Από την ανάγνωση της αλληλογραφίας της Κλίντον που δημοσιεύθηκε σχετικά πρόσφατα (προφανώς πρέπει να ευχαριστήσουμε την κ. Κλίντον και την Ρωσία για την ενημέρωσή μας), προκύπτουν συγκλονιστικές πληροφορίες για πολλά θέματα.
Γράφει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Αναδημοσίευση από: defence-point.gr
Η αλήθεια είναι ότι πολλές από αυτές τις πληροφορίες, καθ’ ότι αποσπασματικές, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσουν προς το παρόν σε ασφαλή συμπεράσματα για όλα τα θέματα στα οποία αναφέρονται, στην υπόθεση όμως της Λιβύης η εικόνα πλέον είναι ξεκάθαρη και όλα τα κομμάτια έχουν μπει στην θέση τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται ότι όταν θίγονται πολύ μεγάλα συμφέροντα, οι επιπτώσεις για μία χώρα ή χώρες, μπορεί να είναι τραγικές. Στην περίπτωση της Λιβύης επαναλήφθηκε το σενάριο ενός υπερφίαλου και διεφθαρμένου δικτάτορα, που πέφτει θύμα του Εγώ του και της Μεγαλομανίας του.
Ο Καντάφι υπήρξε πάντα μεγαλομανής αλλά πάντα «μασκάρευε» τη μεγαλομανία του με μεγαλοϊδεατισμούς, ή μεγαλεπήβολα σχέδια. Ένα από αυτά ήταν η δημιουργία της «Πανφρικανικής Ένωσης», που θα του έδινε την ευκαιρία να κάτσει ως ισότιμο μέλος με τους ισχυρούς του κόσμου στις εκάστοτε διαπραγματεύσεις / διαβουλεύσεις. Οι απόπειρες αυτές του Καντάφι στο παρελθόν απέτυχαν λόγο της παρέμβασης Αγγλίας και Γαλλίας που έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη Μαύρη Αφρική.
Το σχέδιο που σηματοδότησε το τέλος του Καντάφι είναι το ακόλουθο: Η Λιβύη έχει μεγάλα αποθέματα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, δεν έχει όμως άλλα πολύτιμα και στρατηγικά μέταλλα ή ορυκτά όπως έχουν οι νότιοι γείτονες της (ιδιαίτερα οι γαλλόφωνες αφρικανικές χώρες), που έχουν τεράστια αποθέματα στρατηγικών μετάλλων. Την εξόρυξη όλου αυτού του πλούτου έχουν πολυεθνικές εταιρίες Ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Όλες οι πρώην Γαλλικές αποικίες έχουν ένα κοινό νόμισμα, το CFA, κοινώς το Αφρικανικό Φράγκο. Το νομισματικό αυτό σύστημα δημιουργήθηκε καθ’ υπόδειξη της Γαλλίας και είχε μία σταθερή ισοτιμία, αρχικά με το Γαλλικό Φράγκο και αργότερα με το Ευρώ. Το νομισματικό αυτό σύστημα λειτουργούσε επ’ ωφελεία και των δύο πλευρών, εφόσον κατάφερνε να ελέγχει την νομισματική πολιτική όλων αυτών των χωρών και να αποφεύγει τη δημιουργία πληθωριστικών πιέσεων, άρα και τη σταθερότητα των τιμών.
Αυτό που κυρίως ενδιέφερε βεβαίως, ήταν η σταθερότητα τιμών των μεταλλευμάτων που πωλούνταν στην διεθνή αγορά. Πέραν όμως των όποιων οικονομικών πλεονεκτημάτων του συστήματος, υπήρχε και ένα άλλο πλεονέκτημα, πολύ πιο σημαντικό, το πλεονέκτημα να ελέγχει η Γαλλία τη νομισματική πολιτική αυτών των τόσο πλούσιων σε ορυκτό πλούτο χωρών και κατ’ επέκταση τις οικονομίες τους.
Εννοείται ότι μέσω της Γαλλίας επωφελείτο και ολόκληρη η ΕΕ. Ο Καντάφι συνέλαβε το σχέδιο του λεγόμενου Χρυσού Δηναρίου, ένα νόμισμα που θα χρησιμοποιούσε τον χρυσό και άλλα ευγενή μέταλλα ως αποθεματικό, για να πραγματοποιεί τις εξαγωγές της χώρας του σε πετρέλαιο αλλά και τις εξαγωγές ορυκτών των γειτονικών χωρών σε πρώτη φάση.
Η προοπτική ήταν το σύστημα αυτό να επεκταθεί και σε άλλες χώρες με στρατηγικές εξαγωγές. Αν πετύχαινε το σχέδιο, θα έθετε το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα συναλλαγών σε αναθεώρηση, κάτι το οποίο κανείς πλην του Καντάφι επιθυμούσε…
Το σχέδιο αυτό πανικόβαλε τη Γαλλία και κατ’ επέκταση και όλους τους συμμάχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Η εντολή της ανατροπής του Καντάφι δόθηκε αμέσως και αυτό που ακολούθησε είναι πλέον το γνωστό μέρος της Ιστορίας.