράφος, ούτε ηλεκτρονικά παιγνίδια) είχαν πάντα μέσα τους πολλή «συμβολική βία»: Με δράκους που σκότωναν και τελικά σκοτώνονταν. Με «κακούς» που σκοτώνονταν τελικά από «καλούς». Με «μάγισσες» που έκαναν τερατώδη πράγματα, μέχρι που έβρισκαν τελικά το τέλος που τους άξιζε. Και με «καλές νεράιδες» που εξισορροπούσαν αυτή τη «μάχη» ανάμεσα στις υπέρκοσμες δυνάμεις του καλού και του κακού…
Τα παιδικά παραμύθια εκτόνωναν τη βία που είχε μέσα του το παιδί στο «φαντασιακό πεδίο», για να μην την εκτονώσει στην πραγματικότητα, στο αδελφάκι του ή σε άλλο συνομήλικό του.
Κι εκτονώνοντας τη βία, τα παραμύθια την απαξίωναν και έδιναν παιδαγωγικό μήνυμα: Το «κακό» πάντα έχανε! Το «καλό» πάντα κέρδιζε. Το μυαλό νικούσε την ωμή δύναμη. Ο ηρωισμός αναδεικνυόταν ως αρετή, όταν ο μικρός τα έβαζε με τον γίγαντα και τον κέρδιζε, ο Δαυίδ κατατρόπωνε τον τερατώδη Γολιάθ, ο «Κοντορεβιθούλης» νικούσε τον κακό δράκο κι έσωζε τον εαυτό του και τα αδέλφια του…
Η βία γινόταν λυτρωτική για την επικράτηση του καλού και του δίκαιου. Ενυπήρχε στις ψυχές των παιδιών, έτσι κι αλλιώς - αλλά εκτονωνόταν σε φαντασιακό πεδίο και αποκτούσε ηθική διάσταση.
* Το μήνυμα ήταν απλό, σαφές και εύληπτο για όλους:
-- Μη χρησιμοποιείται βία μεταξύ σας, αν δεν θέλετε να γίνετε οι «κακοί» που τελικά θα τιμωρηθούν!
Έτσι λειτούργησε η παραδοσιακή παιδαγωγική σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς. Έτσι λειτουργούσαν τα παραμύθια, είτε ως θρησκευτικοί μύθοι, είτε ως απλές παιδαγωγικές διηγήσεις.
Η Παλαιά Διαθήκη έχει τέτοια «παιδαγωγική βία», οι αρχαιοελληνικοί μύθοι το ίδιο, τα λαϊκά ευρωπαϊκά παραμύθια το ίδιο, τα αραβικά και τα κινέζικα παραμύθια το ίδιο.
Πάντα με απαξία σε βάρος του «κακού», και τελική επικράτηση του «καλού».
* Κι ύστερα ήλθε η… «σύγχρονη παιδαγωγική» κι ανέτρεψε τα πάντα. Κατάργησε τη βία στα παραμύθια. Κι έφτιαξε αφηγήσεις… «πολιτικής ορθότητας», όπου η εξουσία ήταν το «κακό» που έπρεπε να απαξιωθεί και να γελοιοποιηθεί, η «αμφισβήτηση» ήταν το «καλό» κι έπρεπε να παιδάκια να εθιστούν στην αμφισβήτηση των πάντων από πολύ μικρά, ενώ η «αδελφοσύνη» όλων - “καλών” και “κακών” - ήταν η αναπόφευκτη «αίσια κατάληξη».
Η πλήρης απουσία της «παιδαγωγικής βίας», εμπόδιζε να υπάρξει φαντασιακή εκτόνωση της βίας που τα παιδιά έχουν μέσα τους. Αλλά και της απαξίας. Έτσι τα παιδιά δεν την εκτονώνουν φαντασιακά και την εκτονώνουν πραγματικά - μεταξύ τους…
--Δεν διδάσκονται βιωματικά ότι «το κακό τιμωρείται» (μέσα από τα παθήματα των κακών στα «παραμύθια»).
--Δεν διδάσκονται καν τη διάκριση του κακού από το καλό - και του δίκαιου από το άδικο.
