 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου έλαβε προ ημερών την απόφαση να επιτρέπεται ο δεύτερος γάμος των ιερέων, σε περίπτωση χηρείας τους ή εάν τους εγκαταλείπει η πρεσβυτέρα τους. Ο δεύτερος γάμος δεν θα ισχύει για όσους εγκαταλείπουν τις πρεσβυτέρες τους και επιθυμούν να νυμφευθούν κάποια άλλη γυναίκα. Ο δεύτερος γάμος των κληρικών αυτών θα είναι δε μία απλή προσευχή που θα τελείται σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο.
Ταμπουρέας Νικόλαος
Εκπαιδευτικός, παιδαγωγικός σύμβουλος
Η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου έρχεται σε μια περίοδο που υπάρχει υπαρκτό ζήτημα με τους παραπάνω ιερείς, και ενώ εκ πρώτης όψεως στοχοθετεί τη θέληση για μια λύση, διαπιστώνουμε πως προ της απόφασης θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί άλλες, κεφαλαιώδους σημασίας ,δράσεις και πράξεις, που θα έβαζαν τη διευθέτηση του προβλήματος σε άλλη βάση. Βάση εδραία και σταθερή θεολογικά και ποιμαντικά. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν έγινε και τα ποιμαντικά ¨απόνερα¨ της απόφασης θα μας ακολουθούν, θυμίζοντας πως οι λύσεις σε ένα ζήτημα δεν προάγονται χωρίς να εξετάζουμε τις βαθύτερες αιτίες και τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν. Η Εκκλησία δεν πρέπει να λειτουργεί πυροσβεστικά αλλά προληπτικά και με τον κανόνα της αγάπης και της ακρίβειας , να διασώζει το πλήρωμα , εκπαιδεύοντας το σώμα στα αγιοπνευματικά δεδομένα. Αυτά που είναι αιώνια και δεν εκπίπτουν αναλόγως των ορέξεων της κάθε εποχής. Ας δούμε αδρομερώς και χωρίς να κουράσουμε, τι θα έπρεπε να έχει γίνει δομημένα και οργανωμένα, εδώ και αρκετό καιρό, με χαρακτηριστικά ορθόδοξης παιδείας και αγιοπνευματικών βιωμάτων στο πλαίσιο μιας ευέλικτης, προληπτικής ποιμαντικής.
1. Η τήρηση των Ιερών Κανόνων στους προς ιερωσύνη κληρικούς δεν είναι σχήμα λόγου. Το" ξεχείλωμα " των Ιερών Κανόνων και οι κίβδηλες συμμαρτυρίες αλλοιώνουν όλη την ύπαρξη των κληρικών,τα κριτήρια επιλογής των μελλοντικών γυναικών τους και την μετέπειτα οικογένειά τους. Αυτά είναι αλληλένδετα.
2. Οι προς Ιερωσύνη νέοι ιερείς να μην λειτουργούν χρησιμοθηρικά στην ανεύρεση των μελλοντικών γυναικών τους. Δυστυχώς,συμβαίνει σε ένα μικρό αλλά υπαρκτό ποσοστό. (Να βρω μια πρεσβυτέρα με σκοπό να ιερωθώ.) Η προώθηση στην ιερωσύνη δεν πρεπει να ισοπεδώνει και να θολώνει τους ευλογημένους στόχους του Μυστηρίου του Γάμου. Αυτό πρέπει να είναι σαφές. Και εδώ αιτία είναι η έλλειψη καθαρής, ανόθευτης και ασκητικής, ορθόδοξης παιδείας.
3. Πραγματική θέληση και ενίσχυση από όλες τις Μητροπόλεις των κατηχητικών σχολείων, με πρόνοια πρώτιστα στην ενορία- ζωντανό κύτταρο, που θα αναπτύσσουμε κυρίαρχα τις ζωντανές σχέσεις του πληρώματος και θα καλλιεργουμε στόφα και φρόνημα ενεργού ενδιαφέροντος για τον πλησίον που είναι εικόνα Θεού.Οι άγνωστοι πιστοί μεταξύ τους και οι παγωμένες σχέσεις δεν αρμοζουν στο εκκλησιαστικό σώμα. Ξαναχτίσιμο ουσιωδών σχέσεων πληρώματος εκ βάθρων, όπου χρειάζεται.
4. Στις εκκλησιαστικες κατασκηνώσεις να γίνει υποχρεωτική η τελευταία περίοδος των στελεχών και να είναι μεικτή στα νέα παιδιά που διακόνησαν. Μερικές μέρες μαζί τα στελέχη, με ομιλητές και καθημερινές παρουσιάσεις επικαιρων και σοβαρών θεμάτων που τους απασχολούν.
