ANDREI MARTYANOV, Unz Review, SEPTEMBER 4, 2018•
[Eξαιρετικά ενδιαφέρον, επίκαιρο, τεκμηριωμένο και πειστικό το κατωτέρω άρθρο-απάντηση στον Αμερικανό καθηγητή Πωλ-Γκρεγκ Ρόμπερτς και σε όσους αντικειμενικούς και καλόπιστους παρατηρητές των διεθνών εξελίξεων απορούν, διερωτώνται και συχνά εξοργίζονται με την στωικότητα, την αταραξία, την χριστιανική εγκαρτέρηση, (ή τον ενδοτισμό και την δειλία;) με την οποία η ρωσική ηγεσία αντιπαρέρχεται τον ασταμάτητο οχετό των ύβρεων, των προκλήσεων, των προπηλακισμών και των «κυρώσεων» από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους των –που εξακολουθεί να αποκαλεί «εταίρους» . To άρθρο είχε προηγηθεί των τελευταίων «κρουσμάτων», αλλά η προκλητικότητα του αινίγματος και η σφοδρότητα των αντιδράσεων, που κορυφώθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο με την συμφωνία Ερντογάν-Πούτιν στο Σότσι, για το πάγωμα της επιχείρησης απελευθέρωσης του Ιντλίμπ και πήρε δραματικούς τόνους με την κατάρριψη του ρωσικού Ιλιούσιν-20 με ισραηλινό «στρατήγημα», το κατέστησε εξαιρετικά επίκαιρο. Πρώην αξιωματικός του Σοβιετικού Ναυτικού και τώρα διευθυντής αμερικανικής εταιρίας διαστημικής τεχνολογίας, ο Αντρέϊ Μαρτιανώφ έκανε σχετικώς πρόσφατα την εμφάνισή του στο προσκήνιο της στρατηγικής ανάλυσης και γεωπολιτικής, πρώτα με την ιστοσελίδα του «Αναμνήσεις από το Μέλλον» και έπειτα με το σύγγραμμά του «Χάνοντας την Στρατιωτική Υπεροχή: Η Μυωπία των αμερικανικών στρατηγικών σχεδιασμών». Και αμέσως καθιερώθηκε ως κορυφαίος στρατηγικός αναλυτής, τουλάχιστον στο πεδίο του Ψυχρού Πολέμου Νο2, ΗΠΑ και Συμμάχων εναντίον της Ρωσίας. Σήμερα έχει καταστεί σημείο αναφοράς και πηγή αναδημοσιεύσεων σε ανεξάρτητα Δυτικά και σε ρωσικά όργανα ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Ιδού τι γράφει:]
Παρουσίαση : Μιχαήλ Στυλιανού
Προτού προχωρήσω αναφερόμενος σε μερικά θέματα που έθεσε ο Πωλ Γκρεγκ Ρόμπερτς στο άρθρο του, εν μέρει απευθυνόμενος σε εμένα και στον Andrei Raevsky ( ή Saker), θέλω να εκφράσω τον βαθύ θαυμασμό μου για τον Δρα Ρόμπερτς, την γενναία πολιτική στάση του και τον πραγματικό –όχι για επίδειξη- πατριωτισμό του. Αποτελεί τιμή και προνόμιο να συνομιλεί κανείς με μιαν τόσο τιμώμενη προσωπικότητα, ακόμη και όταν διαφωνώ μαζί του επί κάποιων πλευρών της γεωπολιτικής πραγματικότητας, όταν αναφέρεται στον τώρα επίσημα 2ο Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας και στην ρωσική στάση σε αυτήν την σύγκρουση. Ο Δρ. Ρόμπερτς γράφει:
