 |
| ernestoeslava / pixabay |
Με την έξαρση της προσφυγικής κρίσης αλλά ιδίως των μεταναστευτικών ροών τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε παρατηρήσει αρκετά συχνά στα ΜΜΕ θέματα κι ανταποκρίσεις που αφορούν στην παρουσία παιδιών προσφύγων και μεταναστών που πέρασαν παράνομα τα σύνορα της χώρας στα σχολεία.
Του Στρατή Μαζίδη
Στη χώρα μας βέβαια κανείς δεν ασχολείται σοβαρά με τα προβλήματα. Όπως έγραψε κι η Μελίνα Κονταξή, οι δήθεν ανθρωπιστές δεν ασχολούνται με τα προβλήματα των πραγματικών προσφύγων. Ο ανθρωπισμός της ελίτ της χώρας περιορίζεται στα ανοικτά σύνορα και τα ημίκλειστα Αουσβιτς εγκλωβίζοντας ανθρώπους επ'αόριστον αντί να διαχωρίσουν τις περιπτώσεις και να επαναπατρίσουν τους μετανάστες που πέρασαν παράνομα στην Ελλάδα.
Απλά να μπουν, να στριμωχθούν. Ομοίως κάνουν και με τα παιδιά τους. Απλά να τα χώσουμε στα σχολεία. Το αν διαβιούν σε χώρους όπου ανθούν νοσήματα, δεν ενδιαφέρει. Το αν κοιμούνται δίπλα σε εξτρεμιστές, ομοίως. Το αν βλέπουν ή έχουν βιώσει βιασμό, το ίδιο. Αν τρώνε ξύλο, δε νοιάζεται κανείς. Ο χρόνος να κυλά. Το μπάχαλο να τρέξει σε βάρος γηγεγών, προσφύγων, μεταναστών και γενικώς όλων. Η μιζέρια να γίνει νέα κανονικότητα.
Θυμήθηκα μέρες που είναι όταν πέρυσι η σημαία κληρώθηκε σε σχολείο του Λεκανοπεδίου σε έναν Αφγανό μαθητή. Ίσως το θυμάστε. Ίσως επίσης θυμάστε ότι το παιδί πήγαινε στην Ε' Δημοτικού ενώ ο νόμος ορίζει κλήρωση σημαιοφόρου από την Στ΄ τάξη.
Κι εδώ ανοίγει η ουσιώδης λεπτομέρεια του τίτλου μας. Αυτό το παιδάκι που πήγαν να του φορτώσουν και μια σημαία με το στανιό πήγαινε στην Ε' Δημοτικού. Ωστόσο δε μιλούσε γρι ελληνικά. Με ποιο κριτήριο μπήκε στην Ε' και όχι στην Δ' ή τη Γ' ή την Στ' τάξη; Μόνο με την ηλικία; Και τι έκανε αυτό το παιδάκι την ώρα του μαθήματος;
Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Γνωρίζουν οι αρμόδιοι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας του κάθε παιδιού; Ξέρουν από πότε έχει να πάει σχολείο και πόσα χρόνια πήγε; Έτσι αρπάζεις ένα παιδί από μια άλλη κουλτούρα δίχως να ξέρει μια λέξη και το πετάς σε ένα σχολείο; Γιατί; Για να πεις ότι τα προσφυγο-μεταναστόπουλα τα...εντάξαμε στα σχολεία; Πώς τα εντάξαμε;
Ρώτησα για το θέμα ένα φίλο εκπαιδευτικό. Είχαμε μου λέει δύο περιπτώσεις παιδιών από τη Συρία και τα εντάξαμε σε τμήματα. Και καταλάβαιναν τίποτε, τον ρώτησα. Τίποτα απολύτως ήταν η απάντηση, σε αντίθεση μου λέει με τα παιδιά Αλβανών και Βουλγάρων.
Και πως να καταλάβουν; Εσείς θα καταλάβετε τίποτε αν αύριο το πρωί ξημερώσετε μέσα σε μια δουλειά σε μια πόλη της Κίνας;
Συνεπώς έχουμε μια ένταξη του ποδαριού, του στανιού και αδούλευτη. Χτίζουμε τα προβλήματα του αύριο. Κανονικά θα έπρεπε με χρήματα από την Ευρώπη να δημιουργούνται σοβαρές δομές εκεί όπου ζουν τα παιδιά αυτά εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας για 1, 2 χρόνια ή όσο χρειάζεται. Στο μέλλον αυτά τα παιδιά θα είναι και τρόπον τινά πρεσβευτές της γλώσσας στο εξωτερικό μιας και εδώ δεν υπάρχει μέλλον για κανέναν μας.
Θα κλείσω τον προβληματισμό μου με το παράδειγμα της κόρης μιας φίλης που έφυγε το Μάιο στην Πολωνία. Ελληνας ο πατέρας, Πολωνέζα η μητέρα. Η μικρή πήγαινε στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Τελείωνε τη Δ' Δημοτικού. Από την πρώτη τάξη την είχαν γράψει στο Πολωνικό Σχολείο και κάθε Παρασκευή απόγευμα μάθαινε τη γλώσσα, δηλαδή περίπου τέσσερα χρόνια. Όταν τελικά η μητέρα της αποφάσισε να την πάρει στην Πολωνία, το παιδί (που επαναλαμβάνω έκανε 4 χρόνια πολωνικά) πήγε στο τέλος της Γ' τάξης του Δημοτικού και φέτος πάει ξανά στη Δ'.
Αυτά για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης ανάμεσα σε εμάς και τα σοβαρά κράτη. Εκεί που πέρα από πολιτικούς υπάρχουν και πολιτικές. Τα παιδιά δεν είναι κιβώτια κύριοι... Αν και όταν μιλάμε για τη σημερινή Ελλάδα δεν είναι σίγουρο αν αποτελεί πια κράτος...