[Η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη άρχισε να εισπράττει τα επίχειρα της εξόρμησης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην αρένα των αιματηρών συγκρούσεων του Ψυχρού Πολέμου, με μεγαλεπήβολες αυτοκρατορικές επιχειρήσεις Παπικού χαρακτήρα, πολύ περασμένων αιώνων -όταν οι πόλεμοι διεξάγονταν με ξίφη, ακόντια και αρκεμπούζια. Από σοβαρές πηγές τίθεται το ερώτημα εάν ο κ. Βαρθολομαίος παρωθήθηκε στις καταστροφικές αποφάσεις του από την γνωστή έλλειψη συνετούς αυτοσυγκράτησης και ταπεινοφροσύνης, ή εκβιαζόμενος λόγω ημαρτημένων -όπως διασταυρούμενα καταγγέλλεται. Όπως και νάχει, η ενέργειά του να αναγνωρίσει Αυτοκέφαλην και ως Εκκλησία της Ουκρανίας μιαν εκκλησία που προηγουμένως είχε κηρύξει σχισματική, θέτει τώρα υπό απειλή και την παρουσία του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη - μεταξύ άλλων βαρύτατων πληγμάτων που συνεπάγεται στην πληττόμενη πολλαχόθεν και από πολλούς αιώνες Ορθοδοξία (και άγνωστης ακόμη έκτασης πληγών στο βιασμένο σώμα της Ελλάδας) -όπως δείχνει το κατωτέρω σειράς σχετικών άρθρων Γαλλίδας καθηγήτριας. Το οποίο θυμίζει την ελληνική παροιμία...για την γκλίτσα του Τσομπάνου]
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Μια εντυπωσιακή αντίδραση σημειώθηκε χθες, ενώ ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος προχωρεί στην διαδικασία της αναγνώρισης του Αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, αφού της το είχε μονόπλευρα αφαιρέσει από το Πατριαρχείο της Μόσχας, στην κανονική δικαιοδοσία του οποίου ανήκε από τον 17ο Αιώνα.
Σε αυτήν την σύγκρουση, που είναι περισσότερο πολιτική παρά θρησκευτική, εισέρχεται τώρα επί σκηνής και η (αυτόκλητη) Ορθόδοξη Εκκλησία της Τουρκίας, προσφεύγοντας στην τουρκική δικαιοσύνη εναντίον των ενεργειών του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, οι οποίες υπερβαίνουν τις αρμοδιότητές του και τα σαφώς καθορισμένα όρια μέσα στα οποία η παρουσία του στην Τουρκία μόλις γίνεται ανεκτή. Οι ΗΠΑ φαίνεται να ξέχασαν τον παράγοντα «Κωνσταντινούπολη», που καθόλου δεν χωρεί στα συμφέροντα της σύγχρονης Τουρκίας.
Όπως το έχουμε γράψει, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης έχει μπει σε ένα παιγνίδι που διεξάγουν οι ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Είναι γεγονός ότι ο Αμερικανός πρεσβευτής Τζέφρι Πάϊατ, αφού διεκπεραίωσε το Μεϊντάν (ανατροπή του καθεστώτος) στην Ουκρανία, στάλθηκε στην Ελλάδα και καταλαβαίνει κανείς γιατί.
Και ποια σχέση έχουν αυτά με την Ελλάδα; Πολύ απλή και πολύ άμεση. Στην Τουρκία, από το 1923, μόνη μία, μη Κανονική, Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζεται από τις τουρκικές αρχές, ενώ ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης είναι προπάντων συνδεόμενος με την Ελλάδα. Στην Τουρκία υπάρχου λιγότεροι από 9.000 χιλιάδες πιστοί, ενώ στην Ελλάδα εκατομμύρια. Από την Ελλάδα προέρχεται άλλωστε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος (γράφει λανθασμένα η Γαλλίδα αρθρογράφος).
