Αρκετές ημέρες μετά το συμβάν που έτυχε ιδιαίτερης εκμετάλλευσης αποκαλύπτονται νέες πτυχές με βάση μαρτυρίες ως προς το τι συνέβη κι αν ο αποθανών σκόπευε να ληστέψει ή όχι. Νομίζω πως το τι ήθελε να κάνει, ίσως ούτε ο ίδιος να το ήξερε ευρισκόμενος σε ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση.
Του Στρατή Μαζίδη
Αυτό όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, έχει σημασία για τη μνήμη του θύματος αλλά και την ψυχολογία όσων ενεπλάκησαν στο περιστατικό. Αυτό που μετρά επίσης είναι ότι η Ελληνική Αστυνομία, αυτή που όλοι εμείς πληρώνουμε για να μας φυλάει, σε μια περιοχή κόκκινου συναγερμού όπως η Ομόνοια, κάνει πως κοιμάται.
Με τα νέα δεδομένα έχουμε έναν άνθρωπο που δεν ξέρουμε αν πήγε ή όχι να κλέψει, έναν επαγγελματία να αιφνιάζεται βλέποντας κάποιον κλέφτη (ή "κλέφτη") στο κατάστημά του και να αντιδρά όπως θα αντιδρούσε ο κάθε άνθρωπος που έχει φτάσει στα όριά του με την ανομία στην περιοχή. Διότι έξω από το χορό και δίχως να είσαι στη θέση του Α ή του Β, οι συνθήκες σκέψης είναι πολύ διαφορετικές.
Το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι ο χρόνος που μεσολάβησε ανάμεσα στην ειδοποίηση της ΕΛΑΣ και την άφιξή της. Αλλά και γενικότερα η στάση της Αστυνομίας και η αποτελεσματικότητά της.
Το συμβάν της Ομονοίας είναι ένα από τα πολλά αστυνομικά με τραγική κατάληξη που διαβάζουμε συχνά στις ανακοινώσεις της Αστυνομίας και σε αντίστοιχες ιστοσελίδες. Ξέφυγε από τον έλεγχο και έχει δημιουργήσει ένα βαθύ χάσμα, χωρίς να πρέπει. Το ζητούμενο δεν είναι να αλληλοσκοτωθεί η κοινωνία.
Το τι ήταν ο αποθανών στην προσωπική του ζωή δε μας αφορά καθώς δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός. Μας ενδιαφέρει όμως άμεσα το τι συνέβη και η αξιολόγηση της αντίδρασης και των χειρισμών της ΕΛ.ΑΣ.
Αν η Αστυνομία δεν έκανε ότι κοιμόταν (όπως μας προτρέπει η ίδια να πράττουμε) και είχε φροντίσει να περάσει το αίσθημα της ασφάλειας και της τάξης στην περιοχή της Ομονοίας, τότε ο Κωστόπουλος θα ζούσε (όπως ίσως και άλλοι Κωστόπουλοι που δε γνωρίζουμε) και ο κοσμηματοπώλης δε θα είχε βρεθεί στη θέση που είναι σήμερα.
Να λοιπόν που η συμβουλή της Αστυνομίας αποδεικνύεται ότι είναι λάθος.
Αν μάλιστα και το κράτος δεν κοιμόταν διαχρονικά, τότε θα ήμασταν πολύ καλύτερα.