(Φωτογραφία από διαδήλωση 18.000 «ακροδεξιών» Ελλήνων για τη Μακεδονία, στις 5 Απριλίου 1992 στο βροχερό Μόναχο. Ίσως γι αυτό και δεν τους δίνει δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές.)
Αναφερόμενος στη «Συμφωνία των Πρεσπών» για το Μακεδονικό, ο κ. Τσίπρας, επεσήμανε εκ νέου ότι πρόκειται για μια «ιστορική συμφωνία», στη διαπραγμάτευση της οποίας η κυβέρνησή του «ακολούθησε την εθνική γραμμή», ενώ δεν παρέλειψε να χαρακτηρίσει τις κριτικές αποτιμήσεις της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ «εθνικιστικά παραληρήματα και επιχειρήματα Χρυσής Αυγής».
Επιμένει απτόητος ο τάλας και ο ημιμαθής, παρότι από την ημέρα της υπογραφής αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας, που έγινε για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα ξένων χωρών, πολλές-πολλές δεκάδες άρθρων από «αναγνωρισμένους» ανθρώπους όλου του πολιτικού φάσματος και της δημόσιας ζωής και υπεράνω πάσας ακροδεξιάς υποψίας κατέδειξαν με πολλά επιχειρήματα αν όχι την εθνική μειοδοσία των Πρεσπών, τουλάχιστον τους μεγάλους κινδύνους σε βάρος της χώρας που ελλοχεύουν σε αυτήν.
Όμως όλους τους γράφει, κατά το κοινώς λεγόμενον, «στα παλιά του τα παπούτσια» και ελλείψει επιχειρημάτων επιστρατεύει και πάλι ύβρεις - και όποιος ασκεί κριτική στην ημιθανή κυβέρνησή του (βλέπε νέο ανασχηματισμό) καταλήγει αυτομάτως στον ακροδεξιό Καιάδα.Άλλωστε, δεν είναι κάτι το καινούριο ή που δεν θα ταίριαζε στις καθεστωτικές λογικές που έχουν ποτίσει το πρωθυπουργικό μεδούλι. Μπορεί όμως ένας εμπαθής, ανιστόρητος και διχαστικός άνθρωπος να είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων; Και μάλιστα ένας πρωθυπουργός Σκοπιανομάχος;