Του Στέλιου Συρμόγλου
Και τώρα; Τόσα χρόνια με την οικονομική κρίση, τι έχει αλλάξει;
Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο "χαρακτήρας" των πολιτικών κηρυγμάτων, με τις λέξεις να έχουν χάσει το νόημα τους. Και παρά τους ανόητους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για έξοδο από τα μνημόνια, χωρίς βέβαια να αποτολμήσουν και την έξοδο στις περιβόητες αγορές, αλλά και τις άνευ συγκεκριμένης κατεύθυνσης αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, ο κοινωνικός ιστός εξακολουθεί να διαβρώνεται από τις ακολουθούμενες πολιτικές και η Ελλάδα να παραμένει σε εποπτεία μέχρι το 2066!..
Τελικά το εθνικό σώμα έχει την προδιάθεση της νάρκης. Υστερα από τόσα χρόνια της μάταιης προσδοκίας για "καλύτερες μέρες" παραμένει εγκλωβισμένο στη "σταθεροποίηση" της κρίσης και δεν υπάρχει καν ο αιφνιδιασμός της έκπληξης.
Εχουμε συνηθίσει στην ιδέα ότι μπορούμε να ζήσουμε σαν δουλοπάροικοι. Οπότε και δεν μας ενοχλούν οι κυβερνητικοί ακροβατισμοί και τα παχυλά λόγια απ' όπου κι αν προέρχονται. Και βέβαια δεν μας ενοχλεί ο εξευτελισμός της χώρας στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, όπως έγινε πριν μερικές μέρες από Γερμανό δημοσιογράφο, κατά την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών.
Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Οταν η συνείδηση της άμυνας της εθνικής αξιοπρέπειας έχει καλυφτεί από άλλες ενασχολήσεις επιπόλαιας μορφής. Το σεισμό του εθνικού εξευτελισμού θα αισθανθούμε ή θα μείνουμε σε συναισθηματικές αντιδράσεις;
Με το ένα και το άλλο, στρατευτήκαμε πίσω από πολιτικά συνθήματα και λέξεις-πομφόλυγες, κάτω από το έμβλημα της ανάγκης, με αποτέλεσμα η έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας να χάσει όλο το βαθύ και άρτιο περιεχόμενό της.
Μια ολόκληρη κοινωνία, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, κρίσης οικονομικής και αναμφίβολα πνευματικής και πολιτιστικής, υπήρξε θύμα μιας βάναυσης βίας και μιας βάρβαρης μεταχείρισης. Κάποιοι θεωρούν ότι έκαναν το χρέος τους. Αλλά αυτή είναι ακριβώς η μεγάλη έλλειψη και η μεγάλη δυστυχία: έκαναν το χρέος τους "στον κύκλο τους" , ενώ έπρεπε να το είχαν κάνει μέσα στην πλατιά μάζα και μαζί με την πλατιά μάζα.
Και αναφέρομαι επίμονα στους ολίγιστους πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου. Γιατί υπήρχαν κάποιες δυνατότητες εξ' αρχής της κρίσης. Οταν η κρίση ήταν ακόμη στα σπάργανα της. Αυτές τις δυνατότητες δεν τις εκμεταλλεύτηκε ο έστω συρρικνωμένος πνευματικός κόσμος και κάποιοι ελάχιστοι έντιμοι πολιτικοί. Αιτία πάλιν, η απομάκρυνσή τους από το λαό, η έλλειψη μόνιμης και γόνιμης επαφής, η αδυναμία τους να γίνουν η φωνή της αγωνιστικής διάθεσης του πλήθους.
Το ναρκωμένο εθνικό σώμα χρειάζεται κάποιο λάκτισμα για να ξυπνήσει...ΚΙ αυτό το λάκτισμα δεν μπορεί παρά να προέλθει από κάποιους ρομαντικούς διαδρομιστές της ουτοπίας. Από μια εθνική δοκιμασία ίσως, που, ούτως ή αλλέως, δεν αποτελεί γέννημα κάποιας διαστροφικής φαντασίας.
Κι αυτό το "λάκτισμα" θα δώσει την ευκαιρία στο λαό να πληροφορηθεί ποιος είναι ο οικοδομητικός πηλός για το αύριο και ποια τα αχρείαστα σκύβαλα.