Καθώς έκανα τις ίδιες τοποθετήσεις, μπορώ μόνο να χειροκροτήσω τον Μαρτιανώφ και τον Σέϊκερ. Εκεί που μπορεί να διαφωνούμε είναι στην αναγνώριση του ότι το να δέχεσαι ατέλειωτα ύβρεις και προκλήσεις ενθαρρύνει την αύξησή τους μέχρι του σημείου όπου μόνη επιλογή είναι η συνθηκολόγηση ή ο πόλεμος. ΄Ετσι, οι ερωτήσεις για τον Αντρέι Μαρτιανώφ, τον Σέϊκερ, τον Πούτιν και την ρωσική κυβέρνηση είναι: Για πόσο καιρό αποδίδει το να γυρίζεις και την άλλη παρειά; Προσφέρεις και την άλλη πλευρά του προσώπου σου σε ράπισμα όσο χρόνο χρειάζεται για να επιτρέψεις στον αντίπαλο να εξουδετερώσει το πλεονέκτημά σου σε μιαν αναμέτρηση; Γυρνάς και την άλλη παρειά όσο χρειάζεται για να χάσεις την υποστήριξη του πατριωτικού πληθυσμού, λόγω αποτυχίας να υπερασπιστείς την τιμή της πατρίδας; Γυρνάς και την άλλη πλευρά του προσώπου μέχρι που τελικά βρίσκεσαι εξαναγκασμένος να πολεμήσεις ή να υποταγείς; Το υφίστασαι έτσι συνέχεια μέχρι το αποτέλεσμα να είναι ο πυρηνικός πόλεμος;
Εδώ είναι που εγώ και ο Δρ. Ρόμπερτς διαφωνούμε δραματικά στο θέμα της ρωσικής στρατηγικής. Ναι συμφωνώ με τον Δρα Ρόμπερτς ότι, όπως είπε ο Γουίλιαμ Φουλμπράϊτ, « οι λέξεις είναι πράξεις και το ύφος είναι ουσία, εφόσον επηρεάζουν του ανθρώπου τη σκέψη και την συμπεριφορά.» Αλλά ενώ ύβρεις και προκλήσεις είναι δυσάρεστες και σε ορισμένες περιπτώσεις πράγματι επηρεάζουν τον νου και την συμπεριφορά του ανθρώπου, με την σύγχρονη Ρωσία το πράγμα διαφέρει. ΄Εχω ήδη εκθέσει κάποιες βασικές αρχές της ρωσικής, εδώ here at Unz Review, θα επεκταθώ λίγο περισσότερο απαντώντας στην αναμφισβήτητα σημαντική ερώτηση του Δρα Ρόμπερτς.
Ο κλασικός Ρώσος συγγραφέας παραμυθιών του 19ου Αιώνα Αντρέγιεβιτς Κριλώφ, ανάμεσα σε πολλά εξαιρετικά παραμύθια, τα οποία μαθαίνουν τα παιδιά στην Ρωσία στο μάθημα της λογοτεχνίας και τα οποία φέρνουν μαζί τους και σε ώριμη ηλικία στον 20ο Αιώνα, έχει ένα που περιγράφει τέλεια την σημερινή γεωπολιτική πραγματικότητα. Το παραμύθι λέγεται «Η Γάτα και ο Μάγερας» και ιστορεί πως ένας μάγειρας αποκαμωμένος από την δουλειά, εμπιστεύεται το ψημένο κοτόπουλο στην γάτα του για να το προστατέψει από τα ποντίκια και ήσυχος πάει στην ταβέρνα. Γυρίζοντας βλέπει την γάτα-φύλακα να έχει φάει το περισσότερο κοτόπουλο και την αρχίζει στις φωνές. Την βρίζει, την μαλώνει, την λέει κακιά, ασυνείδητη, άπιστη, αφιλότιμη, σε έναν ατέλειωτο φιλιππικό μονόλογο. Οι τελευταίες αράδες του παραμυθιού συνοψίζουν λακωνικά την κατάσταση:
Αλλά ενώ αυτός δεν έπαυε να λέει, η γάτα ξεκοκάλισε το κοτόπουλο ως το τέλος. Τώρα έχω να πω σ’ αυτόν τον Μάγερα κάτι που να γράψει για να το θυμάται: Για να μην σκορπάς τσάμπα τα λόγια σου, βάλε μπροστά την δύναμή σου.