5. Οι Μητροπόλεις έπρεπε μαζικά και όχι αποσπασματικά, με ζυμωτικό τρόπο, να αξιοποιούν τις νέες γυναίκες στις καθημερινές διακονίες, αφού πρώτα μέσω στοχευμενων κύκλων ενημέρωσης (ημερίδες, συνέδρια, επιμορφώσεις) τις γαλουχήσουν στην παιδεία αυτή. Προεξάρχουσες στην προσπάθεια αυτή να είναι και οι πρεσβυτέρες που με το παράδειγμά τους να εμπνέουν.
6. Υποχρεωτικές να γίνουν οι Σχολές Γονέων για όλους τους προς Ιερωσύνη κληρικούς. Να έχουν πλήρη κύκλο μαθημάτων (συζυγία, γάμος, τέκνα, διαχείριση κρίσεων κτλ.) και να προηγούνται ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ του γάμου και της Ιερωσύνης των μελλοντικών, έγγαμων κληρικών. Είναι καλύτερα να μείνει λίγο καιρό παραπάνω κενή μια λειτουργική θέση μιας ενορίας με όφελος έναν ιερέα που θα έχει οικογένεια που θα αποτελεί παράδειγμα και για άλλες οικογένειες της ενορίας.
7. Ευθύνη, τέλος, έχουμε όλοι μας ως σώμα Χριστού. Η ενότητα των μελών του σώματος ευδοκιμεί όταν ο πιστός βιώνει την ορθοδοξία όχι σαν φολκλορική παρουσίαση αλλά σαν το γιορτινό τραπέζι της Χάριτος που προάγει τα Πρόσωπα των συμμετεχόντων στην Αγιότητα.
Κλείνοντας τη σύντομή μας αρθρογραφία (πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε ακόμα) αναρωτιόμαστε πόσα από τα παραπάνω μπήκαν στη βάσανο μιας Συνόδου,όχι σαν γενικά ευχολόγια ,αλλά ως αγωνιώδεις και σαφείς κατευθύνσεις ζωής και άμεσες προτεραιότητες στους κληρικούς μας, που περιμένουν την Εκκλησία δίπλα τους να στέργει για τη σωστηρία τους και τη σωτηρία του πληρώματος. Πώς, λοιπόν, να μην χαρακτηριστεί ως πρόχειρη η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Πώς να μη δούμε έλλειψη οράματος και προληπτικής διαχείρισης σε τόσο σημαντικά ζητήματα όπως αυτό που όντως απασχολεί την Εκκλησία μας; Οι ¨πυροσβεστικοί αυτοματισμοί¨ για την εξεύρεση λύσεων είναι ξένοι στην Εκκλησία μας...
Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά βλέπουμε εκκλησιαστικά το δέντρο και χάνουμε το δάσος...
Η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου έρχεται σε μια περίοδο που υπάρχει υπαρκτό ζήτημα με τους παραπάνω ιερείς, και ενώ εκ πρώτης όψεως στοχοθετεί τη θέληση για μια λύση, διαπιστώνουμε πως προ της απόφασης θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί άλλες, κεφαλαιώδους σημασίας ,δράσεις και πράξεις, που θα έβαζαν τη διευθέτηση του προβλήματος σε άλλη βάση. Βάση εδραία και σταθερή θεολογικά και ποιμαντικά. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν έγινε και τα ποιμαντικά ¨απόνερα¨ της απόφασης θα μας ακολουθούν, θυμίζοντας πως οι λύσεις σε ένα ζήτημα δεν προάγονται χωρίς να εξετάζουμε τις βαθύτερες αιτίες και τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν. Η Εκκλησία δεν πρέπει να λειτουργεί πυροσβεστικά αλλά προληπτικά και με τον κανόνα της αγάπης και της ακρίβειας , να διασώζει το πλήρωμα , εκπαιδεύοντας το σώμα στα αγιοπνευματικά δεδομένα. Αυτά που είναι αιώνια και δεν εκπίπτουν αναλόγως των ορέξεων της κάθε εποχής. Ας δούμε αδρομερώς και χωρίς να κουράσουμε, τι θα έπρεπε να έχει γίνει δομημένα και οργανωμένα, εδώ και αρκετό καιρό, με χαρακτηριστικά ορθόδοξης παιδείας και αγιοπνευματικών βιωμάτων στο πλαίσιο μιας ευέλικτης, προληπτικής ποιμαντικής.
1. Η τήρηση των Ιερών Κανόνων στους προς ιερωσύνη κληρικούς δεν είναι σχήμα λόγου. Το" ξεχείλωμα " των Ιερών Κανόνων και οι κίβδηλες συμμαρτυρίες αλλοιώνουν όλη την ύπαρξη των κληρικών,τα κριτήρια επιλογής των μελλοντικών γυναικών τους και την μετέπειτα οικογένειά τους. Αυτά είναι αλληλένδετα.
