 |
| Couleur / pixabay |
Δύσκολο ν' αποφασίσει κανείς αν πρόκειται για ατολμία, για ανικανότητα,
ή αν απλώς κάπου εκεί εξαντλείται η εργαλειοθήκη των πολιτικών και των «αναλυτών»
που μεσουρανούν στο ελληνικό στερέωμα την τελευταία δεκαετία…
μέλους της ΠΓ του ''Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
και της "Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"
Είναι βέβαιο πάντως, πως η δυναμική, οι παράμετροι, και η πραγματική διεργασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στην εγγύς
και στην ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά…
- Ο τρόπος που ενσωματώνεται σε αυτήν η ίδια μας η πατρίδα. Καθώς και...
- Η αλληλοσύνδεση αυτής της διεργασίας με τις κορυφαίες γεωστρατηγικές συγκρούσεις και τις θεμελιώδεις ανατροπές που συντελούνται σε ολόκληρο τον πλανήτη…
Στο πλαίσιο αυτής της ρηχής και ανεπαρκούς αντίληψης, δυο στρεβλές μεθοδολογίες προσέγγισης
κυριάρχησαν κατά κανόνα.
- Η πρώτη, σχετίζεται με την κλασική μονομέρεια… δηλαδή με τον εντελώς αυθαίρετο τρόπο με βάση τον οποίο, οι διάττοντες αστέρες της πολιτικής και της "ανάλυσης", επιχειρούσαν να «προσαρμόσουν» την πραγματική ταυτότητα των εξελίξεων, σε αυτό που οι ίδιοι πίστευαν ότι κατέχουν πληρέστερα.
Χαρακτηριστικότερη έκφανση
αυτής της αντίληψης, ήταν ο «οικονομισμός». Μέσα σε μια δεκαετία
στην Ελλάδα υπήρξε έκρηξη υπερπαραγωγής «οικονομικών αναλυτών», με βασική επίδοση τον μιμητισμό, και ο
καθένας ότι και όπως το αντιλαμβάνεται, το αναγορεύει σε αξίωμα, ακόμη και για...
να ερμηνεύσει τον τρόπο με τον οποίο ζευγαρώνουν τα γαλάζια καγκουρό στην Ταγκανίκα.
- Η δεύτερη, εμφανίζεται να είναι περισσότερο δημοφιλής, και σχετίζεται με τη λογική που αρκείται στο να ερμηνεύει τα πάντα, σε συνάρτηση με τα βίτσια των πολιτικών ηγετών και λοιπών προσωπικοτήτων.
Σπαταλήθηκε πολύς χρόνος για να δραπετεύσουμε (αν τελικά
δραπετεύσαμε ποτέ) από το Μερκελισμό, τον Σοϊμπλεσμό, τη Βαρουφακειάδα κλπ κλπ
κλπ… Για να επανέλθουμε δριμύτεροι στην τρέχουσα εποχή, όπου τα βίτσια Τράμπ,
οι εγωισμοί Ερντογάν, οι εμμονές Άσσαντ ή οι ειδικές ικανότητες Πούτιν,
επιστρατεύονται και πάλι ως καταλύτες που από μόνοι τους αρκούν και
σηματοδοτούν εξελίξεις.
Το μεγαλύτερο
πρόβλημα με αυτό το σύμπλεγμα των αντιλήψεων, δεν είναι απλά η ανεπάρκεια
στην ερμηνεία σημαντικών γεγονότων και εξελίξεων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι λειτούργησαν ως άλλοθι…
- ΕΙΤΕ για στρατηγικής σημασίας αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν και ΔΕΝ ελήφθησαν…
- ΕΙΤΕ ως το πλέον επισφαλές και αφελές κριτήριο, μηδαμινού ωστόσο κόστους για τους «διαμορφωτές», με προφανή στόχο τη μαζική χαλιναγώγηση της πολιτικής – εκλογικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Έτσι…
Όσο το πειραματόζωο «ΕΛΛΑΣ»,
ως διαχειρίσιμο οικονομικό και γεωπολιτικό μέγεθος, χρησιμοποιούταν για να τεστάρει σε πραγματικές συνθήκες, ένα
άλλο σύστημα οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης που αποτελούσε στρατηγική
επιλογή εν πολλοίς, απέναντι στα διαφαινόμενα δομικά και άλλα αδιέξοδα της Ευρωζώνης...
Εμείς εδώ τουφεκάγαμε Μέρκελ και Σόιμπλε, και ψάχναμε ειδήσεις πίσω από την
κλειδαρότρυπα της Βελκουλέσκου ή της αρπάχτρας Λαγκάρντ.
