Οταν η Μαρία - Αντουανέττα ρώταγε, χερουβικά απορημένη, εκείνους που της έφερναν την είδηση πως ο ξεσηκωμένος λαός του Παρισιού δεν έχει ψωμί να φάει: " Και γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;" δεν ήξερε πως εκφράζει έτσι τη λογική της αναλγησίας. Την καρατόμησαν γιατί βρήκανε προσβλητική αυτή της τη μακαριότητα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Θα έπρεπε, απεναντίας, να την ανακηρύξουν προφήτισσα και πρωτοπόρο...Ιδού η φάρσα της Ιστορίας. Πόσοι μεταγενέστεροι ηγέτες και ηγετίσκοι, μέσα στα όρια του ανέφικτου, με συμβιβασμούς και αυταπάτες, ανίκανοι μπροστά στην προοπτική του μέλλοντος, δε μιμήθηκαν την Μαρία - Αντουανέττα;
Το ίδιο δεν κάνει και ο εγχώριος ηγετίσκος; Για κάποιους ίσως είναι πιο προκλητικός όταν αναφέρεται στη επίλυση του ασφαλιστικού με τη φυσική απόληξη των εβδομηντάρηδων, με τον ίδιο και τους παρατρεχάμενους-τρωκτικά του δημοσίου χρήματος να αρέσκονται και να εθίζονται στο "παντεσπάνι" της εξουσίας.
Μια απλή ανασύνταξη των σκέψεων μας μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα μας με τέτοιους πολιτικούς μπορεί να αποδειχθεί εφιαλτική, καθαυτό ύπουλη όσο και σταθερά προιούσα. Ετσι θα συνειδητοποιήσουμε πιο άρτια τον κίνδυνο. Γιατί, μπορεί κάποιοι να αποκτήσουν "παντεσπάνι" με τον έναν ή άλλον τρόπο, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να πεθάνουν της πείνας, γιατί θα έχουν μόνο παντεσπάνι και θα τους λείπει το ψωμί!..
Η απειλή έγκειται στο αλληλένδετο πολιτικής θρασύτητας και παχυδερμίας και κινδύνου. Κινδυνεύουμε να καταστραφούμε επειδή αφελώς πιστεύουμε και προσδοκούμε. Κι αλίμονο! Δεν έχουμε πια στη διάθεσή μας ούτε καν τους μεταφυσικούς εκείνους μύθους που διασφάλιζαν άλλοτε μια διέξοδο, έστω και φανταστική.
Ηταν διέξοδος; Οχι. Ηταν όμως ένα ηθικό αντίβαρο. Μόνον όταν αφαιρέσεις με χειρουργική επέμβαση ένα όργανο, μόνο τότε καταλαβαίνεις τι ρόλο έπαιζε στην όλη ισορροπία του οργανισμού.