Πριν μερικές ημέρες αναβλήθηκε για πολλοστή φορά η δίκη του Κώστα Πάσσαρη για τη δολοφονία των αστυνομικών κατά την σκηνοθετημένη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με τους συγγενείς των θυμάτων, η Ελλάδα δεν πολυκαίγεται να τον φέρει πίσω αφού εκεί που βρίσκεται είναι μια χαρά φυλαγμένος.
Του Στρατή Μαζίδη
Η περίπτωση του Πάσσαρη είναι ιδιάζουσα, ιδιαίτερα όταν τα τελευταία χρόνια διαβάζουμε για αυτόν μέσα από τα λόγια του αρχιμανδρίτη Γερβάσιου που τον επισκέπτεται τακτικά στις φυλακές. Ο άλλοτε σκληρός και αδίστακτος κακοποιός εμφανίζεται μετανοημένος κι επιθυμεί κάποια στιγμή να ασκητέψει στο Αγιον Ορος. Πολλοί θα γελούν με αυτό, ωστόσο το συναξάρι έχει πολλές περιπτώσεις αγίων που αρχικά ήταν φοβεροί εγκληματίες όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας, ο άγιος Βάρβαρος, ο Απόστολος Παύλος, διώκτης του Χριστιανισμού, με συμμετοχές σε λιθοβολισμούς μέχρι τη μεταστροφή του και φυσικά ο ληστής πάνω στον σταυρό που είναι ο μόνος σίγουρος ο οποίος βρίσκεται στον Παράδεισο.
Ο Πάσσαρης γεννήθηκε από μια νεαρή Ρουμάνα και έναν Ελληνα πατέρα μόλις 17 ετών. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν μόλις έξι χρονών. Συνεπώς εξαρχής το κλίμα στράβωσε. Δεν υπήρχε το σταθερό περιβάλλον. Οι πρώτες στραβές και κίνδυνοι τον μετέτρεψαν σε ένα αγρίμι, άλλωστε πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχοντας χάσει τη μητέρα του τόσο νωρίς αισθανόταν μια μορφή αδικίας.
Κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι. Οι πρώτες παραβατικές συμπεριφορές, τα μπες-βγες στα αναμορφωτήρια που το μόνο που δεν κάνουν είναι να αναμορφώνουν, και ο Πάσσαρης ακολούθησε ένα δρόμο που είχε πολύ αίμα, θάνατο και θλίψη.
Στη Ρουμανία όμως του κόπηκε η μαγκιά όταν συνελήφθη για φόνο που έκανε. Εκεί φάνηκε πως τα πράγματα δεν είναι χαλαρά όπως στην Ελλάδα. Ο Πάσσαρης περπατούσε με αλυσίδες στα πόδια και τον κρατούσαν δέκα. Οι δε φυλακές της Γκέρλα όπου βρίσκεται σήμερα, είναι σε μεγάλο βαθμό υπόγειες. Φαίνεται πως ο Πάσσαρης διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να κάνει στη Ρουμανία τα κόλπα του Κορυδαλλού συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα και ως συνέπεια κέρδισε χρόνο. Χρόνο να ηρεμήσει και να ημερέψει από αγρίμι που ήταν. Η ταραγμένη ψυχή του ανθρώπου που σκόρπισε πόνο, ηρέμησε. Βρήκε τρόπο να κάνει ειρήνη. Ενδεχομένως συνάντησε το Θεό στα υπόγεια της φυλακής, κάτι που ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται όταν είσαι στην απομονώση.
Ο πατήρ Γερβάσιος, γνωστός ως άγιος των φυλακισμένων αναφέρει:
«όταν ήρθε τρέμαμε να μην τον συναντήσουμε, γιατί φοβόμασταν να μη μας πνίξει. Τώρα το έχουμε καύχημα, καμαρώνουμε και υπερηφανευόμαστε αν μπορέσουμε να μιλήσουμε μαζί του, γιατί ήταν λύκος και έγινε αρνάκι»
Ο Πάσσαρης διαβάζουμε ότι προσεύχεται πολύ και θέλει να ασκητέψει στο Αγιο Ορος. Δε γνωρίζω αν θα αξιωθεί κάτι τέτοιο, ωστόσο εδώ και χρόνια πλέον ζει ως ασκητής υπό δύσκολες συνθήκες. Το αν μετανόησε ή όχι, προσωπικά θέλω να το πιστεύω, το γνωρίζει μόνο ο Θεός. Στη Ρουμανία του δόθηκε αυτή η δυνατότητα λόγω συνθηκών. Στη Ρουμανία συνέβη αυτό που δε γινόταν στην Ελλάδα. Δεν μπόρεσε να δραπετεύσει από την πραγματικότητα από την οποία προσπαθούσε μέσω του λάθος δρόμου να ξεφύγει. Η είσοδος του ληστή στον Παράδεισο είναι άλλωστε ένα μήνυμα ελπίδας προς όλους, αρκεί βέβαια η μετάνοιά μας να είναι αληθινή και όχι υποκριτική. Ο Θεός δεν ξεγελιέται...