Του Στέλιου Συρμόγλου
Η μυθιστοριογραφία σε τούτο τον τόπο υπηρετείται από ολίγιστους συγγραφείς, αφού τα "σκουπίδια" περισσεύουν στην εγχώρια λογοτεχνία, αλλά η πολιτική μυθοπλασία υπηρετείται από τους πολλούς και μη εξαιρετέους της πολιτικής σκοπιμότητας, ενώ φαίνεται πως η αφέλεια και η ευπιστία χρειάζονται σε τούτη την κοινωνία, για να μπορεί να πιστεύει άκριτα στα πρόσωπα και στους μύθους της πολιτικής, που έχει η ίδια εκτρωματικά πλάσει.
Αν έρθουμε κοντά σε συγκεκριμένα παραδείγματα, θα δούμε πως οι πιο επιτυχημένοι πολιτικοί του καιρού μας μολονότι είναι αβέλτεροι πολιτικοί, διακρίνονται περισσότερο για την επίνοια και τη μυθοπλασία, παρά για κάποια τους αντεπίγνωστη παραληρητική ευγλωττία ή για τις προωθητικές τους ιδέες που μπορούν να διαμορφώσουν πολιτική με περιεχόμενο.
Σε μερικούς μάλιστα έχουμε την εντύπωση πως το στοιχείο της επιτυχίας είναι με μαεστρία σκαρωμένο. Βρήκανε μια "φλέβα" άντλησης ψεμάτων και σ' αυτή παρέμειναν. Η άσκηση της πολιτικής, όταν δεν ξεπηδάει από μιαν αναστατωμένη, εσωτερικά τυραννισμένη συνείδηση, αποτελεί περισσότερο επίνοια μυθοπλασίας παρά πηγή έργου.
Κάποιες φορές διαπιστώνουμε, ιδιαίτερα τέτοια χρονική περίοδο, όπου συνωστίζεται στην έκθεση όλη η εγχώρια πολιτική θρασύτητα, πως έχουμε να κάνουμε με "προικισμένους παλιάτσους" που επινοούν κάθε μορφής ψέμα για να προσφέρουν αφθονία μυθοπλασίας στο φιλοθεάμον κοινό τούτου του τόπου.
Αν και ο κόσμος των συγκροτημένων κοινωνιών έγινε πολύ ενήμερος, για να μετουσιώνει πια σε φαντάσματα τα δένδρα μέσα στην καταχνιά ή σε μύθους την πραγματικότητα, σε τούτη την κοινωνία η πολιτική μυθοπλασία καλά κρατεί και ο ρεαλισμός κάνει τόπο στον υπερρεαλισμό, γνωστός κι ως σουρεαλισμός, που αρδεύει υποχθόνιος όλες τις απελπισμένες αναζητήσεις φυγής σε προσδοκίες και όνειρα, μιας εποχής φόνισσας όλων των ονείρων μιας κοινωνίας και ενός έθνους.