 |
| Etereuti / pixabay |
Πέρασαν 19 χρόνια από τους βομβαρδισμούς της εναπομείνασας τότε Γιουγκοσλαβίας (Σερβία - Μαυροβούνιο) στα πλαίσια μιας ΝΑΤΟϊκής παρέμβασης σε μια σκηνοθετημένη από τη Δύση κρίση στο ιστορικό λίκνο της Σερβίας, το Κόσσοβο.
Του Στρατή Μαζίδη
Πριν από περίπου δύο χρόνια είχα μεταφράσει ένα άρθρο από το Sputnik όπου παρουσίαζε την κατάσταση σε αυτό το κάτι μεταξύ κράτους και προτεκτοράτου. Το Κόσσοβο προσπαθεί να βρει πατήματα ενώ εκατοντάδες χιλιάδες Κοσσοβάροι το εγκατέλειψαν μεταναστεύοντας για μια καλύτερη τύχη.
Στη χώρα αλωνίζουν εταιρείες προσκείμενες στους πρωταγωνιστές των βομβαρδισμών του 1999, Κλαρκ και Ολμπράιτ. Εκμεταλλεύονται το λιγνίτη, ελέγχουν τις επικοινωνίες και τα δημόσια έργα. Σήμερα οι ΗΠΑ έφτασαν να συζητούν τον τεμαχισμό του Κοσσόβου για να περάσει στη Σερβία η Μιτρόβιτσα.
Οι Αλβανοί βέβαια μπορεί να καταργούν τους συνοριακούς ελέγχους, να προτείνουν κοινές πρεσβείες στο εξωτερικό αλλά η πραγματικότητα είναι μια, το Κόσσοβο φυτοζωεί. Και το γεγονός ότι οι νέοι του το εγκαταλείπουν, αποδεικνύει πως μάλλον δεν υπάρχει μέλλον στον ορατό ορίζοντα.
Καμία Μεγάλη Αλβανία λογικά δε θα υπάρξει. Δε διαμελίζει κανείς ολόκληρα κράτη για να δημιουργήσει άλλα μεγάλα στη θέση τους. Οι διαμελισμοί γίνονται στη λογική των πολλών μικρών προτεκτοράτων που από μόνα τους δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτε, τα οποία μάλιστα μπορεί να σπάσουν σε ακόμη μικρότερα κομμάτια από μόνα τους εκτός αν βρεθούν πρόθυμοι σωτήρες (πχ Σκόπια - Ελλάδα).
Η Αλβανία δε διαθέτει σοβαρές ένοπλες δυνάμεις. Το Κόσσοβο δεν έχει καν στρατό ενώ οι εχθροπραξίες του 1999 θα είχαν τερματιστεί σε βάρος των Αλβανών της περιοχής αν δεν είχε παρέμβει το ΝΑΤΟ.
Η Μεγάλη Αλβανία εξυπηρετεί στα πλαίσια ανακατατάξεων, αναταραχών, διαρκούς αναμπουμπούλας και δημιουργίας προτεκτοράτων.