 |
| Skitterphoto / pixabay |
Η απαισιοδοξία που μου προσάπτεται δεν έχει σχέση με την κρίση - ούτε με τα αρνητικά μεγέθη της χώρας μας. Οι κρίσεις έρχονται και παρέρχονται, προκαλούνται από τα σφάλματα που γίνονται στις οικονομίες και στις κοινωνίες, ενώ λειτουργούν διορθωτικά - εάν χειριστούν βέβαια σωστά, χωρίς να ξεφύγουν από τον έλεγχο.
Η απαισιοδοξία μου έχει σχέση με τους Έλληνες, ιδίως με αυτούς που κυβερνούν τη χώρα, καθώς επίσης με τις οικονομικές ελίτ που τους στηρίζουν - λιγότερο με εκείνους που έχουν διαφθαρεί στα χρόνια της ευημερίας, που χρεώθηκαν αλόγιστα και που σήμερα υποφέρουν τα πάνδεινα, χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης. Ελπίζω δε να αποδεχθεί πως δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο σε όλα τα άλλα κράτη, όπως στην Ιταλία - σε μία χώρα με έναν υπερήφανο λαό που δεν υποτάσσεται εύκολα.
Οι Ιταλοί γνωρίζουν άλλωστε ότι, όπως ο πατριωτισμός σε έναν συμβατικό πόλεμο φαίνεται από την προθυμία των ανθρώπων να πολεμήσουν αμυνόμενοι για την πατρίδα τους, έτσι σε έναν οικονομικό πόλεμο από την αντίστοιχη προθυμία τους να την στηρίξουν με όλα τα υλικά μέσα που διαθέτουν. Για παράδειγμα, (α) αγοράζοντας με τις αποταμιεύσεις τους ομόλογα από τους ξένους - για να μην εκβιάζεται η κυβέρνηση τους που δείχνει έντιμη και που δεν είναι διατεθειμένη να σκύψει το κεφάλι στη Γερμανία προδίδοντας τους, (β) επιλέγοντας συνειδητά να αγοράζουν μόνο ιταλικά προϊόντα και (γ) σαμποτάροντας τα προϊόντα των χωρών που τους εξευτέλισαν, απορρίπτοντας τον απόλυτα λογικό προϋπολογισμό που κατέθεσαν στις Βρυξέλλες.
Εάν ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο, θα κερδίσουν σίγουρα τη μάχη, διατηρώντας την εθνική τους υπερηφάνεια και την ανεξαρτησία τους - ενώ θα τεκμηριώσουν πως οι πόλεμοι δεν κερδίζονται από τους κυβερνώντες, αλλά από τους κυβερνωμένους, αρκεί οι πρώτοι να μη συμπεριφερθούν ενδοτικά και οι δεύτεροι να ενεργήσουν πατριωτικά, όχι στα λόγια όπως αρκετοί από εμάς τους Έλληνες, αλλά στην πράξη. Θα φανεί επί πλέον πως πάντοτε υπάρχουν λύσεις, αρκεί να είναι ένας λαός αποφασισμένος και όχι τρομοκρατημένος, με αποτέλεσμα να ποδοπατείται από τους πάντες - υπερήφανος και όχι δουλοπρεπής, γνωρίζοντας πως πρέπει να τοποθετεί το ατομικό του συμφέρον μετά από το συλλογικό του Έθνους του.
Εμείς οι Έλληνες χάσαμε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Έθνους μας, μέσα από τη διαφθορά που κυριάρχησε - ενώ από ένα χρονικό σημείο και μετά θεοποιήσαμε την κατανάλωση, επιδιώκοντας την με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Θυσιάσαμε δε στο βωμό της τα ιδανικά μας, τα πιστεύω μας, την υπερηφάνεια και την αγάπη μας για την ελευθερία - εκλέγοντας μεταξύ άλλων κυβερνήσεις που κατάφεραν να μας οδηγήσουν σε μία απίστευτη καταστροφή, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Ακόμη χειρότερα, δυστυχώς δεν διορθώσαμε τα λάθη μας παρά το ότι βρισκόμαστε στην άκρη του γκρεμού - σπαταλώντας δέκα ολόκληρα χρόνια κρίσης. Ας ελπίσουμε πως οι Ιταλοί δεν θα κάνουν το ίδιο, οπότε δεν θα δικαιωθεί η γερμανική θηριωδία.