Η παρακάτω ανάρτηση του Χρήστου Δασκαλάκη στο διαδίκτυο περιγράφει μια λυπηρή κατάσταση στην ιστορική γειτονιά της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Ο ίδιος αισθάνεται ελεύθερος πολιορκημένος. Αγανακτισμένος αλλά όχι πρόθυμος να κάνει το χατίρι κανενός!
Πριν λίγο χτύπησε το τηλέφωνό μου. Προειδοποιητική ενημέρωση από φίλη: «μην βγεις έξω, γίνονται επεισόδια στα Εξάρχεια…».
Φυσικά και δεν θα βγω. Όχι γιατί φοβάμαι, αλλά γιατί δεν θέλω να γεμίζω ξανά με θυμό με την απάθεια αρχών και αστυνομίας.
Έβαλα παπούτσια και πήγα μέχρι το Σούπερ Μάρκετ της γωνίας. Ευκαιρία να μαγειρέψω, να ακούσω μουσική και να διαβάσω, σκέφτηκα. Βγαίνω στο δρόμο και στρίβω στη γωνία. Η πόρτα του Σούπερ Μάρκετ κλειστή. Από μέσα μια υπάλληλος που γνωρίζω καιρό μου κάνει νόημα ότι είναι κλειστά. Φοβάται να ανοίξει. Τα ράφια όλα άδεια. Με νοήματα μου μεταφέρει την πληροφορία: «μας έκλεψαν πάλι και κλείνει το κατάστημα οριστικά!»
Κάνω στροφή και επιστροφή σπίτι. Δεν καταφέρνω να μην θυμώσω. Κάθε εβδομάδα και μια ληστεία. Με νύχια και δόντια στηρίζαμε το Σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς για να μην κλείσει.
Μα δεν τα καταφέραμε. Σήμερα, Τρίτη 29 Οκτωβρίου, ένα ακόμα μαγαζί των Εξαρχείων βάζει λουκέτο!
Μπαίνω σπίτι, κατεβάζω τα ρολά και βάζω μουσική. Μπορώ να ζήσω και με γάλα απόψε.
Πριν πέντε ημέρες διέσχισα την πλατεία Εξαρχείων επιστρέφοντας σπίτι από το Μετρό. Στα 50 μέτρα διαδρομής από τη μία άκρη τη πλατείας έως την άλλην, με σταμάτησαν τρία άτομα ρωτώντας με αν θέλω χασίσι ή κοκαίνη. Ούτε που θυμάμαι ακριβώς τις λέξεις τους, από τον τρόμο και την προσπάθεια μου να φανώ χαλαρός.
Η πλατεία, ολόκληρη μύριζε μπάφο. Οι πόρτες των πολυκατοικιών που κοιτάζουν την πλατεία έχουν κάγκελα και η κατάσταση είναι ετοιμοπόλεμη. Ορκίστηκα να μην ξαναπεράσω ποτέ ξανά μετά τις έξι το βράδυ…
Προσπερνώ την δραματική, προσωπική εμπειρία κλοπής στην Καλλιδρομίου, προσπερνώ τη ανάλογη εμπειρία προσωπικού φίλου συγγραφέα που τον έκλεψαν την ώρα που επέστρεφε από το σινεμά Ιντεάλ στο σπίτι του με την απειλή όπλου, προσπαθώ να προσπεράσω και την επίθεση με μαχαίρι στον νεαρό στην Μπουμπουλίνας, πίσω από το Πολυτεχνείο.
Μα πόσα να προσπεράσω;
Και ποια η λύση; Να πουλήσω το σπίτι που έχω ως μοναδικό δώρο των γονιών μου από τότε που ήμουν παιδί; Ένα σπίτι που απέκτησαν με τον ιδρώτα τους και το σπαθί τους; Να μετακομίσω σε άλλη γειτονιά επειδή κανείς δεν μπορεί να με προφυλάξει; Μα τα ίδια γίνονται και στο κολωνάκι, τα ίδια και στην Κηφισιά (έχω ανάλογες εμπειρίες φίλων με ακόμα πιο δραματική κατάληξη). Να φύγω μήπως από την χώρα; Το προτιμώ από το να πουλήσω το σπίτι μου και να γίνω εσωτερικός μετανάστης σε μία χώρα που δεν με θέλει! Μα είναι και αυτό λύση;
Ναι, μπορώ να φύγω από τη χώρα. Και τις γνωριμίες έχω και τον τρόπο και την στήριξη. Και τι θα αλλάξει; Θα είμαι εγώ ο έξυπνος που άφησε πίσω την ψαρωκόσταινα και έφυγε να γλυτώσει; Και οι γονείς μου, οι φίλοι μου, η εδώ δουλειά μου, τα παιδιά, τα βιβλία μου, όσα ονειρεύτηκα να δημιουργήσω;
Ποιον πάω να ξεγελάσω. Περήφανος Έλληνας είμαι. Όχι κατάδικος ή απατεώνας που το βάζει στα πόδια. Και γιατί να φύγω εγώ και να μην φύγουν αυτοί που πληρώνονται μα είναι ανίκανοι να μας προστατέψουν; Γιατί να κλείνουν τα μαγαζιά; Γιατί να ερημώνουν οι πλατείες; Γιατί να φοβάμαι να περπατήσω στην ίδια μου την πατρίδα;
Γιατί όλοι σιωπούν, γιατί πάψαμε να μιλάμε, γιατί μας έχουν σε καταστολή, γιατί τους ψηφίζουμε, γιατί εξακολουθούμε να τους δίνουμε δύναμη με το να συνεχίζουμε να τους ακούμε;
Κλειδωμένος στα 60 μου τετραγωνικά, νιώθω ένας ελεύθερος πολιορκημένος. Δεν πρέπει να βγω έξω. Ένα μαγαζί μόλις έβαλε λουκέτο για πάντα, μια πλατεία είναι αγορά θανάτου, κάποιοι νεαροί ίσως καίνε την πλατεία, κάποιος φίλος έλληνας πολίτης μπορεί να είναι ήδη μαχαιρωμένος από κάποιον μετανάστη που οφείλω να σεβαστώ και ταυτόχρονα να φοβάμαι.
Μα τι σημασία έχει; Αλίμονο σε εκείνον τον Έλληνα που θα χρωστάει 1000 ευρώ στην εφορία ή τη ΔΕΗ. Αυτόν πρέπει να πιάσουμε , αυτόν να τιμωρήσουμε, αυτόν να βγάλουμε στα κανάλια.
Αν κάποιος είναι δικηγόρος σε αυτήν την παρέα, ας μου πει τι κυρώσεις θα έχω αν αρχίσω να περπατώ στη γειτονιά με ένα χασαπομάχαιρο. Όχι για να σκοτώσω κάποιον, προς Θεού. Απλά θα το παίξω αστυνομικός του εαυτού μου. Θα «ντυθώ» βουλευτής ή πρωθυπουργός, άνθρωπος με αξία δηλαδή, και έτσι απροκάλυπτα, θα προσπαθήσω να προστατεύσω τον εαυτό μου για να αισθανθώ ευρωπαίος πολίτης.
Θα περιμένω οδηγίες!
Καλό βράδυ!