Τέλη Σεπτεμβρίου ο Ερντογάν θα επισκεφτεί με όλες τις λαμπρές επισημότητες την Γερμανία, προκειμένου οι δύο χώρες του ΝΑΤΟ να επιστρέψουν και τυπικά στην «κανονικότητα» των παραδοσιακών σχέσεων φιλίας και αδελφοσύνης που τις χαρακτηρίζει ήδη από την εποχή του Δεύτερου Γερμανικού Ράιχ.
Η βασική αιτία για την πρόσφατη μεταξύ τους «ψυχρότητα», με τους εκατέρωθεν υβριστικούς χαρακτηρισμούς, έπαψαν να επισκιάζουν τις δύο κυβερνήσεις, καθώς από τους τριάντα Γερμανούς που βρίσκονταν στις τουρκικές φυλακές για πολιτικούς λόγους σήμερα είναι μόνο έξι.
Το γεγονός ότι η Τουρκία είναι μια δεσποτική χώρα, μια μορφή «προεδρικής δικτατορίας» με γεμάτες τις φυλακές από αντιφρονούντες του καθεστώτος Ερντογάν δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα το Βερολίνο. Ούτε και το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων της Γερμανίας αδιαφορεί για την περιλάλητη «κοινωνική ενσωμάτωση» και ψηφίζει «σχεδόν μονοκούκι» Ερντογάν, τον οποίο και θεωρεί τον δικό της πρόεδρο.
«Για τη Γερμανία», όπως ανάφερε ο Γερμανός ΥΠΕΞ Μάας, «είναι στρατηγικής σημασίας να έχουμε παραγωγικές σχέσεις με την Τουρκία. Η Τουρκία είναι περισσότερο από ένας μεγάλος γείτονας, είναι ένας σημαντικός εταίρος της Γερμανίας».
Καθαρές κουβέντες, αν δει κανείς και τις μεταξύ τους οικονομικές σχέσεις, που προφανώς θα φτάνουν και στην γερμανική «αποικία χρέους» στην εσχατιά των Βαλκανίων και στ’ αυτιά των πάσης απόχρωσης «μερκελιστών» των Αθηνών.