Το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια κάτι έλεγε στα παιδιά: Ότι μπορεί ο λύκος να είναι «κακός» και να απειλεί να φάει τα τρία γουρουνάκια – πράγμα που είναι μέσα στη φύση, άλλωστε – αλλά αρκεί το ένα μικρό γουρουνάκι να είναι έξυπνο και προνοητικό για να σώσει τα αδέλφια του παγιδεύοντας και σκοτώνοντας τελικά τον «κακό το λύκο». Ισχυρότατο παιδαγωγικό μήνυμα.
Η λεγόμενη «σύγχρονη παιδαγωγική» απάντησε με το «Ρουνι- Ρούνι το κακό γουρούνι»: Αντέστρεψε το κλασικό παραμύθι! Τώρα είναι ένα γουρούνι που κυνηγάει τα μικρά λυκάκια – κάτι εντελώς έξω από τη φύση. Και τελικά δεν τιμωρείται ο «κακός», δεν κερδίζουν οι «καλοί», απλώς στο τέλος όλοι… «αδελφώνονται»!
Το μήνυμα είναι πως αν όλοι αδελφωθούμε – καλοί και κακοί - τελειώνουν τα προβλήματα! Δηλαδή εντελώς αντιπαιδαγωγικό: Δεν μαθαίνουν τα παιδιά να ταυτίζονται με το καλό και να πολεμάνε το κακό. Τα μαθαίνουν να εξισώσουν – να ισοπεδώνουν - το καλό με το κακό.
Ομοίως, ο «Μορμόλης» διαπαιδαγωγούσε… «μικρούς αναρχικούς» που κορόϊδευαν «τον κόσμο των μεγάλων»…
Φτιάχνονταν πια παραμύθια για μεγάλους, δηλαδή που τα βρίσκουν «χαριτωμένα» οι ενήλικες, χωρίς να έχουν κανένα παιδαγωγικό νόημα για τα παιδιά – κι αυτό αποτέλεσε το πιο χονδροειδές αντιπαιδαγωγικό σφάλμα.
Το «ποιος έκανε πιπί στο Μισισίπι» στήθηκε απλώς και μόνο γιατί έκανε ομοιοκαταληξία στον τίτλο του. Δεν είχε κανένα απολύτως νόημα για τα παιδιά. Ούτε μπορούσε να σημαίνει τίποτε, αν στη θέση του Μισισίπι έμπαινε ο ποταμός Νείλος ή ο ποταμός Νέστος. Η ομοιοκαταληξία κατέρρεε…
Κι όμως αυτό το έβρισκαν «πολύ χαριτωμένο» κάποιοι γονείς, αδιαφορώντας αν στο παιδάκι τους δεν έλεγε απολύτως τίποτε.
Η τάση αυτή, να φτιάχνοντας παραμύθια για να αρέσουν στους μεγάλους είναι αρκετά παλιά. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ίσως ήταν ο πρώτος διδάξας όταν έγραψε το «κοριτσάκι με τα σπίρτα». Εδώ ένα μικρό κορίτσι πεθαίνει μέσα στο κρύο αβοήθητο. Δεν το σκοτώνει κανείς (Δεν υπάρχει βία). Το «σκοτώνει» η αδιαφορία των γύρω του. Που το βλέπουν να τουρτουρίζει, αλλά δεν το βοηθούν. Κι αυτό, το δόλιο, ανάβει τα ένα-ένα σπίρτα που πούλαγε (και κανείς δεν αγόραζε) για να ζεσταθεί, μέχρι που έρχεται και παίρνει την ψυχούλα του η γιαγιά του.
Οι γονείς είδαν σε αυτή τη φρικώδη διήγηση το «ενδιαφέρον για τον πλησίον». Τα παιδιά είδαν ένα θάνατο χωρίς λόγο!
Για την παιδική ψυχή, ο θάνατος του δράκου από τον Κοντορεβιθούλη ήταν λυτρωτικός. Αλλά ο θάνατος του μικρού κοριτσιού με τα σπίρτα ήταν απολύτως τραυματικός! Γιατί δεν «δικαίωνε» κανένα, δεν τιμωρούσε το «κακό»…
Δεν είχε παιδαγωγικό νόημα!
