 |
| Wokandapix / pixabay |
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό αμέσως μετά το θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου στην Αθήνα, ο οποίος εισερχόμενος σε κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της πόλης και μετέπειτα με το θάνατό του έγινε το πρόσωπο αναφοράς και παρενθετικής αντιπαράθεσης από την πολιτεία αλλά και από τις οργανώσεις των ομοφυλοφίλων όπου και άνηκε, και τους οροθετικούς.
Της Πωλίνας Ανυφτου
Πρωτοδημοσιεύθηκε στη "Φωνή της Πάφου" (29-9-2018)
Ξαφνικά μια λάμψη βγήκε στην κοινωνική ζωή όπου ο άνθρωπος ο οποίος ξεψύχησε μπροστά στις κάμερες ήταν το απόλυτο θύμα ώστε να ενσαρκωθεί στο πρόσωπο του το μένος της κοινότητας του ομοφυλοφίλων και των οροθετικών για την απόρριψη και τον κοινωνικό ρατσισμό που δέχονται. Από την άλλη δε στην επιφάνεια για μια ακόμη φορά βγήκε η άδικη και αισχρή αντιμετώπιση των ομοφυλοφίλων και των οροθετικών ως νοσούντων και πασχόντων και μη συμπορευόμενων με το κοινωνικό σύνολο.
Από τα πιο πάνω τίποτα δε με ξαφνιάζει, με τρομάζουν όμως και οι δύο απόψεις και τα δύο άκρα του κοινωνικού ιστού που δεν φαίνεται να προσεγγίζουν την τομή της συνύπαρξης. Από τη μια οι οργανώσεις των ομοφυλοφίλων οι οποίες το μόνο που πράττουν διαχρονικά είναι να ασχολούνται μόνο με τα δικαιώματα τους και να απαιτούν ακόμα παραπάνω ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει λόγος. Ντύνονται τη στολή του κοινωνικού περίγυρου και χλευάζουν τα άλλα κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά ζητήματα λες και αποτελούν το επιούσιο προλετάριο μιας κοινωνικής επανάστασης που ούτε και οι ίδιοι έχουν καν αρχίσει.
Έχει καταντήσει εξαιρετικά κουραστικό να βλέπουμε ανθρώπους να δηλώνουν δημόσια πως είναι ομοφυλόφιλοι, οροθετικοί και δεν δίνουν καμία αξία στο τι πιστεύει το σύνολο για την ταυτότητα και τις τοποθετήσεις τους. Αλήθεια αν όντως τις είναι τόσο πειθαρχημένος στις απόψεις του γιατί να χρειάζεται να το μοιραστεί παραπέρα το θέμα της ταυτότητας του; Πού είναι οι οργανώσεις των ομοφυλοφίλων και των οροθετικών στα υπόλοιπα κοινωνικά ζητήματα και μόνο υπάρχουν σε ανάλογες περιπτώσεις όταν απέχουν από την κοινωνία ως σύνολο;
Η άλλη όψη δεν είναι καθόλου υγιής επίσης! Μια κοινωνία που πιστεύει πως η ομοφυλοφιλία είναι νόσος και το να είσαι οροθετικός δεν έχεις δικαίωμα στη ζωή φανερώνει την αισχρότητα των ηθών. Έχει συνδεθεί το οροθετικός με τη σεξουαλική ανωμαλία και η ομοφυλοφιλία με την κατωτερότητα, τα άτομα αυτά γίνονται περίγελος και ακόμη και το οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορεί να τα δεχθεί. Πόσες φορές παιδιά που παραδέχθηκαν την ομοφυλοφιλία τους δεν τους πέταξαν από το σπίτι; Πόσες φορές ακόμη και στα 40 τους δεν το παραδέχθηκαν στους δικούς τους; Πόσες φορές ζουν με διπλό πρόσωπο και μια ζωή που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αυτή του εσωτερικού εγκλεισμού και της παραφροσύνης; Ξενιτεύονται, παντρεύονται και κάνουν παιδιά για να ευχαριστήσουν τους γονείς και να ξεφύγουν από τον κοινωνικό κατατρεγμό, όμως ακόμη και τότε αποδοχή δεν βρίσκουν.
Το ότι έχουμε φτάσει σήμερα να μιλάμε για τα αυτονόητα δικαιώματα συνανθρώπων μας, το ότι έχουμε φτάσει σήμερα να συζητάμε ότι οι ομοφυλόφιλοι εκτός από την σεξουαλική τους ταυτότητα έχουν και κοινωνικές υποχρεώσεις φανερώνει το μη συμπαγές του κοινωνικού ιστού. Μια φαυλότητα που αν δεν ξεπεραστεί θα αποτελέσει ένα νέο σημείο τριβής που θα φέρει ακόμη παραπάνω απόρριψη εκ μέρους και των δύο κοινοτήτων, χωρίς τα αποτελέσματα να είναι αναίμακτα πια.