 |
| cosmix / pixabay |
Μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα, που ελεύθερα διακυμαίνεται στις αγορές, ποτέ δεν πτωχεύει και ποτέ δεν έχει την ανάγκη να αποταμιεύει χρήματα με σκοπό να τα δαπανήσει στο μέλλον.
Σπύρος Στάλιας
Ανά πάσα στιγμή μπορεί να αγοράσει οτιδήποτε θέλει από την αγορά, υπηρεσία ή αγαθά, που είναι προς πώληση αφού εκδίδει νόμισμα.
Η δημοσιονομική πολιτική (δαπάνες και φορολογία), συνεπικουρούμενη από την νομισματική πολιτική (ύψος επιτοκίων), δεν έχει ως στόχο να έχει πλεόνασμα ή έλλειμμα ή ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ο δημόσιος τομέας, αλλά να επιδιώκει την πλήρη απασχόληση, την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών για το συνόλου του πληθυσμού, την σταθερότητα της αξίας του νομίσματος, και την σταθερότητα των τιμών, δεδομένης της επιθυμίας του λαού (ιδιωτικού τομέα) να δαπανά και να αποταμιεύει και ασχέτως δημοσιονομικού αποτελέσματος.
Με άλλα λόγια, αν ο ιδιωτικός τομέας επιθυμεί να μειώσει τις δαπάνες του και να αποταμιεύσει πιο πολύ, και αν οι εξαγωγές δεν αυξηθούν, τότε η Κυβέρνηση θα πρέπει, για να διατηρήσει την πλήρη απασχόληση, να δαπανήσει και να καλύψει το έλλειμμα δαπανών του ιδιωτικού τομέα, ασχέτως αν αυτό δημιουργήσει ‘ελλείμματα’ στον δημόσιο τομέα.
Άρα, σε μια χώρα εκείνο που έχει σημασία είναι η δαπάνη (ζήτηση) να είναι επαρκής στην οικονομία για να διατηρηθεί η πλήρης απασχόληση και η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για τις ανάγκες ολόκληρου του πληθυσμού.
Ας υποθέσουμε ότι σε μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα, οι εργαζόμενοι που βγαίνουν στην σύνταξη, ποτέ δεν έχουν καταβάλει εισφορές για συντάξεις. Τότε θα δημιουργηθεί πρόβλημα ελλιπούς ζήτησης. Με άλλα λόγια, θα μειωθεί η ζήτηση από αυτούς που μέχρι χθες εξεργαζόντουσαν και τώρα δεν εργάζονται για να δαπανήσουν. Κατά συνέπεια η χώρα, με μειωμένη ζήτηση θα οδηγηθεί σε μείωση της παραγωγής και στην αύξηση της ανεργίας.
Εν τούτοις το κράτος, αφού εκδίδει το δικό του νόμισμα, κάλλιστα μπορεί να βγει στην αγορά και να αγοράσει τα αγαθά και τις υπηρεσίες που έχουν ανάγκη οι συνταξιούχοι και να τους τα διανείμει, και έτσι να μην δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα ανεργίας ή μείωσης της παραγωγής στην οικονομία.
Με άλλα λόγια ο περιορισμός δεν είναι το χρήμα, αφού το χρήμα το εκδίδει το ίδιο το Κράτος, άλλα η δυνατότητα της οικονομίας να παράγει σε επίπεδο πλήρους απασχόλησης. Το πρόβλημα είναι οι πραγματικοί πόροι της οικονομίας και αν αυτούς μπορεί η οικονομία να τους βάλει στην παραγωγική διαδικασία.
Κατά συνέπεια δεδομένων αυτών, οι συντάξεις είναι πάντα εγγυημένες σε ένα κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα ασχέτως εισφορών.
Όπως θα έγινε αντιληπτό το παράδειγμα είχε σαν στόχο να αποδείξει ότι οι συντάξεις είναι εγγυημένες σε ένα κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα όσο φτωχό και αν είναι. Βέβαια, σε όλες τις χώρες, που εκδίδουν το δικό τους νόμισμα, φυσικά καταβάλλονται εισφορές, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία του παραδείγματος, γιατί οι εισφορές καταβάλλονται για λόγους δικαιοσύνης, γιατί με βάση αυτές γίνεται η κατανομή του ΑΕΠ που προορίζεται για τους συνταξιούχους και όχι για να υπάρχει το χρήμα στο μέλλον.
Το μέρος του ΑΕΠ που προορίζεται για τους συνταξιούχους, δηλαδή πόση υγεία θα τους δώσουμε, πόσα προϊόντα καταναλωτικά, πόση διασκέδαση κτλ, αποτελούν το πραγματικό κόστος της οικονομίας και όχι το χρήμα.
Συνοψίζοντας, μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα, που διακυμαίνεται ελεύθερα στις αγορές, κάθε μήνα θα μπορεί εγγυημένα να καταβάλει αξιοπρεπείς συντάξεις στους συνταξιούχους και να παρέχει την αναγκαία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Οποίος σας πει ότι αυτό δεν είναι σωστό ή ανοητος είναι, ή δεν γνωρίζει το θέμα ή κάτι άλλο ιδιοτελές εξυπηρετεί.
Τι γίνεται τώρα; Εδώ η λογική με το ευρώ είναι διαφορετική. Οι Θεσμοί και τα Μνημόνια κάνουν τα πράγματα χειρότερα.
Επιβάλουν στο κράτος, που θα πρέπει να μειώσει τις δαπάνες του και να αυξήσει την φορολογία, συνταγή καταστροφής, να αποταμιεύει για τους μελλοντικούς συνταξιούχους και κάνουν μελέτες για το πόσο θα πρέπει να μειωθούν και άλλο οι συντάξεις, για να έχουμε πιο πολύ χρήμα στο μέλλον, με λιγότερες απολαβές, για πιο πολλούς συνταξιούχους, ενώ ταυτόχρονα λόγω των επιπρόσθετων φορολογιών και μείωσης των κρατικών δαπανών, το ΑΕΠ μειώνεται, η χώρα έχει αποαγροτοποιηθεί και αποβιομηχανοποιηθεί και τα έλλειμμα αυξάνονται.
Έτσι αυτά που λέγονται με το αν θα κοπούν ή δεν κοπούν οι συντάξεις είναι ένα αισχρό και ανήθικο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη των απόμαχων της εργασίας. Το παιχνίδι αυτό θα τελειώσει αργά, δηλαδή την επόμενη μέρα των εκλογών, όποτε αυτές γίνουν ή γρήγορα, δηλαδή ως το τέλος του έτους, και θα κοπούν όπως ο νόμος που ψηφίστηκε ορίζει.
Δυστυχώς οι Έλληνες έχουν κολλήσει με το ευρώ και δεν έχουν κατανοήσει ότι όσο η χώρα είναι στο ευρώ, η Ελληνική Κυβέρνηση ίσως θα μπορεί να βρίσκει κάποιο τρόπο πληρωμής ελαχίστων συντάξεων, αλλά καμία Ελληνική Κυβέρνηση δεν θα μπορέσει, ποτέ μα ποτέ, να εγγυηθεί την ιδία ποιότητα ζωής στους συνταξιούχος με πραγματικούς όρους και σε βάθος χρόνου και ας κάνει όσες θέλει σοφές αναλογιστικές μελέτες.
Οι Έλληνες σοβαρά πρέπει να αποφασίσουν πια τι θέλουν.
Ευρώ και φτώχεια ή Εθνικό Νόμισμα και πρόοδο.