Η «σύγχρονη παιδαγωγική» αφήνει ανεκτόνωτα κενά βίας στις ψυχές των παιδιών, καταργεί την απαξία της βίας, ισοπεδώνει «καλούς» και «κακούς», ενώ απευθύνεται στην ικανοποίηση των ενηλίκων και της «πολιτικής τους ορθότητας», όχι στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Είναι πέρα για πέρα αντιπαιδαγωγική! Εκκολάπτει ψυχές μικρών αναρχικών, μικρών απείθαρχων, μικρών έτοιμων να αμφισβητήσουν κάθε αρχή και κάθε αξία, έτοιμων να ασκήσουν βία όπου τα παίρνει.
* Το επόμενο μεγάλο σφάλμα της «σύγχρονης παιδαγωγικής», είναι η έλλειψη σχολικής πειθαρχίας.
Ισχυρίζεται πως το μάθημα «πρέπει να είναι παιγνίδι». Και πως ο δάσκαλος «δεν πρέπει να είναι τιμωρός».
Αυτά είναι κολοσσιαίες ανοησίες!
Το μάθημα πρέπει να είναι ευχάριστο, όπου μπορεί, πρέπει να γίνεται και συναρπαστικό, αλλά ΔΕΝ μπορεί να είναι «παιγνίδι»!
Το μάθημα ΔΕΝ είναι… «ψυχαγωγία»!
Ο δάσκαλος πρέπει να κερδίζει ως προσωπικότητα τους μαθητές του, αλλά δεν είναι «διασκεδαστής». Δεν είναι «κλόουν»...
Πρέπει να επιβάλει και την πειθαρχία, τιμωρώντας τα πιο ανήσυχα. Αυτά που δεν αφήνουν και τα υπόλοιπα να παρακολουθήσουν.
Η «ευχαρίστηση» που παίρνουν οι μαθητές στο μάθημα, είναι όταν ο δάσκαλος κινητροδοτεί συνεχώς την έφεσή τους για μάθηση και κυρίως, όταν ξεκλειδώνει τα μυστήρια της γνώσης στους μαθητές του. Τότε κερδίζει το σεβασμό τους.
Κι όταν αντιληφθούν ότι κάνει και «το κάτι παραπάνω», για να τους δώσει κάτι παραπάνω, κερδίζει και την αγάπη τους. Και τότε δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους επιβάλει την πειθαρχία.
Αλλά μάθηση χωρίς πειθαρχία δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ! Μάθηση με «πλάκα» και «καζούρα» δεν γίνεται.
Και το βλέπετε γύρω σας συνεχώς. Οι ίδιοι νεαροί οι οποίοι στο σχολείο (όπου δεν πληρώνουν) πάνε και κάνουν χαβαλέ χωρίς να μαθαίνουν τίποτε, λίγες ώρες αργότερα πηγαίνουν στο φροντιστήριο, όπου πληρώνουν αδρά οι γονείς τους και είναι… «Παναγίες»! Τα ίδια ακριβώς άτομα.
Εκεί που εφαρμόζεται η «σύγχρονη παιδαγωγική», κάνουν πλάκα και χάνουν τον καιρό τους. Εκεί που εφαρμόζεται η πιο παραδοσιακή παιδαγωγική, λειτουργούν εντελώς διαφορετικά και «ξεστραβώνονται».
Όταν χαλαρώνει η πειθαρχία μέσα στην τάξη, χαλαρώνει και στο σχολείο γενικότερα. Όταν χαλαρώνει η πειθαρχία στο σχολείο, τότε χάνεται ο έλεγχος.
Κι όλα τα παιδιά γίνονται επιθετικά.
--Πολλές φορές για «αμυντικούς λόγους»: να προλάβουν την επιθετικότητα των άλλων.
--Κάποιες φορές ενστικτωδώς, γιατί βλέπουν πως «τα παίρνει», να εκμεταλλευτούν την αδυναμία κάποιων συμμαθητών τους.
