Παρακολουθώντας ΟΛΑ τα σημερινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για τα χθεσινά βίαια γεγονότα της Θεσσαλονίκης, για πολλοστή φορά διαπίστωσα την «ύποπτα» αποσπασματική και εν τέλει φιλοκυβερνητική παρουσίασή τους ή στην καλύτερη περίπτωση τον βαθύ ερασιτεχνισμό των ρεπόρτερ.
Παρότι αυτόπτης μάρτυρας, δανείζομαι μια απλή περιγραφή των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ γεγονότων στο χθεσινό συλλαλητήριο, (απαλείφοντας κάποιες αξιολογήσεις-εκτιμήσεις, κι ας με συγχωρέσει γι αυτό ο φίλος Μιχάλης Χατζηπέτρου).
«Ήταν με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις από αστυνομικούς κύκλους (…) πάνω από 60 χιλιάδες λαού. Δεν υπήρχε συντονισμός, αλλά ούτε πολιτική στόχευση συγκεκριμένη (…). Παρόλα αυτά το συλλαλητήρια ήταν μεγαλειώδες γιατί εκεί βρισκόταν το ζωντανό λαϊκό σώμα, ο δραγουμάνος του Θεού, όπως λέει κι ο μεγάλος μας ποιητής ο Γκάτσος. Νέοι, νέες, αρειανοί και παοκτσήδες, γυναίκες και παιδιά, μεσήλικες, γερόντισσες παπάδες, καλόγριες, ροκάδες, κι εθνοφρικιά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι χωρίς οργάνωση επί πεντέμισι ώρες αντιστεκόντουσαν στα αριστερά ματ που είχαν εντολή πάση θυσία να διαλύσουν το συλλαλητήριο (…). Μέχρι τις 9 οι τόνοι χημικών που έριχναν γυρνούσαν κατά πάνω τους γιατί ο άνεμος φυσούσε προς τον χώρο της Έκθεσης και του Βελλίδειου.
Γύρω στις 9 που άλλαξε ο άνεμος ξεκίνησαν την τελική επίθεση. Τόνοι χημικών ξανά κρότου λάμψης. Ο κόσμος τα πήρε στο κρανίο. Νοικοκυραίοι και πιτσιρικάδες ξήλωσαν πλακάκια για να αντιμετωπίσουν τους σιδηρόφρακτους συριζαίους Ματατζηδες φωνάζοντας «Πίσω φασίστες». Άντεξαν τρεις επιθέσεις. Στο τέλος υποχώρησαν στον Λευκό Πύργο στην Μητροπόλεως και στην Παλιά Παραλία. Εκεί ξαναεπιτέθηκαν τα Μάτ ρίχνοντας χημικά και κρότου λάμψης μέσα στα σουβλατζίδικα και στα καφέ. Συγκλονιστικές στιγμές : Η γερόντισσα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει αλλά δεν άφηνε την Σημαία. Ευτυχώς είχαμε μαλόξ σε σπρέι την ψεκάσαμε και την σώσαμε. Τον έξαλλο εικοσιπεντάρη που φώναζε. «Μας τα πήρατε όλα. .μισθούς συντάξεις δικαιώματα. .Τι μας έμεινε να ελπίζουμε. .Η Ιστορία μας. .κι αυτήν ρε κουφάλες την πουλάτε Ε..Όχι ρε, ως εδώ».
Μέχρι τις δέκα και μισή μας κυνηγούσαν μέχρι την Αριστοτέλους, όπου με λύσσα έριξαν τις τελευταίες κρότου λάμψης και τα τελευταία χημικά. (…). Κι εμείς του Κινήματος Άρδην ήμασταν εκεί. Κομμάτι του κι εμείς.»