Όσο η κεντρική Ευρώπη
αναζητούσε τρόπους για να οχυρωθεί και να αναστείλει τις ανοχές που είχε
επιδείξει στην πολυπολιτισμική ασυδοσία...
Εμείς εδώ καταγινόμαστε με τις ιδεοληψίες
κάθε λογής, που επιχειρήθηκε να πλασαριστούν ως «ουμανισμός»… Πυροβολούσαμε και
συνεχίζουμε να πυροβολούμε τα πόδια μας με νομικά τερτίπια για το πόσο δόκιμος
είναι αυτός η εκείνος ο όρος βιάζοντας ακόμη και την Ελληνική γλώσσα κατά
τρόπον ανεπίτρεπτο…
Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε, ότι η προβοκάτσια της Ειδομένης είχε στηθεί για
να «μετακομίσουν» τα γεωγραφικά όρια της Ευρώπης στα νώτα της Ελλάδας, με τα
συρματοπλέγματα να την τοποθετούν εκτός νυμφώνος, και με θεματοφύλακες της νέας
διάταξης τους Σκοπιανούς…
Η αφύπνιση βέβαια δεν κράτησε πολύ… Οι καταστροφικές πολιτικές που επιμένουν να βαφτίζονται «ουμανισμός»,
συνεχίζουν να τσακίζουν τα νησιά του Βορείου και ανατολικού Αιγαίου.
Όσο τα πατριδοσωτηριακά συνθήματα διέβρωναν συνειδήσεις και επιχειρούσαν να καταστήσουν την κοινωνία με τρόπο προκλητικό, συνένοχη στην επιλογές τρίτων...
Εμείς εδώ τσιμπήσαμε στο δόλωμα - και δυστυχώς
μείναμε στο δόλωμα – του δοτού Παπαδήμου.
Και όσο πυροβολούσαμε ως κάτι
μεμονωμένο τον δοτό Παπαδήμο, όλο το θεσμικό πλαίσιο της χώρας είχε μπει σε
διαδικασία πλήρους αποδόμησης… ολοκληρωτικού αφελληνισμού… και ουσιαστικής κατάρρευσης
αυτού που είχαμε γνωρίσει.
Ο Παπαδήμος βέβαια έφυγε… Εμείς ανακουφιστήκαμε που έφυγε ο
δοτός… αλλά ακόμη ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως ένα δοτό σύστημα στο σύνολό του έχει καταπιεί τη χώρα…
- Δοτό ΤΑΙΠΕΔ…
- Δοτό ΚΕΑΟ…
- Δοτός διοικητής ΤτΕ…
- Δοτό τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του…
- Δοτή ΑΑΔΕ…
Δοτή ολόκληρη η
πραγματική διοίκηση της χώρας, αλλά εμείς αρκεστήκαμε στο δόλωμα Παπαδήμου
και όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας, προσεγγίζεται εν πολλοίς ως
εκσυγχρονισμένη και αναγκαία κανονικότητα που θα βάλει μια τάξη βρε αδερφέ...
Η κοινωνία διχάστηκε σε «δραχμιστές» και «ευρωλάγνους», και
διχάστηκε κουτά… φτηνά… εντελώς μπακαλίστικα… γιατί το πραγματικό πρόβλημα της εξάρτησης,
της διαφορετικής σχέσης στο διεθνές στερέωμα, της συνολικά διαφορετικής
στόχευσης για την άλλη Ελλάδα των διαφορετικών οραμάτων, δεν μερίμνησε κανείς
από τους «αναλυτές» αυτού του τύπου, να αποτελέσει την κατακλείδα στη βάση της
οποίας μπορεί μια επιλογή να είναι αποδεκτή και κάποια άλλη να είναι εξ ορισμού
απορριπτέα.
Κι αυτό το έγκλημα, της τέτοιας στρεβλής προσέγγισης των
πραγμάτων, δυστυχώς επεκτείνεται και στα ζητήματα που σχετίζονται με τον τρόπο
αξιολόγησης σημαντικών εξελίξεων και ανατροπών που έχουν ευρύτερο γεωπολιτικό
αποτύπωμα.
Η Βαλκανική πολιτική της χώρας, υποτάχτηκε στην εξυπηρέτηση
επιδιώξεων τρίτων, και δεν σηματοδότησε ως όφειλε, μια άλλη αντίληψη για μια διαφορετική
θέση και ρόλο της χώρας, που να υπηρετεί πρωτίστως τις εθνικές της προτεραιότητες.
