 |
| Άγκυρα (mustafataskin / pixabay) |
Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο Έλλην με ευσεβείς και θεοφοβούμενους ανθρώπους κάθε θρησκείας μπορεί να συνδιαλεχθεί. Με άθεους και με χωρίς σοβαρές ηθικές αναστολές ανθρώπους δυσκολεύεται. Αν κάποιος θεωρήσει την άποψη αυτή έστω και λίγο αληθή, τότε μπορεί να επιθυμεί στην γείτονα Τουρκία να μην νικούν οι Κεμαλικοί.
του Στάθη Κεφαλούρου
Και επειδή είναι δίκαιο αλλά και πολύ χρήσιμο οι νέες γενιές να συνομιλούν ισότιμα με τους ένδοξους προγόνους τους , παλιούς ή πρόσφατους, όπως π.χ με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο Κώστας Καραμανλής είχε πιο φιλόδοξο σχέδιο εξωτερικής πολιτικής από τον μεγάλο και ένδοξο θείο του. Ειδικότερα ως προς την ες αεί γείτονα χώρα, ορθώς προσέγγισε στενά τον Ερντογάν. Δεν θα σχολιάσουμε την συνέχεια, γιατί δεν υπήρξε δυστυχώς καμμία συνέχεια σε ό,τι οραματίστηκε εκείνη η κυβέρνηση.
Αν δηλαδή κάποιος σήμερα μας μιλούσε για τον σουλτάνο του Essex ή ένα σουλτάνο στη Βουργουνδία, βεβαίως το γεγονός θα μας σόκαρε. Ο σουλτάνος της Ισταμπούλ όμως, όπως την αποκαλεί η πλειοψηφία των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης, γιατί πρέπει να μας σοκάρει;
Σ’ εκείνες τις φωτογραφίες με τα ωραία ζαχαροπλαστεία στο Πέραν, τα λαμπερά ελληνικά καταστήματα, τα πολύγλωσσα ξενοδοχεία, τους κομψούς εμπόρους και διπλωμάτες, τα ομπρελίνα, τα κατάμεστα ελληνικά παρθεναγωγεία και σχολεία, τις πολυπληθείς εκκλησιαστικές χορωδίες και τόσα άλλα ρομαντικά αλλά πέρα έως πέραν αληθινά γεγονότα του 19ου αιώνα και αρχών του 20ου, σουλτάνο δεν είχαμε στην Πόλη;
Ή μήπως πρέπει να επιβάλλουμε τις μοντέρνες απόψεις μας και σε άλλους ανθρώπους άλλων ηπείρων εν είδει ενός ιμπεριαλισμού των δικαιωμάτων; Εάν ο λαός της Τουρκίας επιθυμεί σουλτάνο, δικαίωμά του. Μόνο αν διαπιστωθεί νοθεία στις εκλογές, η Δύση νομιμοποιείται να τοποθετηθεί.
Ακόμα και στο όντως πολύ κρίσιμο και υπαρκτό ζήτημα της τήρησης και προστασίας των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολύ πιο αποτελεσματικά μπορεί να βοηθήσει η Ελλάς ως γειτονική χώρα παρά οι υποκριτικές δυτικές από μακρυά.
Όταν μαλώνουν δυο γειτόνοι, το πρόβλημα θα το λύσουν οι ίδιοι με ειλικρίνεια και πνεύμα καταλλαγής. Όσοι βρίσκονται μακρυά από την φωτιά, μόνον από εξαγγελίες γνωρίζουν ενώ στην χειρότερη και πιο συχνή περίπτωση εκμεταλλεύονται την κοκορομαχία για ίδιον όφελος.
Και βεβαίως η κατάσταση τις τελευταίες μέρες έχει εκτραχυνθεί αλλά η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στην δική μας κυβέρνηση με την εγκληματική της πολιτική στο θέμα των Τούρκων αξιωματικών.