Και εδώ είναι ο κόμπος: Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτήν την δύναμη εναντίον της Ρωσίας χωρίς να αφανιστούν οι ίδιες, ενώ η Ρωσία, όπως αυτή η παροιμιώδης γάτα, εξακολουθεί να ξεκοκαλίζει μέσα στον θόρυβο από φωνές και τίποτα άλλο. Αυτή η πραγματικότητα αρχίζει να γίνεται αντιληπτή, κατά τρόπο απελπιστικό όσο και ανήμπορο, από πολλούς στην Ουάσιγκτον. Καθώς σημειώνει ο Graham Alison:
Οσοδήποτε διαβολική, καταστροφική, άπιστη, και αν είναι η Ρωσία και οσοδήποτε και αν της αξίζει στραγγαλισμός, η ωμή πραγματικότητα είναι πως δεν μπορούμε να την σκοτώσουμε αυτήν την μπάσταρδη χωρίς να αυτοκτονήσουμε.
Αυτό αποτελεί κάποια πρόοδο το 2017 τελικά, όταν «ευϋπόληπτα» μέλη του αμερικανικού γεωπολιτικού «ακαδημαϊκού κόσμου» αρχίζουν να βλέπουν τουλάχιστον κάποια όρια στην – άλλωστε υπερεξογκωμένη εξ αρχής- ισχύ τους. Αυτό ΕΙΝΑΙ πρόοδος, όταν αναλογισθούμε που ήταν ο κόσμος ακόμη και το 2013.
Παρά το γεγονός ότι η Ρωσία μετέβαλε σε σφουγγαρόπανα τους Γεωργιανούς λακέδες των πατρώνων της παγκοσμιοποίησης το 2008, οι συνωμότες της παγκοσμιοποίησης στην Ουάσιγκτον πάλι δεν την πήραν στα σοβαρά. Ως και το20014 κάθε λογής «στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες» παρουσίαζαν πλήθος σενάρια όπου νικηφόρες αμερικανικές και Νατοϊκές δυνάμεις συνέτριβαν ένα συμβατικό ρωσικό στρατό στην Ουκρανία. ΄Ηταν μια ομοιοπαθητική θεραπεία μπροστά στην κεραυνοβόλο ρωσική επιχείρηση στην Κριμαία, που προκατάβαλε και απέτρεψε τις αμερικανικές κινήσεις για την μετατροπή της Κριμαίας σε βάση του ΝΑΤΟ.
Το απαντητικό χτύπημα της Ρωσίας αιφνιδίασε τους πάντες. Πόσο γρήγορα πολλοί ξεχνούνε σήμερα τι επιτεύχθηκε τότε –κάτι που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί βέβαια σαν προσφορά και της άλλης παρειάς για ραπίσματα. Αν μη τι άλλο, επρόκειτο για ένα βαρύ πλήγμα σε μια υφιστάμενη παγκόσμια τάξη, όταν η Ρωσία πέταξε κάτω το γάντι (της πρόκλησης). ΄Ετσι υπερασπίζεται η τιμή, με πράξεις, όχι με υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Ακολούθησαν οι μεγάλες ήττες των εκπαιδευμένων από τις ΗΠΑ ουκρανικών δυνάμεων στο Ντόνμπας.
Είχα γράψει τον Ιανουάριο του 2015:
Αλλά είναι ήδη σαφές ότι αποτυγχάνοντας να επιτύχουν οποιουσδήποτε αισθητούς πολιτικούς στόχους στην Ουκρανία και στην Ρωσία και προκαλώντας έτσι μιαν μαζική παγκόσμια αναδιάταξη, οι ΗΠΑ υπέστησαν μιαν ήττα. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της ήττας; Ξέρω μόνο ότι είναι ήδη μεγάλες και ότι η ώρα για την αντιμετώπιση της πραγματικότητας έρχεται.
Σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, ζούμε σε έναν μεταμορφωμένο κόσμο και κανείς στις ΗΠΑ, εκτός αν γράφει σε φυλλάδες και δεν νοιάζεται για την υπόληψή του, δεν παρουσιάζει σενάρια με ρωσικές ήττες. Είναι ένας κόσμος σε μετάβαση, όχι απλά σε πολυκεντρικότητα –ζούμε ήδη σε πολυκεντρική πραγματικότητα- αλλά σε ένα κόσμο όπου οι ΗΠΑ έχουν αποτελεσματικά αποτραπεί στις απόπειρές τους να προωθηθούν στην Ευρασία. Σε ένα κόσμο όπου έχουν περιορισθεί να απευθύνουν χαρακτηρισμούς, να εξακοντίζουν ύβρεις και να οργανώνουν προκλήσεις –επειδή δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο.
Κατά κάποιο τρόπο οι λαοί αγνοούν αυτό το γεγονός, μιας δραματικής, ταχείας με ιστορικούς όρους, παρακμής της αμερικανικής δυνάμεως. Η αμερικανική μεταπολεμική ευημερία και επιρροή στηριζόταν κυρίως στο μύθο και στην μπλόφα της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος, η οποία ήταν υποτίθεται ικανή να υποχρεώνει όλους να πειθαρχούν στις οδηγίες και να τρέμουν από τον φόβο της τιμωρίας για την παρεκτροπή. Η Ρωσία αποκάλυψε αυτήν την μπλόφα.
Σήμερα οι αμερικανικές πράξεις αντιπροσωπεύουν συνεχώς πιο έκδηλα τα συμπτώματα μιας φθίνουσας δύναμης, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα χωρίς να παραφρονήσει. Και τείνει να παραφρονήσει, εσωτερικά όσο και στο διεθνές πεδίο. Η μόνη δύναμη που μπορεί να συγκρατήσει αυτήν την αυξητικά παράλογη και επικίνδυνη δύναμη, από του να αυτοκτονήσει παρασύροντας όλους μαζί της στον θάνατο, είναι η απειλή μιας συντριπτικής στρατιωτικής ήττας. Η Ρωσία διαθέτει αυτήν την δύναμη να το κάνει και μέχρι τώρα αυτή η απειλή λειτουργεί.
Ερωτώ, επομένως είναι θεμιτό το κριτήριο για την εκτίμηση της κατάστασης το να συγκρίνεις δυο κράτη στον κόσμο του 2014 και του 2018; Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο είναι θεμιτό αλλά είναι και ο μόνος τρόπος. Με όλες τις αμερικανικές προκλήσεις, τις ύβρεις και την Ρωσία να στρέφει-υποτίθεται-και την άλλη παρειά, οφείλουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Η Ρωσία κερδίζει; Όταν κοιτάξεις την ευρύτερη εικόνα, η απάντηση είναι ανεπιφύλακτα ναι. Και εκδηλώνεται ποικιλότροπα, από την οικονομία, στα στρατιωτικά, στην γεωπολιτική.
Οι σιωνιστές νεοσυντηρητικοί που κυβερνούν στην Ουάσιγκτον είναι ικανοί για το ίδιο λάθος που διέπραξαν ο Ναπολέων και ο Χίτλερ. Πιστεύουν στο «τέλος της Ιστορίας», ότι η Σοβιετική κατάρρευση σημαίνει πως η Ιστορία επέλεξε την Αμερική ως το πρότυπο για το μέλλον. Η αλαζονεία τους υπερβαίνει εκείνην του Ναπολέοντα και του Χίτλερ.