2. Οι προς Ιερωσύνη νέοι ιερείς να μην λειτουργούν χρησιμοθηρικά στην ανεύρεση των μελλοντικών γυναικών τους. Δυστυχώς,συμβαίνει σε ένα μικρό αλλά υπαρκτό ποσοστό. (Να βρω μια πρεσβυτέρα με σκοπό να ιερωθώ.) Η προώθηση στην ιερωσύνη δεν πρεπει να ισοπεδώνει και να θολώνει τους ευλογημένους στόχους του Μυστηρίου του Γάμου. Αυτό πρέπει να είναι σαφές. Και εδώ αιτία είναι η έλλειψη καθαρής, ανόθευτης και ασκητικής, ορθόδοξης παιδείας.
3. Πραγματική θέληση και ενίσχυση από όλες τις Μητροπόλεις των κατηχητικών σχολείων, με πρόνοια πρώτιστα στην ενορία- ζωντανό κύτταρο, που θα αναπτύσσουμε κυρίαρχα τις ζωντανές σχέσεις του πληρώματος και θα καλλιεργουμε στόφα και φρόνημα ενεργού ενδιαφέροντος για τον πλησίον που είναι εικόνα Θεού.Οι άγνωστοι πιστοί μεταξύ τους και οι παγωμένες σχέσεις δεν αρμοζουν στο εκκλησιαστικό σώμα. Ξαναχτίσιμο ουσιωδών σχέσεων πληρώματος εκ βάθρων, όπου χρειάζεται.
4. Στις εκκλησιαστικες κατασκηνώσεις να γίνει υποχρεωτική η τελευταία περίοδος των στελεχών και να είναι μεικτή στα νέα παιδιά που διακόνησαν. Μερικές μέρες μαζί τα στελέχη, με ομιλητές και καθημερινές παρουσιάσεις επικαιρων και σοβαρών θεμάτων που τους απασχολούν.
5. Οι Μητροπόλεις έπρεπε μαζικά και όχι αποσπασματικά, με ζυμωτικό τρόπο, να αξιοποιούν τις νέες γυναίκες στις καθημερινές διακονίες, αφού πρώτα μέσω στοχευμενων κύκλων ενημέρωσης (ημερίδες, συνέδρια, επιμορφώσεις) τις γαλουχήσουν στην παιδεία αυτή. Προεξάρχουσες στην προσπάθεια αυτή να είναι και οι πρεσβυτέρες που με το παράδειγμά τους να εμπνέουν.
6. Υποχρεωτικές να γίνουν οι Σχολές Γονέων για όλους τους προς Ιερωσύνη κληρικούς. Να έχουν πλήρη κύκλο μαθημάτων (συζυγία, γάμος, τέκνα, διαχείριση κρίσεων κτλ.) και να προηγούνται ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ του γάμου και της Ιερωσύνης των μελλοντικών, έγγαμων κληρικών. Είναι καλύτερα να μείνει λίγο καιρό παραπάνω κενή μια λειτουργική θέση μιας ενορίας με όφελος έναν ιερέα που θα έχει οικογένεια που θα αποτελεί παράδειγμα και για άλλες οικογένειες της ενορίας.
7. Ευθύνη, τέλος, έχουμε όλοι μας ως σώμα Χριστού. Η ενότητα των μελών του σώματος ευδοκιμεί όταν ο πιστός βιώνει την ορθοδοξία όχι σαν φολκλορική παρουσίαση αλλά σαν το γιορτινό τραπέζι της Χάριτος που προάγει τα Πρόσωπα των συμμετεχόντων στην Αγιότητα.
Κλείνοντας τη σύντομή μας αρθρογραφία (πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε ακόμα) αναρωτιόμαστε πόσα από τα παραπάνω μπήκαν στη βάσανο μιας Συνόδου,όχι σαν γενικά ευχολόγια ,αλλά ως αγωνιώδεις και σαφείς κατευθύνσεις ζωής και άμεσες προτεραιότητες στους κληρικούς μας, που περιμένουν την Εκκλησία δίπλα τους να στέργει για τη σωστηρία τους και τη σωτηρία του πληρώματος. Πώς, λοιπόν, να μην χαρακτηριστεί ως πρόχειρη η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Πώς να μη δούμε έλλειψη οράματος και προληπτικής διαχείρισης σε τόσο σημαντικά ζητήματα όπως αυτό που όντως απασχολεί την Εκκλησία μας; Οι ¨πυροσβεστικοί αυτοματισμοί¨ για την εξεύρεση λύσεων είναι ξένοι στην Εκκλησία μας...
Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά βλέπουμε εκκλησιαστικά το δέντρο και χάνουμε το δάσος...