Και επειδή καλό είναι να ξεκινάς από την αυτοκριτική πριν περάσεις στην κριτική, το γεγονός πως εδώ και πενήντα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν γνωρίζουν τί ακριβώς θέλουν από την γειτονική μας χώρα, αυτή η απουσία οράματος άρα και αδυναμία λήψης ειλικρινούς θέσης σε ένα τραπέζι, κάνει περισσότερο κακό στις σχέσεις μας με την Τουρκία σε σύγκριση με τα γαυγίσματα της απέναντι πλευράς, ειδικώς των Κεμαλικών, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω κατηγορούν τον Ερντογάν για ενδοτισμό έναντι της Ελλάδας.
Διαβάζω ανελλιπώς την εφημερίδα της ομογένειας της Πόλης “ο Πολίτης” και χαίρομαι, διότι εκεί μια μόνο είδηση για μια βάπτιση, μια χοροεσπερίδα, μία απλή είδηση για την επαναλειτουργία ενός εμπορικού ελληνικού καταστήματος ή μια νέα ακτοπλοϊκή σύνδεση ανάμεσα στις δύο χώρες, όλες αυτές οι ειδήσεις αποκτούν και έχουν χαρακτήρα ηρωικό. Από τα μικρά γράμματα της εφημερίδας αυτής λοιπόν αντελήφθη ότι πίσω από την μεγαλόστομη τηλεοπτική αντιπαράθεση των υπουργών των δύο χωρών, συντελείται ήδη σε μικρομεσαίο ανθρώπινο επίπεδο μια νέα όσμωση ανάμεσα στους πολίτες των δύο χωρών (αναπόφευκτη λόγω γεωγραφικής και ιστορικής εγγύτητας) με πολύ ευχάριστες ειδήσεις όχι μόνο για τους ίδιους και το εμπόριο αλλά και για την προστασία των μνημείων μας στην ανατολή.
Από την άλλη πλευρά είναι ανώριμη και κατά βάθος δειλή η αναμονή ορισμένων να διαλυθεί εκ των έσω η Τουρκία. Τον εκάστοτε ηγέτη της Τουρκίας πάντα θα τον σέβεται και θα κάνει business μαζί του η Δύση. Εμείς τί κάνουμε είναι το θέμα.
Όταν όμως στα θέματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων κυριαρχεί φανατικά μία μόνο άποψη με μια ψευτοδεύτερη για παρέα ή ακόμα χειρότερα, όταν εσκεμμένα δεν υφίσταται καμμία ουσιαστική άποψη, τότε κάθε άλλη προσέγγιση χαρακτηρίζεται μοιραία ως αιρετική.
Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, αγαπητοί αναγνώστες, δεν αλλάζει παρά τις ανεδαφικές ορέξεις ορισμένων να μετακινηθεί δυτικότερα, ούτε και η ορθόδοξη χριστιανική της υπόσταση αλλάζει παρά τις συστηματικές προσπάθειες άλλων. Άρα, παρακάμπτοντας χάριν συντομίας τις χιλιάδες αναλύσεις για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το εθνικά ζητούμενο θα μπορούσε να ήταν απλά να δυνάμεθα να επισκεπτόμεθα ελεύθερα την Κωνσταντινούπολη, την Χαλκηδόνα, την Σμύρνη, την Τραπεζούντα και άλλες πρώην ελληνικές πόλεις με περισσότερες της μιας ιδιότητας, ήτοι όχι μόνο σαν τουρίστες αλλά και σαν καθηγητές, έμποροι, αρχαιολόγοι, εργοδότες, εργαζόμενοι, προσκυνητές. Τούτο όμως προϋποθέτει διμερείς και ειλικρινείς, έντιμες και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τις διοικητικές αρχές της γείτονος, που κατά την γνώμη του γράφοντος θα μπορούσαν να είχαν ξεκινήσει νωρίς επί σουλτάνου Ερντογάν.