Ούτε ο Ναπολέων ούτε ο Χίτλερ είχαν να αντιμετωπίσουν θέματα πυρηνικής αποτροπής και ούτε ζούσαν σε κόσμο άμεσης διάδοσης της πληροφορίας. Κρίνοντας από τις υστερικές αντιδράσεις αυτών των ίσιων νεοσυντηρητικών και των στρατιωτικών τους «εμπειρογνωμόνων», είτε το 2015 με τα γεγονότα στην Συρία, είτε με την ομιλία του Πούτιν της 1η Μαρτίου στην Ομοσπονδιακή Εθνοσυνέλευση (επίδειξη υπερσύγχρονου ρωσικού οπλοστασίου)- το μήνυμα σημειώθηκε. Η υστερία είναι το πρώτο σημάδι αδυναμίας. Αυτοί οι νεοσυντηρητικοί μπορεί να είναι παράλογοι –τουλάχιστον μερικοί από αυτούς- αλλά ακόμη και αυτοί αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί και υπάρχουν σημεία που δείχνουν πως κάπως αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στην δύναμη της Αμερικής. Στο κάτω-κάτω ο Ναπολέων και ο Χίτλερ προχώρησαν στην Ρωσία όταν είχαν ρίξει την Ευρώπη στα γόνατα. Και είχαν πίσω τους την υψηλή φήμη της Μεγάλης Στρατιάς και της Βέρμαχτ. Οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να κερδίσουν ούτε ένα πόλεμο εναντίον μικρότερου αντιπάλου από το 1950,αν εξαιρέσει κανείς το κυνήγι της γαλοπούλας εναντίον του χονδρικά μειονεκτικού στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν.
Και εδώ είναι η κατάληξή μου: Όντας τέως στρατιωτικός, αναγνωρίζω πλήρως ότι είμαι απλά ένας αρθρογράφος, και όπως οποιοσδήποτε «αναλυτής», δεν έχω πρόσβαση στις καθημερινές άκρως μυστικές ενημερώσεις του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου και της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας στον Πρόεδρο Πούτιν. Ο πατριωτισμός ή ο υπολειμματικός επαγγελματισμός δεν υποκαθιστά την γνώση της καθημερινής κατάστασης που εξασφαλίζουν στον Ανώτατο Διοικητή χιλιάδες επί χιλιάδων ανθρώπων, που ριψοκινδυνεύουν την ζωή τους για να φέρουν την κρίσιμη πληροφορία-κλειδί, έτσι ώστε αυτός να πάρει αυτήν την μία και μόνη σωστή απόφαση που θα προστατέψει τον κόσμο από τον αφανισμό.
Η Ρωσία ξέρει που βρίσκονται σήμερα οι ΗΠΑ. Και όταν κοιτάζω πίσω σε πέντε χρόνια της ιστορίας του κόσμου, βλέπω την Ρωσία σαν την γάτα του παραμυθιού να αποτελειώνει το κοτόπουλο, ενώ αυτοί που υποθέταμε πως θα χρησιμοποιούσαν την δύναμη, δεν μπορούν να το κάνουν και βγάζουν φωνές, αλλά δεν κρατούν μαγκούρα. Αυτό το κοτόπουλο είναι η Pax Americana. Η Ρωσία θα συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει, επειδή αποδίδει και επειδή αυτή ξέρει πώς να διεξάγει πολέμους, ξέρει πώς να αμύνεται και επειδή όλοι ζούμε σε έναν διαφορετικό κόσμο σήμερα, όπως το βλέπει η Ρωσία αλλά όχι οι ΗΠΑ. ΄Ετσι το να υβρεολογείς και να εξαπολύεις μιαν ακόμη άχρηστη ομοβροντία από πυραύλους Τόμαχωκ στην Συρία, ή να «εκπαιδεύεις» τις μαριονέτες σου στην Ουκρανία για στρατιωτικές προκλήσεις είναι το όριο για τις ΗΠΑ και με αυτά δεν εγείρεται θέμα τιμής.