Του Στρατή Μαζίδη
Περνώντας τα χρόνια διδάχθηκα ένα πράγμα. Ένας μόνο φωνάζει και χρησιμοποιεί υβρεολόγιο. Αυτός που έχει άδικο, προσπαθεί να επιβληθεί δια του τσαμπουκά ή στην πιο απλή περίπτωση αδυνατεί να χειριστεί την πλούσια ελληνική γλώσσα, η οποία μπορεί να τσακίσει χωρίς να γίνει κανείς χυδαίος.
Θυμάμαι δύο φορές σε εκείνο το γραφείο όπου μετά από χρόνια και συνήθως για ασήμαντους λόγους, ξέφυγαν τα πράγματα. Φωνές, βρισιές, χτυπήματα σε φωτοτυπικά και..."επίκληση" της Παναγίας. Παρακολουθώντας την εργοδοσία να ξεφεύγει κατά αυτόν τον τρόπο επειδή τα πράγματα δεν εξελίσσονταν κάποιες φορές, όπως εκείνη ήθελα, αναρωτιόμουν μέσα τι μάθημα θα τους δοθεί για αυτό που είχαν ξεστομίσει και τις δύο φορές μη σεβόμενοι τίποτε και κανένα.
Την πρώτη φορά ξεφόρτωναν σιτάρι στη Θεσσαλονίκη έχοντας σαβουρώσει, δηλαδή γεμίσει με θαλασσινό νερό για να ρυθμίζεται το βύθισμα του πλοίου, ένα top side tank, δεξαμενή που βρίσκεται επάνω από το αμπάρι στα πλάγια. Ξαφνικά λοιπόν πληροφορούνται ότι τρύπησε και έπεφτε νερό στο φορτίο. Να μετά τα δεκάδες χιλιάδες δολάρια για αποζημίωση.
Τη δεύτερη φορά ένα άλλο πλοίο ήταν στα Αδανα. Πάλι κάτι τους πείραξε. "Εκλήθη" ξανά η Παναγία. Ε λίγο πριν φύγει το πλοίο, ανέβηκαν οι Τούρκοι λιμενικοί κι έψαχναν κάτι να βρουν για να τα πιάσουν, να καθυστερήσουν το πλοίο για να βγάλει και το λιμάνι με τον πράκτορα και βρήκαν.
«Ού λήψει το όνομα κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» και λογικά και της Μητέρας Του. Καμιά φορά ανέχονται, καμιά φορά αντιδρούν. Όπως οι γονείς με τα παιδιά που χειρίζονται διαφορετικά τις περιπτώσεις.
- - - - -
photo: dimitrisvetsikas1969 / pixabay