“Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί, αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε μέρα γιορτή”. Aς ανασάνουμε λίγο. Μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις από το αποτεφρωτήριο της ιστορικής ευθανασίας, στο οποίο μας οδηγούν οι λυσασμένοι εθνομηδενιστές. Ας αρωματιστούμε από την ευωδία του ΄40.
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
Το 1999 από τις εξαιρετικές εκδόσεις «Γκοβόστης» μεταφράστηκε και κυκλοφορήθηκε το βιβλίο του Ιταλού στρατηγού Βισκόντι Πράσκα με τίτλο: «Εγώ εισέβαλα στην Ελλάδα» (Το βιβλίο γράφτηκε το 1946). Ο συγγραφέας του ήταν Ανώτερος Διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων Αλβανίας από τις 5 Ιουνίου έως τις 8 Νοεμβρίου του 1940, όταν λόγω αποτυχίας των σχεδίων του, αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Σοντού, μέχρι τότε υφυπουργό Στρατιωτικών. Το βιβλίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, επέχει θέση ντοκουμέντου, όχι μόνο για τους απλούς φιλίστορες αναγνώστες, αλλά και για τους επίμονους ιστορικούς ερευνητές.
Ως είθισται, στα αυτοβιογραφικά κείμενα ηττημένων σε πολέμους πρωταγωνιστών, ο Πράσκα προσπαθεί να αποσείσει τις ευθύνες του και αποδίδει την μη ευνοϊκή εξέλιξη των επιχειρήσεων στις πρώτες κρίσιμες ημέρες στου πολέμου, πέρα από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες στην Ανώτατη Στρατιωτική Ηγεσία, καταλογίζοντας της ευθύνες για:
Α) Ανεπαρκή αεροπορική υποστήριξη.
Β) Καθυστέρηση της αφίξεως των προβλεπόμενων από την Ιταλία ενισχύσεων.
Γ) Ματαίωση της προκαθορισμένης καταλήψεως της Κέρκυρας ταυτόχρονα με την έναρξη των εχθροπραξιών.
Καταλήγει ότι κανείς δεν ήθελε τον πόλεμο, εκτός από τον Μουσολίνι, αποκαλύπτοντας την σαθρότητα και την δουλοπρέπεια που διέτρεχε το φασιστικό καθεστώς, αποκρύπτοντας και τις ευθύνες του, αλλά και την έπαρση της τότε ιταλικής ηγεσίας. Μέχρι την έναρξη του πολέμου οι ποταποί υμνωδοί του Μουσολίνι, περιφρονούσαν τους Έλληνες, βαυκαλίζονταν με στρατιωτικούς περιπάτους των οκτώ εκατομμυρίων λογχών, φούσκωναν τον λαό τους με ρωμαϊκές αυτοκρατορίες. Οι σημαντικότερες, όμως, σελίδες του βιβλίου δεν είναι οι ενδιαφέρουσες εκμυστηρεύσεις του Πράσκα, αλλά τα «Παραρτήματα» και δη το 7ο. Εκεί διαβάζουμε: (Εν περιλήψει).
Η ιταλική εφημερίδα « Il Tempo» στις 13 Ιουλίου 1944, δημοσίευσε τα πρακτικά της περίφημης σύσκεψης του Ανωτάτου Φασιστικού Συμβουλίου που έγινε στις 15 Οκτωβρίου 1940, στο Παλάτσο Βενέτσια και στο οποίο καθορίστηκαν οι γενικές γραμμές της εισβολής στην Ελλάδα. Μετέχουν: ο Μουσολίνι, ο Τσιάνο, γαμπρός του και ΥΠΕΞ, ο Πράσκα, ο Σοντού, ο Μπαντόλιο, ο Ροάττα (όλοι στρατηγοί) και ο Τζακομόνι, τοποτηρητής του καθεστώτος στην Αλβανία. Από τις συζητήσεις διαφαίνεται η κουφότητα, η αθλιότητα, η αλαζονεία, η ασυνειδησία αυτών των ανθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:
«ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ;
ΤΖΑΚΟΜΟΝΙ: ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
ΤΣΙΑΝΟ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΣΑΦΗΣ, ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΓΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΤΑΞΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΩΝ, ΕΝΩ Η ΑΛΛΗ (Ο ΛΑΟΣ) ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΝΤΑ, ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΜΑΣ….
ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ: ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ;
ΠΡΑΣΚΑ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ.
ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ: ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ…ΝΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ.
ΤΖΑΚΟΜΟΝΙ: ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΟΠΩΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΣΑΜΟΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ. (ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΟΣ Ο ΑΕΙΔΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΣ ΡΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ. ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΣΑΜΟΥΡΙΕΣ).
ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ: ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΑΜΕΛΗΤΕΑ ΑΞΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ. ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΤΕ ΣΕ ΤΡΟΠΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΙΤΙΛΙΟΥ…
ΤΣΙΑΝΟ: ΠΟΤΕ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ;
ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ: ΣΤΙΣ 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ.
