Γιατί η άποψη των τυπικά αισιόδοξων ότι όλα θα διευθετηθούν, των αισιόδοξων της ουσιαστικής αδράνειας, αντιπροσώπευε πάντοτε σε τούτο τον τόπο μια πονηρή φυγομαχία.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ένα λαϊκό δίστιχο λέει: "κοιμήσου παληκάρι μου κι η μοίρα σου δουλεύει". Συμπέρασμα: Οι αφελείς στις παρυφές της βλακείας μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι καθώς ο χοίρος μέσα στο βούρκο. Ο βούρκος θα γίνει μια μέρα νεφέλη φωτεινή κι ο χοίρος χερουβείμ...
Ο μέσος, μακάριος Ελληνας, επαίρεται για μια πρακτική σοφία που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα. Και κάποιοι ζουν κατά τον τρόπο μιας ψείρας: παράσιτα σ' ένα κεφάλι που του είναι ξένο και ακατανόητο. Αλλά να διαδηλώνει την ανωτερότητά του, να κοκορεύεται για ό,τι στάθηκε ικανός να απολαμβάνει ως διάλυση, και να μένει σύγκαιρα ατάραχος, αυτό ξεπερνάει τα όρια του γελοίου, προσβάλλει, όπως θα έλεγε ο Σίλλερ, την έβδομη ημέρα της Δημιουργίας.
Όλα σε τούτο τον τόπο είναι υπό διάλυση ή ήδη διαλύθηκαν. Και η πλάστιγγα φαίνεται να γέρνει προς τη μεριά των ολίγιστων πραγματικά ανήσυχων. Όλες οι στέγες έχουν γκρεμιστεί. Ιδέες και αξίες απέμειναν παροπλισμένες και ανεπίκαιρες κι έχασαν την το έρμα τους, την οργανική ευστάθειά τους.
Και πολλοί Ελληνες κατάντησαν σκλάβοι της ευτέλειας, ανίκανοι να λυτρωθούν από τη πολιτική βλακεία και πονηρία, τα γελοία πάθη, ιδιοτέλειες χωρίς περιεχόμενο και ουσιαστική δικαίωση, εξευτελιστικές κοινωνικές αναπηρίες.
Ελπίδα; Αν υπάρχει ελπίδα; Ταυτισμένη με τη σημερινή πραγματικότητα; Όχι βέβαια. Όσο βλέπουμε την ποιότητα της πολιτικής να αντανακλάται στο κρύσταλλο της κοινωνικής αφέλειας και βλακείας ενίοτε. Μια πολιτική που προβάλλει από την καιροσκοπία, τον συμβιβασμό, τη δημοκοπία, την οσφυοκαμψία, που είναι η μοίρα κάθε προσαρμογής.
Τι λοιπόν θα ενσαρκώνει αύριο την ελπίδα; Η ελπίδα του καιρού μας - με τη σημασία της ανώτερης, όχι της πρακτικής προσδοκίας - θα εκπηγάσει από τα δεδομένα της αφύπνισης της κοινωνίας. Η πίστη μιας εποχής ξεπηδάει αυτοδύναμα από τα σπλάχνα της. Διαφορετικά θα αρκεστούμε στο κυνήγι της χίμαιρας.
Ο τρώσας και ιάσεται. Όσο η κοινή συνείδηση παραμένει εγκλωβισμένη σε πολιτικές μυθοπλασίες, ο Εγελος θα δικαιώνεται.