Πέρα από την εθνική ενότητα, την ομοθυμία και το υψηλό φρόνημα, τον ηρωισμό, την καρτερικότητα και την γενναιότητα σύσσωμου του ελληνικού λαού να υπερασπιστεί το πάτριον έδαφος από την ιταλική επίθεση, πέρα από τα στρατιωτικά λάθη του αντιπάλου, τον βαρύ χειμώνα, το δύσβατο του εδάφους, και άλλα συναφή, πρέπει να υπογραμμισθούν και εκείνα τα αυτονόητα που καθορίζουν συνήθως τις στρατιωτικές νίκες - όσο και αν η ιδεοληψία ή η πολιτικοποίηση συχνά μας «τυφλώνει».
Το έπος του '40, ως «εκτυφλωτική έκρηξη της συμπιεσμένης ενέργειας του ελληνικού λαού» προϋπέθετε ένα καλά προετοιμασμένο για πόλεμο κράτος, μια σοβαρή ηγεσία με στρατηγικό νου (παρότι αυταρχική), αλλά και μια κοινωνία αποφασισμένη για να κάνει πράξη μια παμπάλαια αξία, το «νυν υπέρ πάντων αγών».
Εξάλλου, για όσους επιμένουν ιδεοληπτικά και ανιστόρητα υπάρχει και η πρώτη επιστολή Ζαχαριάδη με την προτροπή να συμμετάσχει μαζικά σε αυτόν τον εθνικοαπελευθερωτικό - πατριωτικό πόλεμο, «που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά», και το κυνηγημένο ΚΚΕ. Γεγονός που δείχνει εν τοις πράγμασι και το μέγεθος της εθνικής ομοψυχίας. Κι αυτό το έπος, είτε μας αρέσει είτε όχι, είχε τον ηγέτη του που στις τρεις η ώρα το πρωί είπε, όντας μόνος του, αλλά «σαν έτοιμος από καιρό», το περίφημο : «Alors c' est la guerre» («Λοιπόν έχουμε πόλεμο»).
* «Ας είμεθα, λοιπόν τίμιοι απέναντι της Ιστορίας…» - Παναγιώτης Κανελλόπουλος, για το «αυτονόητο», το ποιος είπε τελικά «το μέγα ΟΧΙ».