Δεν επαγγέλλομαι τον επαίοντα και πιστεύω, απεναντίας, πως δεν αλλάζουμε συνήθειες, ήθη και στάση ζωής με το ρόπαλο. Ομως, τίποτα αφελέστερο από το να νομίζει κανείς πως μπορεί να έχει γνώμη για όλα κι ότι η εξυπναδίστικη αντίληψη προσδιορίζει τη διάχυτη κι έντονη παρουσία του στον ευρύτερο κοινωνικό σου περιβάλλον.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Οι λόγοι που παράγουν τη γνώμη είναι βαθύτεροι και ταυτίζονται με τη σύνεση και τη γνώση, με την εμπειρία και την αξιολογική ικανότητα, κι αν ανατρέξει κάποιος στην πηγή, στους γενεσιουργούς λόγους, θα καταλάβει ότι η νεοελληνική τούτη συνήθεια, έχει το μερίδιο του λέοντος στη παθογένεια της ελληνικής πραγματικότητας. Και δεν χρειάζεται κάποιος να το παρατηρήσει αυτό, παρακινούμενος από προκατάληψη ή οργανική αφέλεια.
Μας αρέσει η μεταμφίεση του αληθινού, γιατί δεν μπορούμε να αντικρίσουμε το αληθινό με τη γυμνότητα του. Μια νοσηρή στάση αναγόμενη στην αρμοδιότητα της ψυχοπαθολογίας. Ο νεοέλληνας μαστίζεται από έναν οίστρο έκφρασης της γνώμης του, ανεξάρτητα από τις εσωτερικές του αντιφατικότητες και περιπλοκές , που συνθέτουν ένα σύνολο, μιαν οντότητα περιορισμένης ευθύνης...
Μόνο που ο οίστρος γενικά προυποθέτει ύψωση της εσωτερικής θερμοκρασίας. Η ψύχωση μπορεί να είναι και παράκρουση ψυχρή. Και η διατύπωση γνώμης με τόση επιπολαιότητα, ακόμη και με το θράσος της έλλειψης στοιχειώδους γνώσης, έχει μετατραπεί σε τούτη την κοινωνία σε κύμα ομαδικής μωρίας, ιδιαίτερα στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τι τα θέλετε! Οι άνθρωποι δοκιμάζονται, αλλά δεν διδάσκονται. Γινόμαστε έτσι αξιολύπητοι, αλλά όχι αξιοθαύμαστοι, όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Τα τελευταία χρόνια σε τούτη την κοινωνία ευδοκιμεί η πολυγνωμία, όχι η σύνεση και η πραγματική αξιολόγηση των πραγμάτων, με αποτέλεσμα η πολιτική θρασύτητα να προσλαμβάνει διαστάσεις εθνικού δράματος.
Υπάρχει κάτι βαθύτερο από το νοσηρό αδιέξοδο της οικονομίας. Υπάρχει το πείραμα της απελπισίας. Είναι μια σύντμηση βολική και ελλειπτική. Η οικονομική κρίση δεν δημιούργησε μόνον δικές της πληγές, έφερε στο φως κι άλλες, που υπέβοσκαν.
Ο σκεπτόμενος Ελληνας από πολύν καιρό, είχε το αίσθημα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι βαθιά στις ρίζες του πολιτισμού του, της στατικής κοσμοθεωρίας του, της βιοθεωρίας του, δούλευε ασταμάτητα, σκοτεινά, τις ροκάνιζε. Μια ανησυχία, μια αμφιβολία, ένα αίσθημα αστάθειας μέσα σ' ένα σύνολο που θα το ήθελε στερεό κι αυταπόδεικτο.
Σε τούτη την κοινωνία τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, η σοφία των αιώνων ωστόσο δε αποφέρει. Η οικονομική κρίση επιτάχυνε κάτι βαθύτερο, μονιμότερο, κάπως συγκεκαλυμμένο πριν, πέραν της γνώμης του νεοέλληνα επί παντός επιστητού, κάτι που πιστοποίησε την αταραξία των θεσμών και τη αδράνεια της αυταπάτης.