Ζούμε στη χώρα των ανθρώπων που επισκέπτονται συχνά τα δικαστήρια. Πολλές φορές με το παραμικρό κάνουμε μηνύσεις, αγωγές και βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Φαίνεται ότι αυτή η χώρα έχει δύο ειδών ανθρώπους. Τους πολύ καλούς και τους πολύ κακούς. Τέλος πάντων.
Του Στρατή Μαζίδη
Ουδέποτε μου άρεσε να διαβάσω για μηνύσεις και διώξεις κατά των ΜΜΕ ή δημοσιογράφων για έναν πολύ απλό λόγο. Ως αναγνώστης κρίνω μόνος μου αν ένα μέσο ή μια φωνή ή μια γραφίδα με καλύπτει, μου αρέσει, τη θεωρώ καθαρή ή όχι. Άσχετα αν συμφωνώ με όσα λέει.
Οι απόψεις και οι ειδήσεις κρίνονται στην πραγματικότητα από το κοινό. Ο καθένας μετά αποκτά τη φήμη του και το αντίστοιχο κοινό.
Δε γνωρίζω τι έγραψε η εφημερίδα Φιλελεύθερος, ξέρω όμως πως όποιος θίγεται, μπορεί να απαντήσει και τα γραπτά να μετρηθούν.
Μου έκανε πάντως εντύπωση, μια ημέρα μετά την κλήση του Παναγιώτη Λαφαζάνη, άλλοτε υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ (μην το ξεχνάμε) να βλέπω μερικούς δημοσιογράφους να προσέρχονται από μόνοι στη ΓΑΔΑ και εκεί τι να τους λένε; Τραβάτε στο Α.Τ. Εξαρχείων, εκεί έγινε η μήνυση! Πηγαίνετε δηλαδή μόνοι σας να σας συλλάβουν. Είναι λίγο περίεργο όταν τρέχει διαδικασία αυτωφόρου να εμφανίζονται τα αναζητούμενα πρόσωπα και να τους λες, φύγε και να πας να παραδοθείς εκεί που θα σου πω.
Και πήγαν οι άνθρωποι. Πήγε τελικά το βουνό στο Μωάμεθ και όχι ο Μωάμεθ στο βουνό. Και γιατί να μην πάνε; Γνωστοί δημοσιογράφοι είναι, δύναμη έχουν, μεγάλο κοινό διαθέτουν, χαμένοι δε βγαίνουν από αυτό που συμβαίνει. Μόνο επαγγελματικό κέρδος γράφουν. Η Αστυνομία πάλι προκαλεί μειδίαμα. Τέλος η όλη ιστορία γεννά ανησυχία. Η ατμόσφαιρα στην Ελλάδα αρχίζει να γίνεται αποπνικτική.