Μολονότι η Τουρκία ανέχεται τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον περιστοιχίζει στενά, επειδή είναι γι’ αυτήν ανεπίδεκτη η επιστροφή του όρου «Κωνσταντινουπόλεως». Η Κωνσταντινούπολη δεν υπάρχει, την αντικατέστησε η Ιστανπούλ, είναι η νίκη της και η νέα ιστορία της. Το να αφήσει να δημιουργηθεί στους κόλπους της ένα νέου είδους Βατικανό σε μουσουλμανική χώρα, αποκλείεται εντελώς. Για παράδειγμα των περιορισμένων περιθωρίων κινήσεων των ιερωμένων αυτής της Εκκλησίας στην Τουρκία, φτάνει να σημειωθεί ότι οι ιερείς του Πατριαρχείου είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν με πολιτικά έξω από τον μικρό θύλακα των οικημάτων τους (του Φαναρίου). Η μόνη Ορθόδοξη Εκκλησία που αναγνωρίζεται είναι αυτή η μικροσκοπική της Τουρκίας.
Αυτή ακριβώς η Εκκλησία προσέφυγε επίσημα στην τουρκική δικαιοσύνη εναντίον του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως γενικά και του Βαρθολομαίου ειδικώτερα. Επειδή, κατά τις προβλέψεις της τουρκικής νομοθεσίας σε σχέση με το Πατριαρχείο και με την συνθήκη ειρήνης στην Λωζάννη του 1923, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει το δικαίωμα να αποστέλλει Εξάρχους στο εξωτερικό, ούτε να αναγνωρίζει Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Δεν έχει, εκτός από τον τιμητικό τίτλο του, παρά μόνο την εξουσία του θρησκευτικού ποιμένα των Ελλήνων που διαβιούν στην Τουρκία. Τελεία.
Κατά δήλωση του εκπροσώπου της μη Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Τουρκίας, Ο Βαρθολομαίος, έχοντας παραβιάσει τους κανόνες και υπερβεί τις αρμοδιότητές του, δεν μπορεί πλέον να παραμείνει στην Τουρκία. Κατά μιαν ειρωνεία της Τύχης, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης κινδυνεύει να βρεθεί στην εξορία, επειδή θέλησε να μπει σε ένα παιχνίδι που τον ξεπερνά.
Αυτό το απρόοπτο είναι πολύ βαρυσήμαντο. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως η Ρωσία είχε προειδοποιήσει για τις επιπτώσεις. Φαίνεται πως υπήρξαν διπλωματικές παρεμβάσεις και ελειτούργησαν. Ρωσία και Τουρκία έχουν εδώ συγκλίνοντα συμφέροντα. Σε ποιο βαθμό θα μπορέσει η Τουρκία να αντισταθεί στην προφανώς ισχυρή πίεση των ΗΠΑ; Αυτό θα εξαρτηθεί από τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει γι΄αυτήν η αναγέννηση μιας Κωνσταντινουπόλεως, που δεν της είναι καθόλου αναγκαία.
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Μια εντυπωσιακή αντίδραση σημειώθηκε χθες, ενώ ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος προχωρεί στην διαδικασία της αναγνώρισης του Αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, αφού της το είχε μονόπλευρα αφαιρέσει από το Πατριαρχείο της Μόσχας, στην κανονική δικαιοδοσία του οποίου ανήκε από τον 17ο Αιώνα.
Σε αυτήν την σύγκρουση, που είναι περισσότερο πολιτική παρά θρησκευτική, εισέρχεται τώρα επί σκηνής και η (αυτόκλητη) Ορθόδοξη Εκκλησία της Τουρκίας, προσφεύγοντας στην τουρκική δικαιοσύνη εναντίον των ενεργειών του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, οι οποίες υπερβαίνουν τις αρμοδιότητές του και τα σαφώς καθορισμένα όρια μέσα στα οποία η παρουσία του στην Τουρκία μόλις γίνεται ανεκτή. Οι ΗΠΑ φαίνεται να ξέχασαν τον παράγοντα «Κωνσταντινούπολη», που καθόλου δεν χωρεί στα συμφέροντα της σύγχρονης Τουρκίας.
