Βλέποντας το video με την επίθεση του Ρουβίκωνα στην Πρεσβεία του Ιράν, αυτό που θα πρέπει να πω, ρητά και κατηγορηματικά, είναι ότι η εμφάνιση του σκοπού αστυφύλακα ήταν απαράδεκτη και ντροπιαστική για το Σώμα του (και το σώμα του), όπως και τραγική ήταν, η όλη αντίδραση του, στο περιστατικό!
Του Κώστα Βουλγαράκη
υποναυάρχου ε.α.
Ήταν-δεν ήταν εκπαιδευμένος, ήταν-δεν ήταν κατάλληλος, τώρα πια δεν έχει σημασία και άλλοι είναι που θα πρέπει να νοιαστούν γι’ αυτό.
Αυτό όμως που με προβληματίζει –απόρροια της προηγούμενης επαγγελματικής μου καριέρας- είναι τι είδους εντολές είχε αυτό το στέλεχος της Ε.Α., ποιες ήταν οι προβλεπόμενες «αυτοματοποιημένες αντιδράσεις» του, με βάση τα καθήκοντα της θέσης του;
Ήταν εκεί, για να «προστατεύσει» την Πρεσβεία, με κάθε τρόπο ή απλά για να ενημερώσει «αρμοδίως» και για να συντάξει μετέπειτα, τη «χαρτούρα» με τις προβλεπόμενες αναφορές συμβάντος;
Αν δηλαδή του είχαν πει: «κοίτα να μη παρκάρει κανείς εκεί μπροστά και αν συμβεί τίποτα be cool και ειδοποίησε μας», τότε θα τον ζυγίσουμε με το καντάρι, επιεικώς. Αν όμως οι εντολές του ήταν: «να προστατέψει την Πρεσβεία, με κάθε τρόπο, ακόμη και δυναμικά αν χρειαστεί, τότε τα πράγματα μπλέκουν άσχημα».
Και εδώ λοιπόν, ας έρθουμε στη θέση του, επειδή πολλοί «άβρεχτοι», πολύ τους μάγκες κάνουν, εκ του ασφαλούς.
Είσαι εκεί, ΕΣΥ φίλε στη θέση του και βλέπεις ένα τσούρμο κρανοφόρους-ροπαλοφόρους (και ο Θεός ξέρει τι άλλο να κουβαλάνε), να σου ορμάνε! Τι κάνεις και πως το κάνεις, με τι σειρά και με ποιον τρόπο ενεργείς; Εδώ σε θέλω μάστορα και μάγκα μου και δεν θέλω αυτά τα κουλά, του τύπου «αυτοί είναι οι επαγγελματίες και αυτοί θα πρέπει να ξέρουν».
Προσωπικά έχω άποψη, του τι θα έκανα, αλλά σημασία δεν έχει τι λέω εγώ, εσύ και εκείνος. Σημασία έχει να κατανοήσουμε το δίλημμα που βρίσκεται εκείνη τη στιγμή ένας άνθρωπος σαν αυτόν, έστω και εκπαιδευμένος (sic), σε τέτοιες καταστάσεις.
Και για να μη μασάμε τα λόγια μας: Πυροβολείς ή όχι, έστω και για εκφοβισμό; Διότι «ξέρεις» πολύ καλά «ξέρεις», ότι απέναντι σου, δεν έχεις εγκληματίες-τρομοκράτες, αλλά «ανιδιοτελείς ειρηνικούς ακτιβιστές», που εκείνη την ώρα, δεν παρανομούν και δεν εγκληματούν, αλλά «παρεμβαίνουν» ιδεολογικά ως «Συλλογικότητα», που μπορεί να μπαινο-βγαίνει ΠΑΝΤΟΥ, στη Βουλή, στο Υπουργείο Άμυνας, στο Ανώτατο Δικαστήριο, σε όλα τα Υπουργεία που έχει ελευθέρας ΠΑΝΤΟΥ.
Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, ΑΥΤΗ είναι η ΕΠΙΣΗΜΗ Κυβερνητική θέση για τους Ρουβίκωνες και απέναντι σ’ αυτή τη θέση, βρίσκεσαι και βρέθηκε ο Αστυνομικός. Και αν κάποιος το αρνηθεί, ερωτώ: «Αν αυτός πυροβολούσε, έστω και χωρίς θύμα ή τραυματισμό, αντιλαμβάνεστε τι θα συνέβαινε σήμερα και ποιο θα ήταν το μέλλον του»; Αντιλαμβάνεστε τι θα ακούγαμε σήμερα, απ' όλους αυτούς που τώρα τον κατηγορούν;
Και όχι μόνο.