ΤΣΙΑΝΟ: ΣΤΙΣ 24 ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ.
ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ: ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΑΦΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ Η ΗΠΕΙΡΟΣ;
ΠΡΑΣΚΑ: ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΠΟΛΛΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. ΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ 5 Ή 6 ΜΕΡΑΡΧΙΩΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΤΩΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ. (ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΤΑΛΟ ΚΡΙΤΙΚΟ Α. ΤΟΣΤΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΓΓΡΑΜΑ ΤΟΥ «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ», Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: «ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΝΗΣΕ 30 ΜΕΡΑΡΧΙΕΣ ΜΕ 700.000 ΑΝΔΡΕΣ, 90.000 ΚΤΗΝΗ ΚΑΙ 17.000 ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΙΣΕ 14.000 ΝΕΚΡΟΥΣ, 51.000 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ 25.000 ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥΣ 12.000 ΑΧΡΗΣΤΕΥΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΚΡΥΟΠΑΓΗΜΑΤΑ»).
Από τα πρακτικά της ιστορικής εκείνης συσκέψεως εξάγονται κάποια συμπεράσματα:
Πρώτον: Οι υπερφίαλοι Ιταλοί υποτιμούν και περιφρονούν την αξία (το αξιόμαχο) και την φιλοπατρία του λαού μας. Όπως και οι τωρινοί οχτροί.
Δεύτερον: Διακρίνουν «μια διαίρεση» του απλού λαού και της ηγετικής τάξης (πολιτικοί – πλουτοκράτες). Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Μόνο που ο αδιάφορος για τους Ιταλούς αυτός λαός, κατασκοτώθηκε στην Βόρειο Ήπειρο, δείχνοντας στην γονατισμένη Ευρώπη ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. (Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού σύμφωνα με το Γ.Ε.Σ. ήταν: 13.752 νεκροί, 62.663 τραυματίες – από τους οποίους περίπου 25.000 παγόπληκτοι – 3.955 αγνοούμενοι και αιχμάλωτοι).
Τρίτον: Φασιστικά (ή κεμαλοφασιστικά) καθεστώτα θεωρούν τους λαούς «κρέας για μακέλεμα». Και σήμερα που γειτνιάζουμε με τέτοια τυχοδιωκτικά κράτη, οφείλουμε να καλλιεργήσουμε το πνεύμα αυτοθυσίας και αντίστασης του λαού μας. Όλοι μαζί οι Έλληνες, πλην της ηγετικής τάξης των κηφήνων και των ποικιλώνυμων Γραικύλων.
Κλείνω μ’ ένα ηρωικό γεγονός που διασώζει ο Σ. Μυριβήλης και το ανέφερε κατά την πανηγυρική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, το 1960:
«ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΤΡΕΧΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΝΕΟΙ, ΚΟΠΕΛΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΜΑΘΗΤΕΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ. ΜΙΑ ΜΕΡΑ, Ο ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΕΙΔΕ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΙΜΟΔΟΤΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ, ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙ.
ΕΣΥ ΠΑΠΠΟΥΛΗ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΕΔΩ; ΗΡΘΑ, ΚΙ ΕΓΩ, ΓΙΑΤΡΕ, ΝΑ ΔΩΣΩ ΑΙΜΑ. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ. Ο ΓΕΡΟΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕ ΤΟ ΔΙΣΤΑΓΜΟ ΤΟΥ. Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΙΟ ΖΩΗΡΗ. ΜΗ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΤΣΙ, ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΓΕΡΟΣ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟ, ΚΑΙ ΠΟΤΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ. ΕΙΧΑ ΤΡΕΙΣ ΓΙΟΥΣ. ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ. ΧΑΛΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ. ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ ΟΙ ΔΥΟ ΠΗΓΑΝ ΑΠΟ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ. ΛΟΙΠΟΝ, ΕΙΠΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ, ΘΑ ‘ΝΑΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ‘ΧΟΥΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΑΙΜΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΝ. ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. ΑΪΝΤΕ, ΠΗΓΑΙΝΕ ΓΕΡΟ, ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ. ΚΙ ΕΓΩ ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΚΑΙ ΗΡΘΑ».
Γι’ αυτό νικήσαμε, γιατί πολεμούσε όλος ο λαός. Την πιο μεγαλειώδη μάχη την κέρδισαν οι…άμαχοι.
ΥΓ. Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο γλώσσας της Ε’ Δημοτικού, στο σχετικό αφιέρωμα για την εθνική επέτειο, περιέχεται κείμενο με τον εξής τίτλο: « Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και υπότιτλο«και εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ξέρουμε ότι ο λαός ξέσπασε, πανηγύριζε, ξεχύθηκε στους δρόμους ανεμίζοντας γεμάτος χαρά, την γαλανόλευκη. Οι καντιποτένιοι του αφελληνισμού μαγαρίζουν την γιορτή με κείμενα δειλίας, φόβου και ηττοπάθειας…