Εξοργισμένος ασίγαστα από την απρόκλητη και βάρβαρη συμπεριφορά των ΜΑΤ στην Θεσσαλονίκη, στις 8 Σεπτεμβρίου 2018, που σχεδίασαν ακόμα και την δολοφονία μας!
Γράφει ο Αθανάσιος Καρανάσιος (*)
Ποιος είσαι συ ρε κουρδισμένο ρομπότ, που θα ασκήσεις βία πάνω μου; Ποιος είσαι συ ρε ακαλλιέργητο υποκείμενο, που θα εμποδίσεις να ασκήσω τα πολιτικά και τα ανθρώπινα δικαιώματά μου; Το δικαίωμα στην ελευθερία, στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. Το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην τροφή, στην κατοικία, στην ιατρική περίθαλψη, στην εκπαίδευση. Το δικαίωμα να υπερασπίζομαι την πατρίδα μου, την ιστορία μου, τον πολιτισμό μου, το Έθνος μου, έτσι όπως εγώ τα αισθάνομαι, έτσι όπως εγώ τα πρεσβεύω. Πάνω από όλα το δικαίωμα να είμαι υπεύθυνος και ικανός, να προστατεύω και να συντηρώ την οικογένειά μου!
Ποιος είσαι εσύ ρε ξαμολημένο αγρίμι, να γίνεσαι άμεσα ανεξέλεγκτος κριτής και τιμωρός μου, έτσι όπως σε καθοδηγούν νοσηροί εγκέφαλοι, γεμάτοι ressentiment και φασισμό; Ποιος είσαι εσύ ρε απανθρωποποιημένο στοιχείο, που επέλεξες το πιο μισητό επάγγελμα, για να διακυβεύεις την σωματική μου ακεραιότητα και τη ζωή μου; Ό,τι πολυτιμότερο δηλαδή μου πρόσφεραν οι γονείς μου και η φύση! Ποιος είσαι εσύ ρε βαρύκουο πράγμα, που όταν σου μιλώ δεν αποκρίνεσαι;
Όμως εγώ θα σου τα ανακράξω:
«Τούτος ο καιρός του τόπου μου με συνταράζει συθέμελα. Βλέπω την γη μου, που τόσες φορές από μικρό παιδί έχω εγκωμιάσει την αξεπέραστη ομορφιά της, την ιστορία της, τον πολιτισμό της, τα μνημεία της, να την αρπάζουν μέσα από τα χέρια μου. Αισθάνομαι ξενόφερτους κατακτητές να χουν καθίσει πάνω στον σβέρκο μου. Βλέπω αρπακτικά όρνια και σένα μαζί (γιατί και συ από μένα τρέφεσαι), να αφαιρούν το βιος μου. Να ατιμάζουν την αξιοπρέπειά μου, την προσωπικότητά μου, την ιθαγένειά μου ως αυτόχθονα πολίτη.
Βλέπω το κράτος, την κοινωνία, την τέχνη, την οικονομία, την παραγωγή, ολόκληρη την δημόσια και ιδιωτική ζωή να παραδέρνουν σ ένα βδελυρό τέλμα. Να αρρωσταίνουν όλα γύρω μου. Κι η αρρώστια αυτή είναι πολύ βαριά, με το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα την αδιαφορία πολλών προς όλους και για όλα. Δεν θα ακολουθήσω την συμπεριφορά τους. Οι καιροί ου μενετοί. Μια κοινωνία, που δεν έμαθε ακόμα να αντιστέκεται, να επιβάλει το θέλημά της, εγκαταλείπεται στην διάθεση των επιτήδειων, των ανερμάτιστων, των συμφεροντολόγων, των καιροσκόπων, των προδοτών, των ολετήρων. Δεν θα τους μοιάσω!
Όχι, πρέπει να μάθουμε να κάνουμε το χρέος μας. Και να είμαστε αδυσώπητοι αντίκρυ σ΄ εκείνον, που δεν το κάνει. Το «μην χάνεσαι», «δεν βαριέσαι», «ωχ αδελφέ» δεν είναι στην νοοτροπία μου!
Θα απαντήσω λοιπόν εγώ για σένα, αγροίκα μούμια. Θα απαντήσω ακριβώς με τα λόγια του ποιητή Γιώργου Σεφέρη από την ομιλία του στην Στοκχόλμη στην απονομή του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας: «Όταν στον δρόμο της Θήβας ο Οιδίπους απάντησε την Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: Ά ν θ ρ ω π ο ς (σ.σ. σε κάθε ερώτημα, για κάθε μας πράξη, η απάντηση είναι μία: Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ!). Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας.»
Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε, σιδηρόφρακτε, άνανδρε, δειλέ δολοφόνε: Ένα είσαι εσύ!»
(*) Αθανάσιος Καρανάσιος, Αθήνα, 11/9/2018
Πολιτικός Μηχανικός
τ. Επιμελητής Πολυτεχνείου του Βερολίνου