Μπορεί σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας και ο συρφετός των παρατρεχάμενων του Μαξίμου να προετοιμάζουν το "σκηνικό" στην Ιθάκη για το πρωθυπουργικό διάγγελμα και να μετατρέπουν το ανέφικτο σε εφικτό με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ, στήνοντας μια ακόμη "παράσταση" για το φιλοθεάμον κοινό, αλλά η γραφίδα τούτη προτιμά να ασχοληθεί με σκέψεις, που τελικά στράφηκαν προς ένα πεδίο συμβιβασμού χάριν του οποίου θυσιάστηκε η αλήθεια, η πραγματικότητα και ο εξωτερικός κόσμος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και μπορεί να δαπανώνται χιλιάδες λέξεις για τους πρωθυπουργικούς ακροβατισμούς με τους δημοσιογράφους και τους δημοσιολόγους να επιδίδονται σε βαθυστόχαστες αναλύσεις και σε γραφιδοπόλεμο για την μετά των μνημονίων εποχή, εντούτοις για τον γράφοντα μια "ανάλυση ούρων" έχει περισσότερη αξία από την ανάλυση της πολιτικής γελοιότητας...
Στην έρευνα της πραγματικότητας, εξάλλου, εξέχει το περιεχόμενο της φιλοσοφικής σκέψης που έχει έκταση, γιατί η νόηση του ανθρώπου δεν έχει όρια και προσπαθεί να ερμηνεύσει τη δράση του χωρίς καμία ιεράρχηση, με μια ηγεμονική αποστολή να υπαγάγει σε νόμους και σε κώδικες τα σκεπτόμενα και πραττόμενα.
Γύρω από το πρόβλημα της λογικής συγκεντρώνονται οι σκέψεις που απασχολούν τον άνθρωπο για τη διαμόρφωση των ιδεών του, της αλήθειας και αξίας τους. Μετά τον καθορισμό των σχέσεων αυτών γεννιέται το πρόβλημα των επιδράσεων, των αντιδράσεων και το είδος της πορείας που μπορεί να προκύψει από τις αλληλεπιδράσεις αυτές.
Ετσι έμμεσα προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημά μας, γιατί πρέπει να δεχθούμε ότι οι απόπειρες έχουν αποτύχει και η αποτυχία αυτή βαρύνει την πορεία μας. Η λογική έγινε η θρησκεία του ανθρώπου. Το τέρμα θα είναι η εκλογίκευση του παντός. Το λάθος ωστόσο της σύγχρονης λογικής είναι ότι δεν ξεχώρισε το πεδίο και τα όρια της επικρατείας της.
Στο ένα αποκτά τη γνώση με την έρευνα και την αποκάλυψη των φαινομένων και των λειτουργιών, όπως υπάρχουν και έχουν τεθεί, ενώ στο άλλο πεδίο η λογική αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο. Το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ καθαρό. Η μια είναι η λογική που έχει τεθεί από την κοσμική δράση, η άλλη από προέρχεται; Πως έχει τεθεί ή τίθεται από τον άνθρωπο; Και ποιες σχέσεις διέπουν και τις δυο και με ποια αναλογία;
Η πρώτη είναι σταθερή και αιώνια. Η δεύτερη δεν έχει καμία σταθερότητα και αλλάζει πάντοτε έτσι που να μην μπορεί κανείς να την αναγνωρίσει ανάμεσα σε μακρινούς τόπους και χρόνους.
Ενα ερώτημα που θα μπορούσε να μας απασχολήσει περισσότερο από τις κυβερνητικές φιέστες για την έξοδο από τα μνημόνια, που έχουν μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σε έρημο, όπου ο κάθε "σείχης" της πολιτικής μπορεί να δροσίζεται και να απολαμβάνει υπό τη σκιά των παχυλών του λόγων χωρίς κανένα ωστόσο αντίκρισμα...