--Και κάποιες φορές για λόγους αντεκδίκησης: για να πληρώσουν με «το ίδιο τίμημα» τη βία που τους άσκησαν οι συμμαθητές τους. Συχνότατα σε κάποιους άλλους συμμαθητές τους…
Αν δεν υπάρχει ενήλικος μέσα σε μια τέτοια «δυνητική ζούγκλα», να προστατέψει τα παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας και να τιθασεύσει τα παιδιά που βγάζουν επιθετικότητα - αν δεν υπάρχουν κανόνες που επιτρέπουν στο δάσκαλο να επέμβει έγκαιρα και να τιμωρήσει - τότε αυτή η ζούγκλα γίνεται τελικά εφιαλτική για όλους.
Και το πληροφορούμαστε όταν «σκάσει» κάποιο περιστατικό bulling. Συνήθως με τραγικές συνέπειες.
--Πόσες φορές, όμως ακούσατε γονείς να πηγαίνουν να διαμαρτυρηθούν σε δάσκαλο που τόλμησε να… «μαλώσει το παιδί τους»;
Χωρίς να ρωτάν, αν μπορεί να κρατήσει τάξη χωρίς να μαλώνει κανένα.
Χωρίς να αναρωτιούνται, τι ακριβώς θα έκαναν οι ίδιοι στη θέση του, αν είχαν απέναντί τους 25 παιδιά ή νεαρούς εφήβους έτοιμους για κάθε σκανδαλιά.
Και χωρίς, κυρίως, να αναρωτηθούν τι θα συμβεί στα παιδιά, αν οι δάσκαλοι αδιαφορήσουν πλήρως και τα αφήσουν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι τότε σίγουρα θα εμφανιστούν άγριες περιπτώσεις bulling.
Και τότε (ΜΟΝΟΝ τότε) θα αναρωτηθούν:
--Μα που ήταν οι δάσκαλοι να το εμποδίσουν;
Απλούστατα, εσείς οι ίδιοι τους δέσατε τα χέρια! Κι ύστερα τους ψάχνετε.
Όπως ακριβώς οι διάφοροι «προοδευτικάριοι», που βρίζουν συνέχεια τους αστυνομικούς: «μπάτσους» - «γουρούνια»… κλπ!
Αλλά όταν μπουν διαρρήκτες στο δικό τους σπίτι, απαιτούν οι αστυνομικοί να έλθουν αμέσως και να συμπλακούν με τους δράστες για να τους σώσουν. Θέλουν τους αστυνομικούς – τους οποίους βρίζουν κάθε φορά που ασκούν βία – να έλθουν σπίτι τους και να ασκήσουν βία κατά των εγκληματιών που τους απειλούν.
Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι τους έχουν ήδη αφοπλίσει! Δεν διανοούνται καν, πως, βρίζοντας τους αστυνομικούς αδιακρίτως έχουν υπογράψει μόνοι τους, πως τη στιγμή που οι ίδιοι θα χρειαστούν αστυνομικούς δεν θα έλθει κανείς να τους βοηθήσει.
ΥΓ. Μένω έκπληκτος με την «ευαισθησία» κάποιων για το bulling.
Επί χρόνια έχουν αφήσει να κομματικοποιηθούν σχολεία και Πανεπιστήμια.
Επί χρόνια έχουν αφήσει αριστερίστικες ομάδες να ασκούν απρόσκοπτη βία μέσα στα Πανεπιστήμια, αλλά και σε πολλά Λύκεια.
Επί χρόνια οι καταλήψεις είναι «παραδειγματική βία» και κατάλυση κάθε έννοιας πειθαρχίας μέσα στο θεσμό της «οργανωμένης μάθησης».
Επί χρόνια οι δρόμοι είναι γεμάτοι από περίεργες αναρχικές ομάδες που κανοναρχούν την εχθροπάθεια, το μίσος και το bulling.
Τις αφίσες της ομάδας Antifa τις έχετε δει ποτέ; Και τι έχετε να πείτε;
Επί χρόνια γι’ αυτό το bulling κατά της μεγάλης πλειοψηφίας φοιτητών και μαθητών – αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης - δεν μιλάει κανείς.
Και ξαφνικά «ανακαλύπτουν» το bulling όταν κάποιο νέο παιδί βρεθεί σκοτωμένο. Τόσο υποκριτές. Τόσο κοντόφθαλμοι…
Έλεος πια!