Η Αμερικανοτουρκική σύγκρουση, εκλαμβάνεται άλλοτε ως
βεντέτα δυο αντιπαρατιθέμενων δύστροπων ηγετών, και άλλοτε ως μια
οικονομικίστικη προσέγγιση του Αμερικανού προέδρου, που ενδιαφέρεται
αποκλειστικά στο να διασφαλίσει την νομισματική ηγεμονία του δολαρίου.
Οι σχέσεις Τουρκίας –
Ρωσίας αναβαθμίζονται στρατηγικά, κι
εμείς γκρεμίζουμε τους Ελληνορωσικούς διαύλους επικοινωνίας, για να εξυπηρετηθούν
εμμονικές προσεγγίσεις τμήματος του βαθέως Αμερικανικού κατεστημένου…
Οι σχέσεις Γερμανίας –
Τουρκίας αναδομούνται επιταχυνόμενα,
κι εμείς απλά σερνόμαστε πίσω από το άρμα του Γερμανικού ηγεμονισμού, με
απροσδιόριστες και αμφιλεγόμενες προσδοκίες…
Η Τουρκία ανοίγει με
τρόπο δυναμικό στρατηγικές διαδρομές στο πλαίσιο μιας αντίληψης imperium οι οποίες οριοθετούν τον ορίζοντα του ενδιαφέροντος
ακόμη και στη Λατινική Αμερική, εν μέσω εντεινόμενων αμερικανικών πιέσεων, και
επιχειρεί να χτίσει ως αντιστάθμισμα τις δικές της ευρύτερες στρατηγικές συμμαχίες,
κατανοώντας πλήρως την πολυπολική
φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου, διεκδικώντας μάλιστα ρόλο πρωταγωνιστικό
στην νέα του δομή...
Κι εμείς περιμένουμε τους
Αμερικανούς δικαστές να σπρώξουν τον Τράμπ σε παραίτηση για να αλλάξει η
ροή των εξελίξεων, ή – το επίσης αφελές – να θυμώσει υπερβολικά ο Τραμπ με τον
Ερντογάν, και να αναθέσει στην Ελλάδα πρωταγωνιστικό ρόλο στους Αμερικανικούς
εγκληματικούς σχεδιασμούς.
Και το πρόβλημα κύριοι, δεν είναι μονάχα
πως αυτή η επιλογή τρόπου αντίληψης και ερμηνείας, είναι επιλογή που
την έκανε καθοδηγημένα, εθελόδουλα ή απλά αφελώς σκεπτόμενο, το κυρίαρχο
πολιτικό προσωπικό...
Το πρόβλημα είναι πως το έδαφος της κοινωνικής αποδοχής μιας τέτοιας αντίληψης,
το έστησαν ενσωματωνόμενοι σε αυτή την αντίληψη, οι κάθε λογής νεόκοποι
"αναλυτές" που υποτίθεται αντιπολιτεύονται αυτόν τον πολιτικό θίασο.
Να γιατί οφείλουμε ως κοινωνία... Και φυσικά όλοι όσοι αντιλαμβανόμαστε τον επικίνδυνο εγκλωβισμό σε αυτές τις αντιλήψεις, να αποκαλύπτουμε, να αποδομούμε, να καταδεικνύουμε και σε κάθε περίπτωση να μην κουκουλώνουμε ως ανώδυνο, τίποτε απ όλα όσα όσα επιδρούν αποπροσανατολιστικά και παροπλίζουν συνειδήσεις.
Η ανοχή μας σε οτιδήποτε εκλαμβάνεται ως ευτελές και ανάξιο λόγου, κατασκεύασε τα σημερινά τερατουργήματα.
Η ανοχή μας στον "μικρό και ασήμαντο ΣΥΡΙΖΑ", έφερε τα τέρατα της υποτιθέμενα "αριστερής" δουλοπρέπειας που καταστρέφει τον τόπο...
Η ανοχή μας στην "μικρή και περιθωριακή Χρυσή Αυγή", επέτρεψε να γιγαντωθεί μια εγκληματική συμμορία...
Η ανοχή μας σε οτιδήποτε προσεγγίζει τα τεκταινόμενα, μακριά από αρχές, κανόνες, και μεθοδολογικά τεκμηριωμένο τρόπο αξιολόγησης και ανάλυσης, είναι η καραμπινάτη συνενοχή μας, σε καταστάσεις που μόνο κακό κάνουν ΚΑΙ στην πατρίδα μας ΚΑΙ στο λαό μας.