 |
| Alexas_Fotos / pixabay |
Κι όσο δεν υπάρχει συνεννόηση και αντίληψη της πραγματικότητας, όσο περιχαρακωνόμαστε στο μικρόκοσμό μας, τόσο κι είμαστε έτοιμοι να απαρνηθούμε τη δύναμή μας ως μέλη μιας κοινωνίας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε θήραμα της αδηφαγίας του πολιτικού καιροσκοπισμού.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δεμένοι στο τροχό της μοίρας μας! Θα ήταν γελοίο να δοκιμάσει κανείς να το αποκρύψει. Από τη στιγμή που υπάρχει μια στάση συγκεκριμένη της κοινωνίας, υπάρχει και το αποτέλεσμα. Οι δύο αυτές φράσεις συνοψίζουν όλη της την αναγκαιότητα, την αδήριτη, του ίδιου του πολιτισμού μας.
Η στάση μιας κοινωνίας στα δρώμενα, που αφορούν ή ανατρέπουν το μέλλον της, με τον νομοτελειακό της χαρακτήρα, εκφράζει μια πορεία ευθύγραμμη, όπου και τα όποια δειλά άλματα γίνονται πάλι στην ευθεία.
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να ενταχθούν σε μια θεωρητική προσέγγιση του προβλήματος τούτης της κοινωνίας, οπότε με ευκολία κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για "ουτοπική" προσέγγιση ή να αναμασήσει την προσχηματική δικαιολογία περί "προτάσεων συγκεκριμένων" κι άλλα συναφή, ακριβώς γιατί δεν έχει αντιληφθεί το πλέγμα και τη φυσιογνωμία" του ίδιου του προβλήματος αυτής της κοινωνίας ανθρώπων.
Αυτός ο κάποιος αμφισβητίας και οι πολλοί συνοδοιπόροι του, έχουν εθιστεί σε μια ευθεία λογική των πραγμάτων, αλλά κυρίως έχουν εθιστεί στους εξ' επαγγέλματος απατεώνες της πολιτικής που πουλάνε "ματζούνια" λήθης και μυθοπλασίας, που οδηγούν στη μοιρολατρία.
Σε τούτη την κοινωνία υπάρχει παρατηρείται το παράδοξο να είναι ευκολότερο για τη συντριπτική πλειοψηφία να απορροφήσει το πολιτικό ψέμα, να το τοποθετήσει σ' ένα πλαίσιο προσωπικού συμφέροντος και "βολέματος", παρά να πραγματοποιήσει τη συνεννόηση των ανθρώπων μεταξύ τους. Και μπορεί ο τόπος τούτος να διαθέτει, κατά καιρούς, μεγαλοφυίες, δεν μπορούμε ωστόσο να διαθέτουμε κοινό νου.
Σε τούτο τον τόπο παρατηρείται ένα είδος φρενοβλάβειας. Και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να συμβαδίζουν φρενοβλάβεια και εχεφροσύνη. Υπάρχουν και οι τυπικά αισιόδοξοι, που πιστεύουν πως από κάθε χάος βγαίνει, με αργή ζύμωση, κάτι καλλίτερο και πως η Ιστορία προχωρεί με τέτοιες παροδικές αυτοδιαψεύσεις.
Η όποια "συνταγή" για ένα καλύτερο αύριο προέρχεται από τη δεκτικότητα μιας κοινωνίας να δεχθεί την έκφραση της αλήθειας της, όσο κι αν αυτή είναι οδυνηρή. Οσο μια ολόκληρη κοινωνία δεν βρίσκει τόπο συνεννόησης, όσο επαναπαύεται στους εξ' επαγγέλματος μεταπράτες των ελπίδων της, τόσο θα αρκείται στα υποκατάστατα: κάθε λογής μύθους, ψευδαισθήσεις, ισάριθμες διαφυγές κι ελπίδες.