Όπως το έχουμε γράψει, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης έχει μπει σε ένα παιγνίδι που διεξάγουν οι ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Είναι γεγονός ότι ο Αμερικανός πρεσβευτής Τζέφρι Πάϊατ, αφού διεκπεραίωσε το Μεϊντάν (ανατροπή του καθεστώτος) στην Ουκρανία, στάλθηκε στην Ελλάδα και καταλαβαίνει κανείς γιατί.
Και ποια σχέση έχουν αυτά με την Ελλάδα; Πολύ απλή και πολύ άμεση. Στην Τουρκία, από το 1923, μόνη μία, μη Κανονική, Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζεται από τις τουρκικές αρχές, ενώ ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης είναι προπάντων συνδεόμενος με την Ελλάδα. Στην Τουρκία υπάρχου λιγότεροι από 9.000 χιλιάδες πιστοί, ενώ στην Ελλάδα εκατομμύρια. Από την Ελλάδα προέρχεται άλλωστε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος (γράφει λανθασμένα η Γαλλίδα αρθρογράφος).
Μολονότι η Τουρκία ανέχεται τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον περιστοιχίζει στενά, επειδή είναι γι’ αυτήν ανεπίδεκτη η επιστροφή του όρου «Κωνσταντινουπόλεως». Η Κωνσταντινούπολη δεν υπάρχει, την αντικατέστησε η Ιστανπούλ, είναι η νίκη της και η νέα ιστορία της. Το να αφήσει να δημιουργηθεί στους κόλπους της ένα νέου είδους Βατικανό σε μουσουλμανική χώρα, αποκλείεται εντελώς. Για παράδειγμα των περιορισμένων περιθωρίων κινήσεων των ιερωμένων αυτής της Εκκλησίας στην Τουρκία, φτάνει να σημειωθεί ότι οι ιερείς του Πατριαρχείου είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν με πολιτικά έξω από τον μικρό θύλακα των οικημάτων τους (του Φαναρίου). Η μόνη Ορθόδοξη Εκκλησία που αναγνωρίζεται είναι αυτή η μικροσκοπική της Τουρκίας.
Αυτή ακριβώς η Εκκλησία προσέφυγε επίσημα στην τουρκική δικαιοσύνη εναντίον του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως γενικά και του Βαρθολομαίου ειδικώτερα. Επειδή, κατά τις προβλέψεις της τουρκικής νομοθεσίας σε σχέση με το Πατριαρχείο και με την συνθήκη ειρήνης στην Λωζάννη του 1923, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει το δικαίωμα να αποστέλλει Εξάρχους στο εξωτερικό, ούτε να αναγνωρίζει Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Δεν έχει, εκτός από τον τιμητικό τίτλο του, παρά μόνο την εξουσία του θρησκευτικού ποιμένα των Ελλήνων που διαβιούν στην Τουρκία. Τελεία.
Κατά δήλωση του εκπροσώπου της μη Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Τουρκίας, Ο Βαρθολομαίος, έχοντας παραβιάσει τους κανόνες και υπερβεί τις αρμοδιότητές του, δεν μπορεί πλέον να παραμείνει στην Τουρκία. Κατά μιαν ειρωνεία της Τύχης, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης κινδυνεύει να βρεθεί στην εξορία, επειδή θέλησε να μπει σε ένα παιχνίδι που τον ξεπερνά.
Αυτό το απρόοπτο είναι πολύ βαρυσήμαντο. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως η Ρωσία είχε προειδοποιήσει για τις επιπτώσεις. Φαίνεται πως υπήρξαν διπλωματικές παρεμβάσεις και ελειτούργησαν. Ρωσία και Τουρκία έχουν εδώ συγκλίνοντα συμφέροντα. Σε ποιο βαθμό θα μπορέσει η Τουρκία να αντισταθεί στην προφανώς ισχυρή πίεση των ΗΠΑ; Αυτό θα εξαρτηθεί από τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει γι΄αυτήν η αναγέννηση μιας Κωνσταντινουπόλεως, που δεν της είναι καθόλου αναγκαία.