Η παλικαριά ως «μηχανισμός γοητείας» - Την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου 1941, με την Ελλάδα υπό τριπλή κατοχή, η κυβέρνηση των δωσίλογων του Τσολάκογλου εξέδωσε αυστηρή διαταγή και έλαβε κατασταλτικά μέτρα ώστε την άλλη μέρα, Τρίτη 28η Οκτωβρίου, να γίνουν κανονικά τα μαθήματα στα Πανεπιστήμια.
Εκείνη την ημέρα ο καθηγητής Νομικής, λογοτέχνης και διανοούμενος Κωνσταντίνος Τσάτσος, (και πολύ αργότερα Ακαδημαϊκός και Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας) αφού έβγαλε έναν πατριωτικό λόγο στους πολυπληθείς φοιτητές του, τους ανακοίνωσε : «Αύριο κωλύομαι να διδάξω». Κατά σύστασή του μάλιστα αυτοί πήγαν «ομαδικώς και κατέθεσαν λουλούδια στο άγαλμα του Σολωμού στον Εθνικό Κήπο», καθώς δεν υπήρχε πρόσβαση στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη που το περιφρουρούσαν Ιταλοί στρατιώτες.
Όπως αναφέρει σχετικά ο γαμπρός του Τσάτσου, ο Γιώργος Σεφέρης, σε επιστολή που έλαβε, «την ίδια ημέρα το βράδυ ένας αστυνομικός εκοιμήθη στο σπίτι του Τσάτσου περιμένοντας να τον συλλάβει όταν θα επέστρεφε. Αλλά ως τις 31 Οκτωβρίου (…) η σύλληψη του Τσάτσου δεν είχε επιτευχθεί. Την 29η το πρωί εδημοσιεύθη η απόλυσή του. Τότε το όνομα του Τσάτσου έγινε σύνθημα για τους φοιτητές πού το επαναλάμβαναν φωναχτά στις παραδόσεις».
Αξιολογώντας αυτό το γεγονός γράφει στο «Πολιτικό Ημερολόγιο» ο Σεφέρης : «Πολύ συγκινημένος από τον Κωστάκη. (…) Ο Θεός να τους βοηθάει. Ο Θεός να τους δίνει δύναμη. – Οι σύντροφοι κρατούν στην Αθήνα. (…) Θυμήθηκα ακόμη τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα (πριν την αναχώρηση για την Αίγυπτο της κυβέρνησης Τσουδερού), τότε που κοίταζα και καταλάβαινα πως λειτουργεί το άπλωμα του πανικού. Η παλικαριά απλώνεται με τον ίδιο τρόπο. Και τα δυο ανήκουν στο μηχανισμό της γοητείας».
ΥΓ. Κάποτε υπήρχαν και διανοούμενοι στην υπηρεσία της επιστήμης τους, του πνεύματος, αλλά και της πατρίδας.