Και είναι πως ενώ τα άλλα, τα προγενέστερα πολιτικά έμβια όντα, εξαφανίστηκαν γιατί απέτυχαν ως πειράματα των μνημονιακών πολιτικών, ο Αλέξης δείχνει πως θα εξαφανιστεί γιατί πέτυχε να εφαρμόσει αδιαπραγμάτευτα κάθε μνημονιακή επιταγή...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πέτυχε περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Η συγκυρία φαίνεται εδώ να αγνόησε εκείνο που είχανε καταλάβει οι αρχαίοι Ελληνες: πως η αρετή είναι μεσότης.
Μιλώντας κάποιος με την αταραξία του ερευνητή, μπορεί να διαφωτίσει για πολλά χαρακτηριστικά της πολιτικής συμπεριφοράς του Αλέξη Τσίπρα που περνάνε απαρατήρητα. Και ίσως χρειάζεται το αγγλοσαξονικό φλέγμα και χιούμορ, το σύνθετο κι έξυπνα εμπρόθετο, για να κάνει τούτη τη πολιτική φιγούρα ως διασκεδαστική.
Είναι γνωστό πως μια μέθοδος να προκαλείς την ευθυμία συνίσταται στη χρησιμοποίηση ασυνήθιστης ή ακατάλληλης φρασεολογίας σε μια περιγραφή, κι ακόμη καλύτερα σ' ένα πρωθυπουργικό διάγγελμα. Να μιλάς με θρασύ τρόπο για κάτι αυταπόδεικτο, για κάτι πολύ κοινό και χυδαίο, ή με τρόπο απαθή - απάθεια μάλιστα που θεωρείται υποκείμενο στην ψυχολογική εργαστηριακή έρευνα - είναι ή μοιάζει κωμικό.
Οσο παρακολουθεί κανείς τις πρωθυπουργικές διαδρομές, τείνει να αλλάξει οπτική των πραγμάτων. Οδηγούμαστε στο αδιέξοδο όχι γιατί απέτυχε ο Αλέξης, αλλά γιατί πέτυχε υπερβολικά.
Διαπίστωση άξια του παραλογισμού. Η επιτυχία του στην απαρέγκλιτη τήρηση της μνημονιακής πολιτικής μας έκανε να στριμωχτούμε ασφυκτικά στο αδιέξοδο. Η επιτυχία του μας έκανε να μην έχουμε σε λίγο αέρα να αναπνεύσουμε ως κοινωνία. Η επιτυχία να μηχανοποιηθούμε πρώτα αποδεχόμενοι την αναγκαιότητα των μνημονίων δια μέσου πολιτικών λαθών και διλημμάτων, κι ύστερα να γίνουμε ασύνειδα εξαρτήματα της μηχανής.
Με άλλα λόγια, η "επιτυχία" του, που έγινε και δική μας "επιτυχία", να κρατάμε στο χέρι μας τη δύναμη της άγνοιας που μπορεί να τινάξει τούτο τον τόπο στον αέρα.
Τα κατάφερε ο Αλέξης. Να λύσεις το μηχανισμό της πολιτικής φαντασίας στα διάφορα εξαρτήματά του, είναι δουλειά που χρειάζεται κέφι και επιμονή. Χρειάζεται και πολιτικό θράσος.
Να παρουσιάσεις τον αποχρώντα λόγο των πράξεών σου χωρίς μιαν αναδρομή σε θεωρίες, αυθεντίες, διχογνωμίες και τεκμηριωμένες αναζητήσεις, δεν γίνεται. Να σπείρεις, τέλος, την αμφιβολία ή και τη φοβία στη συνείδηση μιας κοινωνίας, αν και είναι ρόλος άχαρος, σχεδόν βέβηλος, δεν μπορείς να το πεις
"πολιτική του ποδαριού".
Φαίνεται βοήθησε στην "επιτυχία" του αυτή και η ηλικία. Ενας νέος μπορεί να το αποτολμήσει, τα νιάτα είναι αδυσώπητα όταν πιστεύουν - ή νομίζουν - πως υπηρετούν την ψευδαίσθηση στην οποία προσδίδουν"μορφή" αλήθειας. Υπάρχουν άλλωστε σ' αυτόν τον τόπο γενιές που αγαπάνε να τρέφονται με την ψευδαίσθηση.
Κάποιοι βέβαια όχι από δειλία, αλλά γιατί έχουν ανακαλύψει, στο μάκρος μιας ζωής, πως η φρεναπάτη είναι θετικότερη, πιο αδιάψευστη και πιο δική μας από την αλήθεια.
Η φρεναπάτη είναι έργο μας, η αλήθεια όχι.
Φαίνεται πως ο Αλέξης κατόρθωσε να επιβιώσει μέχρι σήμερα πολιτικά, με "ποιοτική" διαφορά από τους πολιτικούς του αντιπάλους, έχοντας βέβαια απέναντι του μια ράθυμη και πλαδαρή αντιπολίτευση, που καταφεύγει στη ρητορική της "φιλολογίας" για να τον αντικρούσει, εκμεταλλευόμενος τα ρήγματα, ή έστω τα ραίσματα του πολιτικού συστήματος, για να μπορεί να παρουσιάζει το αρνητικό ως θετικό και το αποτυχημένο ως επιτυχημένο.
Αυτό είναι πολιτική γκροτέσκο, αναμφίβολα. Μπορεί όμως να είναι έργο της θαυματοποιίας ή της μεγαλοφυίας; Τον ρόλο του θαυματοποιού και του τσιρκολάγνου, άνετα τον διεκδικεί ο Τσίπρας. Ο άλλος δεν του ανήκει.
Σημασία έχει πως ο Αλέξης πέτυχε να εμφανίζεται πως μας "έβγαλε" από τα μνημόνια, με έναν τρόπο εξαντικειμενικευμένο, μετουσιωμένο, μυθοποιημένο σ' έργο συνθετικής φαντασίας, έναν τρόπο μεγαλειώδη στην πολιτική απάτη του.
Υπάρχει λοιπόν κάτι μοναδικό σε τούτο το "πείραμα" που ακούει στο όνομα " Αλέξης". Είναι ένα πολιτικό είδος, επινόημα μυθοπλαστικής λειτουργίας, ικανό να προκαλεί φρεναπάτες και μύθους. Ομως, μολονότι τούτο το πολιτικό έμβρυο, εμφανίζεται να πέτυχε ό,τι δεν πέτυχαν τα απανθρακώματα πολιτικών τζακιών, θα εξαφανιστεί γιατί πέτυχε να εφαρμόσει με συνέπεια μνημόνια!
Η νόηση ουδέποτε αφοπλίζεται μπροστά στη μυθοπλασία, ή έστω αφοπλίζεται προσωρινά. Το αίσθημα της κοινωνικής διάρκειας δεν επιτρέπει τέτοιου είδους "επιτυχίες".
Και για έναν ακόμη λόγο: Ο Αλέξης μπορεί να παρουσιάζεται ως θαυματοποιός, ωστόσο ως ενόργανο ον που έχει ηθική συνείδηση, αίσθημα του δίκαιου και του άδικου, άρα και το μόνο ενόργανο ον που μπορεί να δακρύσει, απέδειξε ότι ακόμη και μπροστά στην κοινωνική οδύνη μόνο χασκογελά!