Αν η Ηγεσία και η Πολιτεία, εν συνεχεία, αποδέχονταν αυτή τη δυναμική αντίδραση του, αντιλαμβάνεστε τι θα συνέβαινε και στις πολλές άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, όπου οι Αστυνομικοί βρίσκονται ενώπιον κινδύνου και βιαιοτήτων (πχ Εξάρχεια, Υπουργεία, Πρεσβείες, Δικαστήρια, κλπ). Θα ακούγαμε καθημερινά τους πυροβολισμούς σα βεγγαλικά! Και ενδεχομένως, αυτή η αντίδραση της Αστυνομίας, να έκανε και τους «ακτιβιστές», πιο βίαιους και δυναμικούς.
Δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα αυτά. Μιλάμε τώρα για την «έσχατη αντίδραση», όταν δεν έχουμε επιλύσει και τακτοποιήσει τα απλά και όλα τα προηγούμενα πριν φτάσουμε εκεί. 40 χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό, έμαθα ότι «πρέπει να προβλέπεις και να προλαβαίνεις καταστάσεις».
Και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προλαβαίνεις αλλά εμείς εδώ, είμαστε μια Χώρα μοναδική στον κόσμο.
Κάποτε, ρώτησα «κάποιον» εμπλεκόμενο στην εποχή των μεγάλων επεισοδίων του 2008 στην Αθήνα: «Γιατί δεν είχατε μια πιο δυναμική στάση, αντίδραση σ’ όλα αυτά τα αίσχη» και η απάντηση του ήταν: «Είχαμε πληροφορίες ότι, κάποιοι επίτηδες επιδίωκαν, να υπάρξει θύμα (από μεριάς αναρχικών), για να πέσει η Κυβέρνηση». Και έτσι άφησαν την Αθήνα στο έλεος των αναρχικών, να την κάψουν, ως άλλη Ρώμη και να το εορτάζουν μάλιστα σήμερα έτσι για να μη πέσει η Κυβέρνηση.
Εδώ θα μου πείτε, καθημερινά οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι, μας βιάζουν στον αέρα και στη θάλασσα, μας κλέβουν την ψαριά μας, πέφτουν πάνω μας και μας εμβολίζουν και εμείς τους «γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο», δεν τολμάμε να κάνουμε ένα μπαμ στον αέρα.
Μας πιάνουν δυο ένοπλους στρατιώτες μας, που παραδίδονται με το πρώτο «Αλτ», χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά και μια Χώρα ολόκληρη, πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη, για «τ’ άμοιρα τα παλικάρια μας». Και μετά, για να επιβραβεύσουμε την «ηρωική τους πράξη», τους φέρνουμε πίσω με το Πρωθυπουργικό αεροσκάφος, τους υποδεχόμαστε σαν ΗΡΩΕΣ και μας ζητάνε να υπηρετήσουν (ως ανταμοιβή) στο εξωτερικό, για να ξεφύγουν από το ψυχολογικό σοκ, που υπέστησαν εν ώρα καθήκοντος.
Είμαστε μια Χώρα, που ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ, ένα ρουθούνι να ματώσει, να στάξει αίμα, με λάθος ήρωες και λάθος στόχους. Που ζηλεύει μεν άλλους, αλλά δεν τους μιμείται, που έχει Ιστορία, αλλά δεν παίρνει παραδείγματα, που θέλει να νικά, χωρίς θυσίες και απώλειες, που δεν μυρίζει και δεν συγκινείται πια από το αίμα των προγόνων της, που απλά θέλει να υπερηφανεύεται για το παρελθόν χωρίς να έχει μέλλον. Είμαστε μια Χώρα, που δεν τιμά το όνομα της.
Κρεμάστε λοιπόν αυτόν το βλάκα Αστυνομικό, για να καταλαγιάσει ο όχλος και για να σώσετε τις καρέκλες σας και το αίμα του στα κεφάλια σας δειλά, άβουλα και μοιραία ανθρωπάρια!