 |
| Ichigo121212 / pixabay |
Παρουσιάζει κάτι το αναπότρεπτο, γιατί ακολουθεί μια διαλεκτική προσδιορισμένη από την πολιτική ανικανότητα και γελοιότητα. Και σε καμία εποχή όσο σ' αυτήν εδώ δεν έχουν ανάγκη οι Ελληνες τόσο έντονο το πάθος της συνταγής. Για τον πολύ απλό λόγο πως άλλοτε είχανε μια σχετική επίγνωση της ολκής των αδιεξόδων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Σήμερα επαναπαύονται στους εξ' επαγγέλματος επιφορτισμένους με την εξεύρεση λύσεων. Και ζούνε με υποκατάστατα: κάθε λογής μύθοι, ψευδαισθήσεις, ισάριθμες διαφυγές και προσδοκίες.
Σε τούτη τη χώρα αισθητοποιείται καλλίτερα από οπουδήποτε αλλού ο αντιφατικός χαρακτήρας των πραγμάτων και των αντιδράσεων. Η αντίφαση είναι γενικότερο γνώρισμα. Και στην αντίφαση ακριβώς καταφαίνεται ο προβληματικός χαρακτήρας και της κοινωνίας.
Ξεκινώντας από τα μειονεκτήματα μιας κοινωνίας, φτάνουμε στις αντιφάσεις της. Ξεκινώντας από τα πλεονεκτήματά της, φτάνουμε πάλι στις αντιφάσεις της. Ο καθημερινός Ελληνας σταματάει στα πλεονεκτήματα, ενώ, ασύνειδα, πληρώνει και τις αντιφάσεις. Ο αναλυτικός νους ωστόσο ζυγιάζει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και βλέπει, ανήσυχα, τα μειονεκτήματα να ακολουθούν γεωμετρική πρόοδο.
Η βιομηχανία της πολιτικής, λόγου χάρη, έχει έργο της να προβάλλει τα πλεονεκτήματα. Τα μειονεκτήματα τα υπογραμμίζουν κάτι περιθωριακοί της διανόησης που είτε δεν φτάνει στο σύνολο η φωνή τους είτε, όταν φτάνει, μοιάζει ενοχλητική, γκρινιάρικη ή και γραφική.
Σε τούτη τη χώρα μιας ξεπερνάει ο χείμαρρος των γεγονότων. Και το χειρότερο είμαστε ακατεύθυντοι. Υπάρχει βέβαια η ανησυχία. Και η αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση αποτελεί μια στέρεα ψυχολογική μαρτυρία. Δεν αποτελεί και βάση για ένα πιστεύω.